3. Po godzinach

 - Nie bałaś się? - zapytała, kiedy Muriel starała się zapanować nad drżącym ciałem.  -  Pierwszy raz widziałam u niego taką furię.

 - Ja też i teraz bardzo żałuję, że rzuciłam w niego tym notatnikiem. - Wstała i podniosła go.

Nie mogła zostawać w pracy po godzinach, bo w domu miała chorą ciotkę. Musiała się nimi zaopiekować, bo Melisanda nie była wstanie zająć się sobą i Diego. Czy nie mógł w jakiś inny, ale na pewno równie okrutny sposób, odegrać się na niej? Przecież na pewno znał wiele sposobów dręczenia niewinnych ludzi.

Siedziała przed komputerem i starła skupić się na robieniu wykresu dotyczącego zagranicznych walut. Miała nadzieję, że szybko to skończy, gdyż była to ostatnia rzecz, jaką musiała wykonać tuż przed wyjściem do domu. W zasadzie to robienie tego wykresu na podstawie szczegółowych danych nie było trudne, ale co pewien czas myliły jej się kolumny lub źle wpisywała dane. Z równowagi wyprowadziło ją zajście sprzed godziny, gdy zapatrzyła się na szefa. Nie wiedziała, co się stało, ale dla własnego dobra nie powinna roztrząsać tego, gdyż... Nie powinna i już.

Skończyła. Tracy również, więc w tym samym czasie mogły wyjść z biura. Dochodziła godzina ósma. Jęknęła.

 - Nie zdążę przygotować kolacji dla cioci. - Zapięła znoszony płaszcz i podeszła do biurka, by wyłączyć komputer.
 - W takim razie zamów coś na mieście. Będziesz miała gotową kolację. - Zaproponowała Tracy. - Pójdę do szefa i powiem mu, że już wychodzimy. - Kiedy dziewczyna odeszła, Muriel znów powróciła myślami do tego, co się stało.

Chyba przesadzasz, pomyślała, jak zwykle coś sobie wmawiasz, powinnaś przestać być tak naiwną dziewczyną. Skończyłaś dwadzieścia jeden lat, ale twoje zachowanie pozostawia wiele do życzenia, ganiła się w myślach.

Panna Gamble przyszła, lecz miała dość niepewną minę.
  - Co się stało? - zapytała zaniepokojona. Domyśliła się, że chodzi o szefa. I o nią.

  - Cóż...

  - Domyślam się, że Kasapi chce czegoś ode mnie, tak?

  - Tak – westchnęła ciężko.

  - W jakim był humorze?

  - Nie wiem. Mruknął coś pod nosem, kiedy powiedziałam, że wychodzimy, ale zaraz potem zerwał się z krzesła i kazał mi cię zawołać. Idź do niego...

 - Dobrze – odpowiedziała zgnębiona i noga za nogą powlokła się do gabinetu szefa. Zapukała cicho. Usłyszała ciche „proszę” i weszła. - Chciał mnie pan widzieć. O co chodzi? - zapytała i zatrzymała się w progu. Nie wiedziała, czego spodziewać się po tym gburowatym cyniku.
 - Uzupełnij raporty, które leżą na stoliku. Potrzebuję ich na jutro – powiedział cicho i wskazał głową dwie teczki.

 - Ale... Ja właśnie idę do domu... Muszę już...

 - Jeśli ci się nie podoba, to złóż wypowiedzenie – przerwał jej ostrym głosem. Nawet nie podniósł głowy znad papierów.

Nie odpowiedziała. Zacisnęła tylko usta i podeszła do stolika, by zabrać dokumenty. Trzasnęła drzwiami najgłośniej, jak tylko potrafiła.

 - Co się stało? - zapytała Amelia.

 - Nic. Idź do domu, ja muszę jeszcze zostać w pracy – burknęła i zdjęła płaszcz.

 - Ale dlaczego?

 - Bo nasz szef najwidoczniej mnie nie lubi i mści się na mnie w każdy możliwy sposób. Idź już.

Tracy jeszcze przez kilka chwil stała niezdecydowana, ale Muriel poprosiła ją, by już szła i zapewniła koleżankę, że da sobie rade.

Musiała zadzwonić do cioci i sąsiadki, że wróci później, ale nie miała pojęcia o której godzinie. Ciotka się ucieszyła, natomiast pani Worbidge mniej. Jednak nie była zła. Całe szczęście, że ma za sąsiadkę tak wspaniałą i wyrozumiałą kobietę. Rozumiała jej sytuację z ciotką, ale wiedziała też o szefie, który od jakiegoś czasu wciąż jej dokuczał.

Kiedy Tracy wyszła w sekretariacie zapanowała cisza. Usiała na krześle obrotowym i przez chwilę wpatrywała się w pustą przestrzeń. Lubiła pracować w ciszy i spokoju, ale w obecnej chwili chciała, żeby ktoś tu był, bo nie wiedziała, jak zdoła wytrzymać z tym... tym diabłem wcielonym. Prychnęła głośno i ponownie włączyła komputer.

