10. Absurdalne żądanie

    

          Usiadł ciężko na swoim miejscu i jednym haustem wypił resztkę koniaku. Alkohol zapiekł go w gardle, ale poczuł się rozluźniony. Przyjemne ciepło rozlało się po jego ciele. Aż westchnął z ulgi, ale szybko się zreflektował. Przed nim siedziała rodzina.

          - To może my już chodźmy, a Jorgos niech jeszcze popracuję – zaproponowała Consuela i uśmiechnęła się do starszego brata.

         - Myślę, że to dobry pomysł. - Pokiwała głową Larysa.

       - Dam wam klucze do domu. - Z kieszeni doskonale dopasowanego szarego garnituru wyjął klucze do domu.

        - Może jednak pojedziesz z nami? - zapytała zmartwiona, że jej przybrany syn nie chce spędzić z nimi reszty dnia. Mógł przecież wyjść i wszystkie sprawy zostawić swoim podwładnym.

       - Nie. Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia, ale na pewno jak tylko będę mógł wyrwę się wcześniej.

          Wszyscy zebrali się do wyjścia, ale na parkingu okazało się, że Stephen ma zamiar z nim porozmawiać. Jorgos wywnioskował z jego stanowczego spojrzenia, że odbędą sobie poważną pogawędkę. Tylko o czym? Może miał jakieś problemy i poprosi o pomoc?

       Pożegnał się z rodziną i odwrócił w stronę przyjaciela, który stał oparty o betonowy filar. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i świdrował przyjaciela wzorkiem. Na ustach błąkał mu się pełen wyższości uśmieszek. Samochód z rodziną zniknął mu z pola widzenia, toteż skupił się na Stephenie.

     - O co chodzi? - zapytał i przyjął podobną postawę, lecz stanął w lekkim rozkroku i zmierzył go uważnym spojrzeniem. Nie wyglądał na kogoś z jakimś poważnym problemem.

       - Powiedz mi, od jak dawana jej pragniesz? No i dlaczego akurat ona? - zapytał Stephen i z wielkim rozbawieniem patrzył na Jorgosa. Najpierw wydał się szczerze zaskoczony, zszokowany, a potem przybrał, jak mu się wydawało, maskę zupełnej obojętności.

        - Możesz jaśniej? - bąknął.

      - Muriel Dumn. Mówi ci to coś? Obserwowaliśmy was przez chwilę i nie trudno było odgadnąć, że jeszcze chwila a leżałaby rozłożona na biurku. No stary, przyznaj się. Zakochałeś się? Wcale ci się nie dziwię. Ona jest śliczna. Nie tak piękna, jak te kobiety, z którymi się spotykasz, ale ma w sobie coś takiego, co pociąga facetów.

      - No to zmień orientację i się w niej zakochaj! – warknął i ruszył do biura.

     - Po co się unosisz? Obaj dobrze znamy prawdę. - Wyjął z kieszeni paczkę papierosów i włożył jednego do ust. - Zapalisz? - Jorgos pokręcił głową i spojrzał na Stephena.

      - Jaką? Ona mi działa na nerwy i już. Nie pragnę jej, a już na pewno nie kocham.

     - Okłamujesz mnie i sam siebie. Jeśli jej nie pragniesz to dlaczego prawie zgwałciłeś ją na biurku?

      - Muriel mnie nie pociąga. Żyje jak cnotka w tym swoim świecie z purytańskimi zasadami i myśli, że swoim cierpieniem zbawi świat. - Nacisnął guzik windy i obaj weszli do środka. Stephen przyjrzał mu się uważnie i nagle ryknął śmiechem.

      - Człowieku, ale wpadłeś. Wkurza cię to, bo ona cię nie chcę. Od wielu lat kobiety lgnęły do ciebie i ty o tym doskonale wiedziałeś. Ich zainteresowanie bardzo ci pochlebiało, choć gardzisz kobiecym rodem. A teraz, jedna z tych znienawidzonych istot, nienawidzi ciebie i nie chce z tobą mieć nic wspólnego. To cię denerwuję, bo w końcu jakaś kobieta nie jest zainteresowana właśnie tobą. I ty nie możesz tego znieść. Podrażniła twoją dumę i... próżność.

      - Idź do diabła! - zaatakował ostro przyjaciela i obaj wyszli na szeroki hol. Skierowali się do biura, ale Jorgos zaprosił przyjaciela na kawę do bufetu.

