5. W szpitalu

 W szpitalu

                  - Co pan tutaj robi?! - zapytała zszokowana. Po co on tu przyjechał? Zastanawiała się w duchu, jawnie okazując mu niechęć.

    - Przyjechałem za karetką. Widziałem jak wsiadałaś do niej. To ktoś z twojej rodziny? - Usiadł obok niej, lecz Muriel wstała i zmierzyła go z góry nieprzychylnym spojrzeniem. Nie potrzebowała jego fałszywego współczucia, czy udawanej troski. Nienawidziła go.

    - Niech pan nie udaje. Nic pana to nie interesuje – odburknęła i odeszła, szukając automatu z kawą. Nie chciała kawy, ale musiała się pozbyć natrętnego szefa, który zmienił front i stara się być miły. Nie potrzebnie, pomyślała, bo ja i tak mu nie uwierzę! Na miejsce wróciła dziesięć minut później, ale on nadal tam był. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę windy, lecz silne ręce osadziły ją w miejscu. Próbowała się wyrwać ze stalowego uścisku, ale nie miała dość siły.

   - Nie szarp się, słowiczku – powiedział i uśmiechnął się do niej łagodnie. Popatrzyła na niego niepewnie, nadal wściekła.

   - Czego pan ode mnie chce? - krzyknęła. Ludzie przechodzący obok nich spojrzeli w ich kierunku, ale natychmiast stracili zainteresowanie, gdy Jorgos spiorunował ich wzorkiem. Potem szybko wrócił spojrzeniem na lekko zarumienią twarz Muriel.

   - Po prostu chce się dowiedzieć, co się stało i pomóc – powiedział łagodnie, wędrując spojrzeniem szarych oczu po jej drobnej twarzy.

     - Pomóc? - parsknęła, a potem uśmiechnęła się złośliwie. - Pan mi chce pomóc?

    - Nie tobie, tylko komuś z twojej rodziny – odparował szybko i z zadowoleniem obserwował jej zakłopotaną minę. Muriel szarpnęła się wściekle.

     - A co pan z tego będzie miał?

      - Nic – powiedział po chwili wahania. - Robię to bezinteresownie.

     - Nie wierzę panu – odparła i ruszyła przed siebie, całkowicie ignorując wściekłe spojrzenie szefa. Po każdej konfrontacji z nim drżała na całym ciele i trzęsły się jej nogi i teraz nie było inaczej, choć uczucie było mniejsze. Przełknęła ślinkę i wróciła na swoje miejsce. Usiadła na niewygodnym krześle i zapatrzyła się na lampkę tuż nad drzwiami. Operowali ją od kilkunastu minut i jak na razie nie wiedziała nic, co przynajmniej w jakimś stopniu uspokoiłoby ją. Czasami lepiej żyć w błogiej nieświadomości, ale w tej chwili każda informacja, nawet ta najgorsza dałaby jej poczucie, że na czymś stoi. Nie miała pojęcia co się dzieje, ani ile będzie czekała na wynik.

     - Nie bądź uparta. Pozwól sobie pomóc. W obecnej sytuacji chyba nawet wskazane jest abyś nie zachowywała się jak oślica. - Znów ją obraził! Co za potwór. Policzyła do dziesięciu, a potem  spojrzała na niego z zimną furią.

      - Nie chce od pana żadnej pomocy. Nie narażę się na pańskie prostackie uwagi. Nie jestem przedmiotem, którym można pomiatać! - warknęła wściekła i wstała, unosząc dumnie głowę. Była za niska, żeby wyglądać groźnie. Jej sto pięćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu nie dodawało jej animuszu. Wręcz przeciwnie. Mężczyźni widząc taką malutką i kruchą istotkę czuli do niej przede wszystkim sympatię i lekkie rozbawienie, chcieli się nią opiekować, gdyż nie wyglądała na kobietę, która poradziłaby sobie z przeciwnościami losu.

Jorgos również odniósł takie wrażenie. Nie wyglądała na zimną i twardą kobietę, jakie spotykał codziennie. Zachowywała się tak, jakby chciała pokazać całemu światu, że jest samodzielna i nikogo nie potrzebuję, lecz jej oczy zdradzały, jak bardzo czuję się samotna i opuszczona. Te dwa wielkie szmaragdowe jeziora były pełne tęsknoty i wyczekiwania, ale nie miał pojęcia na co czeka i za czym tęskni. Nie mógł się zdecydować, czy chce jej pomóc, czy po prostu dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Miała dwadzieścia jeden lat, agresywnego psa i stary samochód. Na dodatek nie spotykała się z nikim, nie chodziła na randki. Jedno tylko pytanie kłębiło mu się w głowie: kim ona jest?

Szybko jednak otrząsnął się z rozmyślań, gdy potrąciła go pielęgniarka. Rozejrzał się wokół. Muriel nadal stała przed nim i z cudowną furią w oczach wpatrywała się w niego. Jej wzrok mówił wszystko. Gdyby mogła to po prostu wydrapałaby mu oczy. Uśmiechnął się ukradkiem, starając się nie patrzeć w oczy tej małej diablicy.

          - Może mam wyrzuty sumienia? - odpowiedział cicho.