Pamiętała te dokumenty, gdyż wraz z Coreen Addison  starały się je wspólnie napisać. Niebieska teczka była znacznie grubsza niż biała, ale jeśli dobrze pamiętała nie miała zbyt wiele pracy przy papierach. Jednak zdawała sobie sprawę, że praca zajmie jej co najmniej pół nocy. Przygotowała więc kawę i zabrała się do poprawiania dokumentów. Musiała wszystko przepisać na komputer, potem wpisać nowe dane i wydrukować.

 Dzięki ciszy skończyła białą teczkę. Wiedziała, że ta druga zajmie jej o wiele więcej czasu, więc postanowiła odnieść to, co już zrobiła. Wstała i na drżących nogach udała się do gabinetu szefa. Drżała od jakichś dziwnych emocji. Wzdłuż kręgosłupa przeszedł ją dreszcz. Wzdrygnęła się i zapukała. Drzwi otworzyły się natychmiast. Stanął w nich Jorgos. Jego szare oczy wpatrywały się w nią uważnie. Postąpiła krok do tyłu. Ze zdenerwowania przełknęła ślinkę i umknęła spojrzeniem w bok. Czuła się przy nim skrępowana, przytłoczona jego wielkością.

 - Tak? - zapytał ostrym tonem.

 - Skończyłam niebieską teczkę – wykrztusiła w końcu. Podała mu dokumenty i umknęła do siebie.

Dochodziła godzina dwudziesta druga, a ona nawet nie była w połowie. Westchnęła ciężko i zaparzyła kolejną kawę – już drugą. Przetarła oczy i otworzyła program, by znów uzupełnić dane.Wszystko miała na przenośnej pamięci, na której znajdowały się wciąż aktualizowane dane. Gdy wpisywała statystyki z 2011 roku tuż przed biurkiem stanął Kasapi. Uniosła powoli głowę i popatrzyła na niego pytająco. On nic nie powiedział, lecz wpatrywał się w nią dziwnym wzrokiem.

 - Jeszcze nie skończyłam – mruknęła i powróciła do pracy.

 - Wiem – powiedział cicho i łagodnie.

 - Więc dlaczego pan tu stoi?

 - Idź do domu.
 - Ale nie skończyłam – zaoponowała i wstała, by móc spojrzeć mu prosto w oczy. - Najpierw każe mi pan porzucić domowe obowiązki i pracować do późna, choć i tak nie dostanę wynagrodzenia za to, a teraz każe mi pan iść do domu. Zrobiłam większość pracy, jednak do końca jeszcze mi daleko. O co panu właściwie chodzi? Czy to jest jakiś rodzaj utajonej zemsty? Cokolwiek zrobiłam, to przepraszam. Nie mam w zwyczaju świadomie krzywdzić drugiej osoby, a jeśli już coś zrobiłam to proszę mi powiedzieć, bo nie mam zielonego pojęcia co zrobiłam źle – urwała i patrzyła na niego zaciskając mocno ręce. W środku niemal dygotała z przerażenia. Znów była dla niego niemiła. Ponownie odważyła się powiedzieć coś, co powinna zachować dla siebie.

 - Idź do domu – powtórzył, zabrał białą teczkę i odszedł. Muriel stała przez chwilę niezdecydowana. Usiadła za komputerem i postanowiła dokończyć zaczętą pracę.

Kiedy wszystko było już gotowe, zebrała kartki i udała się do gabinetu szefa. Zapukała cicho i weszła.

 - Jeszcze to – powiedziała i położyła papiery na stoliku.

 - Pokaż mi – odpowiedział cicho. Posłusznie podeszła do niego i podała mu to, o co prosił. Kiedy zabierał dokumenty, jego palce musnęły jej dłoń. Muriel poczuła małą eksplozję w dole brzucha. Szybko wyrwała rękę, zbyt szybko gdyż Jorgos zauważył ten odruch. Spojrzał na nią lodowato. Zawstydzona odwróciła wzrok.

 - Możesz już iść – usłyszała jego ostry głos, który ciął powietrze niczym nóż.

 - Dziękuję. Dobranoc. - Wyszła z pokoju, nim ten zdążył odpowiedzieć. Stała przez chwilę oparta o drzwi. Kiedy zorientowała się, co robi szybko podbiegła do biurka, posprzątała wszystko, zabrała płaszcz i skierowała się na parking.

Gdyby nie było oświetlenia to prawdopodobnie Muriel nie miałaby szans na znalezienie swojego Mini, które stało w najdalszym kącie podziemnego parkingu. Jej płaskie buty wbijały równy rytm na betonie, sprawiając ją w niepokój. Rozglądnęła się nerwowo, ale nie zauważyła niczego podejrzanego.