      - No dobrze, widzę, że dziś nie masz nastroju na takie rozmowy. Ale pamiętaj, nie oszukuj się.

      - Nie oszukuję się. Sam wiem, co czuję, a co nie. Nie musisz mi wmawiać mi, że jest inaczej... Już dawno przestałem być idiotą – dodał. Przystanęli przed kontuarem i zamówili po kawie, a Stephen dorzucił do kawy jeszcze pyszny sernik. Po chwili szli z parującymi filiżankami do wolnego stolika. Stephen zgasił papierosa i wrzucił go do kosza.

       - Wiem. Wcześniej też nie byłeś...

      - Gdybym nie był to nie dałbym się oszukać Sybill. Omamiła mnie i zrujnowała mi życie. - Gwałtownie zamieszał w filiżance, ponieważ przed oczami pojawił mu się obraz „niewinnej” czarnowłosej dziewczyny, która wielkimi bursztynowymi oczami patrzyła na niego udając gorące uczucia. Jej karminowe usta szeptały fałszywe wyznania miłości. Od wielu lat prześladował go obraz tej zwodniczej piękności, która doprowadziła go na skraj rozpaczy. Kochał ją, albo tak mu się wydawało, a ona zafundowała mu piekło na ziemi. W jego sercu obudził się potworny gniew, który w tamtym czasie niemal zniszczył go, gdy dowiedział się, że Sybill okazała się zwykłą dziwką.

       - Sybill była podstępną suką, która uwiodłaby nawet świętego. Wiesz, zmartwiłem się, gdy usłyszałem, jak ta dziewczyna krzyknęła, że się tobą brzydzi. Sybill mówiła ci to samo. Nie chciałbym, żebyś znów cierpiał. - Stephen, jako jego najbliższy przyjaciel znał wszystkie szczegóły tej sprawy sprzed lat, więc gdy Muriel wykrzyczała mu prosto w twarz swoją odrazę zaniepokoił się.

       - Przecież wiem, że Muriel taka nie jest. I zasłużyłem na jej pogardę. Zachowywałem się wobec niej skandalicznie więc jej słowa wcale mnie nie zabolały. Wręcz przeciwnie, bawi mnie jej agresja – odpowiedział i upił łyk gorącej kawy. Spojrzał na Stephena, który dzielnie trwał przy nim i wspierał go w najgorszych i najważniejszych momentach życia, ale jednocześnie karcił go i ganił, gdy zachowywał się źle. Nigdy nie wahał się powiedzieć mu prawdy, za co mu był wdzięczny, ponieważ brzydził się kłamstwem. Ale dziś lekko przesadził...

        - Tylko uważaj, żeby nie wydrapała ci oczu.

     Siedzieli tak przez kilka minut, aż kawa całkowicie im wystygła, a tematy do rozmów przestały być interesujące. Jorgos pożegnał się z przyjacielem i udał się do biura. W sekretariacie od razu zwrócił uwagę na Muriel, która wyglądała na zmęczoną i śpiącą. Zapewne marzyła o tym, by pójść do domu albo iść do szpitala do ciotki.

   Podszedł do niej. Przystanął przed jej biurkiem i przez kilka sekund napawał się jej delikatną urodą. Ogniście rude włosy spoczęły na jej karku związane w ciasny koczek, z którego wymknęło się kilka spirali. Miała wysokie kości policzkowe, okrągłą twarz i duże zielone oczy. Jej wargi były pełne i kusiły, nawet, jeśli w tej chwili był zaciśnięte w wąską kreskę.

      Kiedy mówił Stephenowi, że jej nie pragnie mówił prawdę, ale teraz, gdy ją zobaczył odezwało się w nim to dręczące uczucie, które sprawiło, że niemal upadł na podłogę przygnieciony jego wielkością. Próbował jej nienawidzić, ale nie mógł. Chciał ją mieć.

     Kiedy uniosła na niego spojrzenie pełne nieufności, oprzytomniał i odchrząknął, by dać sobie trochę czasu na uspokojenie.

      - Słucham, pana? - zapytała i wróciła do dokumentów, które walały się po całym jej biurku.

       - Idź do domu. Masz ciocię w szpitalu, więc powinnaś teraz przy niej być – odpowiedział niezarażony jej chłodnym tonem. Kiedy w końcu przełamie jej opór? Będzie musiał to robić małymi kroczkami. Czekają go długie tygodnie zdobywania Muriel.