Muriel zapatrzyła się na niego, a zaraz potem parsknęła histerycznym śmiechem.

      - Niech pan nie będzie śmieszny. Już nie jestem dzieckiem i nie wierzę w bajki  – odparowała szybko.

       - Przepraszam... - ktoś cicho odchrząknął. Oboje spojrzeli w tym samym kierunku. Nieopodal stał niewysoki lekarz. Na oko miał czterdzieści lat, bujną blond fryzurę i niebieskie oczy. Zerknął na wściekłą Muriel, a potem na rozbawionego Jorgosa. Błędnie ocenił, iż są parą i dlatego zwrócił się do mężczyzny. - Właśnie trwa operacja, która ma na celu zatrzymanie wewnętrznego krwotoku. Państwa ciotka ma kilka obrażeń, które musimy szybko usunąć, aby nie doszło do infekcji.

        - Ile operacja jeszcze potrwa? - zapytała w końcu Muriel i z gniewem spojrzała na Kasapiego. Ten drań najwidoczniej chce uchodzić w tym szpitalu za jej narzeczonego, gdyż wcale nie zamierzał wyjaśnić sytuacji lekarzowi, który wziął ich za parę.

       - Jeszcze kilka godzin, nie jestem w stanie pani powiedzieć dokładnej godziny zakończenia. Wiem, że to trudny czas dla państwa, ale najlepiej państwo zrobicie, jeśli pójdziecie do domu. Pacjentka będzie nieprzytomna po operacji, więc nie będzie świadoma waszej obecności. Proszę przyjść jutro. Potrzebują państwo snu. Jej stan jest stabilny i nie ma się czym martwić  – dodał na koniec, gdy zobaczył zacięty wyraz twarzy Muriel. Wiedział, że kobieta nie będzie chciała odejść, toteż z prośbą zwrócił się do narzeczonego. - Niech pan zabierze narzeczoną do domu. Wybaczcie mi, ale muszę już iść na salę operacyjną. Przepraszam. - Odszedł, zostawiając ich samych, pogrążonych we własnych myślach i... gniewie.

           Kłębiły się w niej przeróżne emocje i myśli. Przepełniał ja głęboki smutek i strach. Ciocia miała wiele poważnych obrażeń, ale jak sam lekarz powiedział jej stan jest stabilny, więc mogła liczyć na to, że  wyjdzie z tego. Zawsze wychodziła obronną ręką z ciężkich chorób i różnych wypadków – teraz też tak będzie. Co prawda rekonwalescencja zajmie jej sporo czasu, ale ważne jest to, że żyje. No i w szpitalu będzie miała fachową opiekę.

   Kolejnym uczuciem wypełniającym ją niemal po brzegi był gniew. Była wściekła na Jorgosa, że tu przyjechał i domagał się udzielenia informacji. Nie potrzebowała jego fałszywego współczucia. Nic od niego nie potrzebowała. Jego obecność drażniła ją do granic możliwości.

         - Przez wzgląd na sytuację zachowuj się jak dorosła osoba i nie odrzucaj pomocy, która jest ci potrzebna – powiedział, gdy w końcu na niego spojrzała. - Czy nie rozumiesz, że w życiu czasem trzeba postąpić wbrew własnej woli i przyjąć wyciągniętą rękę, choćby od największego wroga? - Uśmiechnął i podszedł do niej bliżej, ale ona odsunęła się do niego jak oparzona.

        - Dlaczego uważa pan, że jest mi potrzebna jakakolwiek pomoc? - zapytała, czując, że piekące łzy zbierają się pod powiekami. Nerwy powoli puszczały i dlatego czuła się taka otumaniona i przegrana. Pragnęła się tylko położyć i już nigdy nie obudzić. Przymknęła oczy i opadła na pobliskie krzesło.

      - To widać. Wyglądasz na bezbronną... - zaczął, lecz urwał, gdy Muriel spojrzała na niego ze złością.

Uwielbiał jak się złościła! Jej oczy nabierała głębokiej, tajemniczej barwy. Blade policzki przybierały kolor piwonii. Nigdy jeszcze nie widział tak uroczego stworzenia. Uśmiechnął się z zadowoleniem i usiadł obok niej, wiedząc, że w ten sposób zdenerwuje ją jeszcze bardziej. Irytowała go tym swoim cnotliwym zachowaniem, ale z drugiej strony była dziewczyną, która intrygowała go i nie pragnęła jego towarzystwa i to bardzo go interesowało. Nie wiedział o niej nic.

       - Powinnaś iść do domu – szepnął cicho i położył swoją dużą dłoń na jej malutkiej i drobnej, lecz ona natychmiast ją strząsnęła i usiadła dwa krzesła dalej. Zignorowała jego słowa, nawet nie spojrzała w jego stronę. Jej butna, choć nie zbyt efektowna mina świadczyła o tym, co może zrobić sobie z tymi słowami. - Zaraz przyjdę – powiedział, westchnąwszy głośno i rzucił z przekory, żeby ją rozjuszyć: – Nigdzie się stąd nie ruszaj.

____

Fáílly, czy choć trochę Cię przekonałam?:) A może jednak nie?

EDIT: Ha! Elle wykonała dla mnie prze zajebisty szablon. Dziękuję<3