 - Przestań zachowywać się jak idiotka. Masz wybujałą wyobraźnie – prychnęła cicho i otworzyła samochód. Wsiadając do niego kątem oka dostrzegła cień, który przemknął między filarami. Postanowiła, że im szybciej odjedzie tym lepiej. Nie była aż tak odważna, by zostać w samochodzie na pustym parkingu. Zatrzasnęła drzwi i włożyła kluczyki do stacyjki i przekręciła. Usłyszała, jak samochód krztusi się i parska, a potem milknie. Odczekała chwilę, choć coraz mniej podobało jej się to, że jest tu sama. Kiedy ponownie przekręciła kluczyk samochód nawet nie prychnął.

Muriel rozejrzała się wokoło. Zaczęła analizować wszystkie za i przeciw przejażdżką autobusem miejskim. Było za ciemno i jako osoba samotna na pewno zwróci uwagę jakiegoś zboczeńca. Zaczęła się denerwować, bo nie wiedziała co robić. Musiała przecież dotrzeć do domu, a jej środek transportu właśnie odmówił posłuszeństwa. Wysiadła z samochodu i trzasnęła drzwiami.

 - Ta mi się odwdzięczasz za te wszystkie naprawy? Ratuję ci życie, a ty w taki okropny sposób dziękujesz mi. Nie wydam na ciebie nawet centa! - warknęła i kopnęła go w kołpak.

 - Groźbami na pewno nie zmusisz go do posłuszeństwa – usłyszała głęboki głos. Westchnęła poirytowana i odwróciła się, w myślach klnąc na samochód i na Kasapiego.

 - Biorę przykład z pana – odcięła się i zmierzyła go wrogim spojrzeniem.

 - Tylko że twój samochód nie jest chorobliwie nieśmiałą dziewicą – dodał i uśmiechnął się z triumfem. Otworzyła usta by coś powiedzieć, ale słowa ugrzęzły jej w gardle. Jego arogancja przebiła wszystko. Wściekła założyła ręce i czekała na to, co jeszcze ma do powiedzenia. Złość odebrała jej zdolność mowy. Ale z drugiej strony dobrze się stało, gdyż gotowa była powiedzieć mu, co o nim myśli. - Podwiozę cię.

 - Dziękuję, ale nie skorzystam – odpowiedziała i wrzuciła kluczyki do torebki. Modliła się o to, by wystarczyło jej pieniędzy na zakupy i bilet.

 -I chcesz się tłuc w nocy autobusem? Teraz jest pełno wariatów.

 - Chyba pan przesadza.

 - A ty jesteś szalona. Czy naprawdę muszę użyć siły wobec ciebie, żebyś wsiadła do mojego samochodu? Nie mam czasu na dziecinne gierki. - Popatrzył na nią z ukosa. Muriel zadrżała od tego spojrzenia i cofnęła się o krok.

Nie miała ochoty z nim jechać, ale nie chciała włóczyć się po mieście sama.

- Nie mogę wsiąść z panem do samochodu, bo po drodze muszę zrobić zakupy. Wolę pojechać autobusem, tak będzie szybciej. - Usłyszała zniecierpliwione prychnięcie, a zaraz potem ręka Jorgosa wystrzeliła w jej stronę. Duża i mocna dłoń chwyciła jej ramię.

- Przestań się szarpać – syknął, gdy dziewczyna próbowała się wyszarpnąć z mocnego uścisku.

 - Niech mnie pan puści!

 - Bo?

 - Bo wezwę ochronę! - W odpowiedzi usłyszała drwiący śmiech. Zatrzęsła się od powstrzymywanej złości.

 - I jak myślisz, skarbie, co mi zrobią? Zakują w kajdanki? Porażą paralizatorem? Nie ośmielą się, pracują dla mnie – powiedział i posłał jej bezczelny uśmiech.

 - Jest pan najbardziej aroganckim, cynicznym i...

 - Wymyśl coś lepszego, już to słyszałem. To mój samochód. - Wskazał głową czarnego suv'a. Muriel zorientowała się, że jej szef miał dla siebie bardzo dużą przestrzeń i mógł parkować tak, jak chciał. Niemal wrzucił ją do środka i zamknął drzwi. Jedynie co mogła zrobić to zapiąć pasy i z pokorą czekać aż wyjadą na ulicę.

____

Wiem, może Jorgos jest przesadnie arogancki, ale na tle malutkiej i cichej Muriel każdy facet wypadłby na brutala.  Z drugiej jednak strony Kaspai też przesadza. Możliwe, że po prostu nie może jej zrozumieć. Czasami się tak zdarza.
Straciłam chęci do życia. Zakopałabym się w pościel i już nigdy z niej nie wychodziła, ale od 20 sierpnia zaczynam staż w szkolę, więc wierzę, że w końcu uda mi się jakoś pozbierać.