          - Nie mogę – odpowiedziała cicho. Prawdopodobnie tak, by usłyszał to tylko on.

      - Dlaczego? - Oparł dłonie o blat biurka i pochylił się nad nią. Muriel natychmiast odsunęła się od niego gwałtownie. Policzki poczerwieniały jej ze złości, a oczy rozświetlił błysk gniewu. Uśmiechnął się ukradkiem.

     - Ponieważ muszę pracować – odpowiedziała chłodno i z powrotem przysunęła się do biurka. Dzieliło ich tylko parę centymetrów. Czuł jej delikatne perfumy, który nagle zamącił mu w głowie, zburzyły krew w żyłach. Jego oddech przyspieszył, a serce zaczęło galopować w szalonym pędzie. Nie powinien był pochylać się tak blisko, ponieważ zbyt mocno działa na jego zmysły. Cholera, pomyślał, gdyby nie było tych sekretarek...

    - Przyjdź do gabinetu – powiedział ochrypłym od pożądania głosem i szybko ukrył się w pokoju. Nie wiedział, czy Muriel przyjdzie, ale, cóż, podniecił się i chciał umknąć do siebie za nim się ośmieszy. Był wściekły, jednak sam nie wiedział na kogo. Na litość boską, jak to się stało, że to małe nic budziło w nim takie uczucia? Nie była w jego typie, ciągle ze sobą walczyli i żadne z nich okazywało szacunek drugiej stronie. Cholera, cholera, cholera...!

     Podszedł do barku i nalał sobie hojną porcję koniaku. Nie pił w pracy, ale w tej chwili potrzebował jakiegoś ukojenia. Później zamówi taksówkę. Wychylił alkohol i miał ochotę na kolejną szklankę, ale się powstrzymał. Musi odnaleźć w sobie te wielkie pokłady spokoju i cierpliwości, z których słynął w świecie biznesu. I nagle to wszystko miało runąć tylko dlatego, bo zachciało mu się igraszek z sekretarką, która w dodatku była dziewicą. Albo postradał rozum albo się starzeje. Albo jedno i drugiej. Odchylił do tyłu głowę i westchnął spazmatycznie. Powoli się uspokajał.

Usłyszał ciche pukanie do drzwi.

      - Proszę – odpowiedział i spojrzał w tamtą stronę wyczekująco. Do środka weszła Muriel. Dziś ubrała czarne spodnie w kantkę, biały, kaszmirowy sweterek z dekoltem w łódkę, a na nogach miała czarne czółenka na niskim obcasie. Wyglądała uroczo. Gdyby tylko przestała bandażować piersi byłoby idealnie.

     - O co chodzi? - Dumnie uniosła podbródek i nie odwróciła wzroku, gdy spojrzał jej prosto w oczy. Wydawało jej się, że wygląda na zdeterminowaną, ale było inaczej. Jednak przysiągł sobie, że w końcu zdobędzie jej zaufanie, dlatego stwierdził, że nie pokaże, iż wie znacznie więcej niż mogłaby przypuszczać.

       Gdy usłyszał historię Muriel zrozumiał, że skrzywdził ją bardziej, niż ten rozpieszczony sukinsyn. Gnębił ją psychicznie i doprowadził do tego, że każdy dzień pracy w jego biurze był dla niej jednym wielkim stresem, a on dla niej stał się kimś w rodzaju dręczycielem. Tak się właśnie w tej chwili czuł. Był łajdakiem. Nie będzie zaprzeczał, ale nie potrafił patrzeć na nią spokojnie. Kiedy była blisko jego zmysły wariowały i mieszały mu rzeczywistość. Pragnął jej i nie wiedział, co z tym fantem zrobić. Gdyby rzeczywiście zachowywał się tak, jak ona o nim myśli to szybko mieliby romans. Mógłby też szantażować ją, sprawić, że dziewczyna zostałaby jego kochanką w zamian za posadę i pieniądze, ale nie zrobiłby jej tego. Nie mógłby. W Muriel było coś takiego... dziwnego. Niepokojącego. Sam nie wiedział, co to jest. Miał jednak nadzieję, że szybko rozwiążę tę zagadkę. Może, gdy przekona się do niego to ją uwiedzie? Najpierw musiał sprawić, by dziewczyna choć trochę go polubiła.

       - Usiądź, proszę. - Ręką wskazał fotel naprzeciw biurka. On sam usiadł na swoim i oparł łokcie o blat. Złączył dłonie, a potem do ręki wziął pióro. W końcu splótł palce i poruszał kciukami. Jezu, denerwował się! Co za kompletny absurd!

     Kiedy Muriel zajęła miejsce spojrzał na nią przeciągle, a potem szybko spuścił wzrok.

       - O co chodzi? Czy zrobiłam coś źle? - zapytała w końcu, gdy nie przemówił.

      - Nie, nie. Wszystko w porządku. Jak się czuje twoja ciocia? Obudziła się już? - zapytał i odchylił się do tyłu. Dziewczyna siedziała z opuszczoną głową i bawiła się rękawem sweterka.

      - Gdy byłam dziś rano to jeszcze spała po operacji, ale pewnie już się wybudziła. - W pokoju zapanowała cisza. Jorgos wyczuł, że dziewczyna czuję się skrępowana i sfrustrowana. Znał sposób na to, by to drugie uczucie minęło, ale to nie był czas na igraszki. Było za wcześnie.

     - Rozumiem. Idź do niej. Weź kilka dni wolnego, bo twoja ciotka potrzebuje kogoś bliskiego. Nie – odpowiedział nagle, gdy Muriel chciała coś powiedzieć – nie możesz siedzieć tu, gdy ona potrzebuję cię bardziej.

        - Dlaczego to pana obchodzi? Po co w ogóle angażuje się pan w tę sprawę? Nie proszę o to pana i nie chce, aby pan narzucał mi swoją wolę. Nie rozumie mnie pan? Tyle lat radziłam sobie sama. Nigdy nie mogłam liczyć na nikogo, więc teraz również zdam się na siebie! - powiedziała oburzona i wstała. On również to uczynił. Spojrzał na nią z góry.

      - Muriel, czy musisz być taka agresywna? - podszedł do niej bliżej i z satysfakcją dostrzegł u niej wielkie, czerwone plamy na policzkach.

           Mogła być sobie dziką kotką, ale nie potrafiła ukryć faktu, że działał na nią. No, może nie tak jakby chciał, ale przecież nienawiść można łatwo zastąpić czymś innym.

        Kiedy wczoraj wieczorem ją pocałował, zapomniał o bożym świecie, choć ich usta zetknęły się na kilka sekund, a Muriel dodatkowo nie odwzajemniła pocałunku. Mimo to uznał, że dziewczyna skrywała niespożyte pokłady namiętności. Dostrzegł to po jej błyszczących oczach i koralowych ustach. I on zamierzał wydobyć na wierzch jej prawdziwą naturę.

        - Nie jestem agresywna, tylko nie chcę pańskiej pomocy – powiedziała. - Już prościej nie mogę to panu wytłumaczyć.

      - Mów mi po imieniu – zażądał nagle. Muriel spojrzała na niego zaskoczona, a potem potrząsnęła głową.

        - Nie – mruknęła.

      - Na Boga, kobieto, dlaczego?! - krzyknął poirytowany, ale szybko się uspokoił. Nie tędy droga, pomyślał. Złością nic nie wskóra. Odetchnął powoli i potarł kark. - Kiedy mówisz mi na „pan” wszyscy zwracają na to uwagę, bo cała firma mówi mi po imieniu, a ty jedna zwracasz się do mnie tak oficjalnie. - Dostrzegł, że oczy dziewczyny rozszerzyły się niespokojnie.

      - Naprawdę? - zapytała zmieszana.

      - Naprawdę – odparł spokojnie. Na jej twarzy malowała się niepewność.

      - Ale ja nie chcę.

    - Chcesz, czy nie. To nie ma znaczenia. Trzeba zachowywać pozory i nic na to nie poradzisz.  - Wsunął ręce do kieszeni spodni i zaczął bawić się kluczami do samochodu. - Ludzie widzą to, co jest na zewnątrz, środek ich nie interesuję, więc jeśli nie chcesz plotek to mów mi po imieniu. Nikogo nie będzie to dziwiło, a to, że walisz mi na „pan” wzbudza lekkie, hmm, zainteresowanie. - Podszedł do niej, lecz Muriel odsunęła się na bezpieczną odległość. Cholera.

      Muriel wahała się jeszcze chwilę, ale potem kiwnęła głową na znak zgody i odwróciła się z zamiarem wyjścia, ale Jorgos nie chciał, by odchodziła tak szybko. Złapał ją za łokieć i lekko przytrzymał. Pozwolił jej wyszarpnąć rękę.

    - I jeszcze jedno – zaczął i poczekał aż się do niego odwróci. - Nie wstydź się własnych piersi. Ukrywanie ich sprawia, że wyrządzasz sobie krzywdę.

     - Co pa... - urwała, gdy zobaczyła jego minę. - Nie wtrącaj się w moje życie. Nie proszę cię o to.

     - Muriel, ja nie chce wtrącać się w twój życie, ale ponieważ wyjawiłaś mi swoją tajemnicę czuję się odpowiedzialny za ciebie. Nie chcesz żadnego wsparcia, ale nie możesz ciągle odrzucać wyciągniętej ręki. Robię to z własnej, nieprzymuszonej woli, więc chciałbym abyś przyjęła moją pomoc. - Dobra, jeśli to do niej nie trawi do po pierwsze, trafi go jasny szlag, a po drugie, nie znał sposobu na przekonanie jej, że chce tylko jej dobra. Nie, był egoistą. Wiedział, że wszystkie jego działania zmierzają ku jednemu celu. I nic nie mógł na to poradzić, ponieważ wszystko wymknęło mu się spod kontroli.

      I nie panował nad myślami, które sprawiały, że wrzała w nim krew, choć tego nie chciał. Wypierał pożądanie jak tylko mógł. Z jednej strony był zniesmaczony swoim zachowaniem wobec niej i naprawdę chciał jej wynagrodzić to, co musiała przeżywać. Ale z drugiej... Pragnął jej i to uczucie odbierało mu zdolność logicznego myślenia. Czuł się lekko zagubiony.

       - Ale po co? - Uparta oślica! pomyślał wściekły, ale na głos powiedział:

     - Bo nie chcę, żebyś teraz ciągle radziła sobie sama. Jestem, jaki jestem, nic tego nie zmieni, ale jeśli jest taka potrzeba umiem pomóc. No i jak kiedyś wspomniałem, jestem ci to winien. - Gdyby nie to, że czuł lekki dyskomfort mógłby powiedzieć, że przeżył coś na wzór katharsis. Ale do pełnej satysfakcji potrzebna mu była tylko Muriel, która zgodziłaby się na pomoc.

       Zapadło milczenie. Widział jak zmaga się ze swoimi uczuciami, ale był pewien, że ulegnie. Wcale nie była taka zbuntowana za jaką chciała uchodzić w jego oczach. Jednak bardzo go to zastanawiało, skąd nagle odezwała się w niej taka natura? Może po prostu miała go dość? Wcale by się nie zdziwił.

       - Jest pa... Jesteś okropny i uparty! - syknęła wściekle.

       - Wiem, ale mam nadzieję, że skuteczny?

       - Tak... - odpowiedziała zrezygnowana.

    Muriel poszła do domu i przy okazji oznajmiła mu, że nie życzy sobie zbyt aktywnej pomocy. Oczywiście dodała, że w ogóle nie chce aby cokolwiek robił, ale jeśli dzięki temu będzie miała święty spokój to się zgadza. I będzie pracowała. On oczywiście wszystko skwitował uwodzicielskim uśmiechem, na który ona nie zareagowała. Ale będzie reagowała.

     Zamówił taksówkę i o godzinie czternastej pojechał do domu.

Jego dom, cholernie drogi, znajdował się w prawie bezludnej okolicy. Za sąsiadów miał starsze małżeństwo, państwo Templeton oraz młodą wdowę Emanuelle Dickson, która sprowadziła się tu kilka tygodni temu. Dalej mieszkała rodzina, która raczej nie utrzymywała kontaktów z sąsiadami i żyła własnym życiem. Po drugiej stronie ulicy stały dwa domy; jeden należał do rodziców Tracy, a obok nich mieszkał stary pułkownik.

Zamknął bramę pilotem i ruszył w stronę domu.

   W dużym holu od razu przywitały go dwa lwy wykonane z marmuru, które stały przy krętych schodach na piętro. Czarne bestie niby zaklęte przez czarną magię szykowały się do skoku z otwartymi paszczami. Na ścianach wisiały znane i drogie obrazy oraz płaskorzeźby, które przywiózł z Kongo, Sudanu, Bombaju i Delhi. Po lewej stronie wiódł mały korytarz, a na jego końcu znajdowały się dębowe drzwi. Tam był gabinet oraz biblioteka. Nieopodal stała wysoka figurka boga Wisznu. Skręcił w prawo, gdzie znajdowały się salon. Minął kuchnię wraz z jadalnią i skierował swe kroki do przestrzennego pomieszczenia. 

        W salonie nikogo nie było i to bardzo go zdziwiło. Myślał, że rodzina ulokuje się tu z kawą i ciastem, i będzie na niego czekać. Wyszedł na hol i stanął zdezorientowany. Jednak jego uwagę przykuły szepty dochodzące z gabinetu. Otworzył cicho drzwi i stanął w nich, mając nadzieję, że uda mu się podsłuchać to, o czym rozmawiają.

      - Dlaczego Jorgos musi spełnić taki warunek? - zapytał wściekły. - Przecież nigdy się nie zgodzi, a połowa udziałów szlag trafi, jak przejdą na ręce tego drania. W ogóle, jak to możliwe, że twój brat jest taką podłą kanalią?

     - Nikos, wiem jaki jest Besarion i nic na to nie poradzę, ale powstrzymaj się z obrażeniem go, dobrze? - syknęła jego macocha. - Najpierw mu powiedzmy, a dopiero potem podejmiemy właściwe kroki.

    - O czym chcecie mi powiedzieć? - zapytał w końcu i wszedł głębiej do staroświeckiego gabinetu, tak bardzo różnego od reszty pomieszczeń w tym domu.

    W pokoju zapanowała grobowa cisza. Członkowie jego rodziny patrzyli na niego z przerażeniem, zmieszaniem i niepewnością.

    - No cóż... - zaczęła Consuela, ale urwała, gdy spojrzała na ojca. Ten przeszył ją wzrokiem i zaraz potem spojrzał na niego. Nie podobało mu się to wszystko...

   - Powiem tak: twój dziadek, stwierdził, że chyba najwyższy czas udać się na tamten świat, co oczywiście jest kompletną bzdurą, bo stary zrzęda ma się świetnie! Żyje, chodzi i z każdym rokiem jest coraz gorszy.

    - Nikos! Jak możesz mówić tak o własnym ojcu! - krzyknęła oburzona Larysa.

   - Nie powiedziałem nic nowego. Wszyscy zdają sobie sprawę, że był, że jest największym zrzędą w naszej rodzinie.

    - No dobrze, ale o co chodzi? - zapytał Jorgos.

   - Chodzi o to, że chce wszystkie swoje udziały przepisać na brata Larysy, tego krętacza i kłamcę – Besariona. Nie możemy na to pozwolić, bo Kasapi Corporation szybko musiałaby ogłosić upadek, gdyby ta gnida wzięła się za rządzenie, a niewątpliwie tak by się stało, albo się stanie, gdy Anistos odda mu swoje udziały.

   - Co trzeba zrobić, żeby dziadek przepisał na mnie udziały? - zapytał, ale w głowie kołatała mu się odpowiedź, choć od początku ją odrzucał.

   - Musisz mu przedstawić swoją narzeczoną, z którą się ożenisz – odpowiedziała Larysa, gdy Nikos zacisnął usta. - Anistos powiedział też, że odda ci udziały, jeśli przyjedziesz do Grecji z kobietą, którą on zaakceptuje.

      - Po moim trupie! Anistos dobrze wie, że małżeństwo jest ostatnią rzeczą, którą zrobię w życiu. Ba! To jest jedyna rzecz, której na pewno nie zrobię. Aż tak bardzo się nie poświęcę i wszyscy dobrze o tym wiedzą, a zwłaszcza ten stary intrygant! Nie! Nie! I jeszcze raz nie! - krzyczał wściekły Jorgos. Nie, na pewno się tak nie poświęci. O nigdy w życiu. Musiałby najpierw stracić rozum. - Jak rozumiem, jest coś jeszcze? - zapytał tonem ociekającym jadowitą ironią.

    - Tak – odpowiedział Nikos. - Ojciec powiedział, że jeśli nie spodoba mu się twoja narzeczona da ci rok na znalezienie kolejnej, ale tym razem będziesz musiał się z nią ożenić w tępię natychmiastowym. Ale, jeśli przypadnie mu do gustu pierwsza to masz rok na ślub i daje ci pięć lat na spłodzenie syna. I udziały są twoje.

   - To jakiś żart?! Powiedz mu, że może sobie wsadzić te swoje udziały i ten testament tam, gdzie ciało boli go jak siedzi na twardej ławce! - ryknął. Niemal buchał ogniem i siarką. Jak Anistos mógł mu to zrobić? Jak?! Czy to nie dzięki niemu na koncie zalegają mu miliony? To właśnie on sprawił, że Anistos ma taki duży majątek. Pracował dla tej firmy przez tyle lat i nagle ten stary cap dziękuję mu czymś takim. Dobrze wie, że Kasapi Corporation jest dla niego całym życiem. No i dlaczego ubzdurał sobie, że ma spłodzić syna? Czy on ma jakieś zaniki pamięci?

     - Kochanie, wiem, że jesteś wściekły, ale postaraj się go zrozumieć. On chce zabezpieczyć firmę – przemówiła Larysa, ale jej argumenty nie wydały się tak przekonywujące ponieważ przestraszyła się jego wybuchu.

     - Zabezpieczyć? A nie pomyślał sobie, że trafię na jakąś harpię, która zrobi wszystko, żeby zdobyć pieniądze? No i o co chodzi z tym dzieckiem? Zapomniał...

    - Nie zapomniał, ale on nie wierzy, że...

    - Niech go jasny szlag! Niech szlag trafi tego starego... Oddam wszystkie udziały tej gnidzie i niech robi z firmą co chce. Stworzę swoją własną i pokaże Anistosowi, że jego groźby i szantaże nie działają na mnie! Szkoda, że po tylu latach odwdzięcza mi się czymś takim! Straciłem dziesięć lat na tym, żeby uświetnić tę firmę. W tym czasie mogłem założyć swoją i nikt nie groziłby mi, że ją odda jakiemuś padalcowi... Wybacz skarbie – powiedział do Larysy i cmoknął ją w policzek.

    - Uspokój się Jorgosie. Ja również nie jestem zadowolony z pomysłu Anistosa, ale trzeba pomyśleć nad jakimś rozwiązaniem... Nie możesz zostawić firmy. Twój gniew jest słuszny, ale musisz też spojrzeć na tę sprawę spokojniej – powiedział ojciec stanowczym głosem.

    - Jorgosie – szepnęła Larysa – minęło już trzynaście lat. Nie możesz być wiecznie sam. Może to pretekst do tego, by w końcu znaleźć żonę?

   - Chyba zapomniałaś, że moja pierwsza żona okazała się zwykłą zdzirą. Oszukała mnie, wystawiła na pośmiewisko, a na dodatek sprawiła, że... Nie, nie chce mieć już drugiej żony.

      Wypełniało go wiele uczuć, których intensywność mogłaby powalić niejednego człowieka. Pałał zimną furią, nienawiścią, ale odezwał się również ból, który w tamtych chwilach był jego towarzyszem. Czas nie leczy ran. One są w człowieku ukryte głęboko i wystarczy lekkie draśnięcie, aby sączyła się z nich krew. I zdał sobie też sprawę, że złamane serce nadal może boleć tak samo, jak trzynaście lat temu. I nawet za sto lat czułby to, co wtedy.

     - Ale gdybyśmy znaleźli odpowiednią kandydatkę? Miłą, ładną dziewczynę? Jest wiele takich, a ty sam mógłbyś ją polubić.

    - Co jeszcze? Może się zakocham i nagle białe małżeństwo przeistoczy się w cudowną, wielką miłość? Cudów nie ma, Laryso. Niestety. To, że ty i mój ojciec znaleźliście miłość nie oznacza, że ja ją znajdę. Już dawno przestałem się łudzić... Powiedzcie dziadkowi, że może już dziś przepisać akcje na Besariona. - Z tymi słowami wyszedł z gabinetu.

 Zostawił rodzinę wstrząśniętą i pogrążoną w smutku.

___

Pisałam ten rozdział w wielkich kacowych bólach. No i chyba widać, bo jest tragiczny. 
Uznałam, że czas najwyższy, żebyście poznali trochę Jorgosa. Czasami będę dodawała rozdział z, tak jakby, jego perspektywy. Ale zobaczymy. Nie wiem, co myślą faceci, nie znam się na nich, a już zwłaszcza na tych starszych;)