9. Wizyta

         Kiedy się odwróciła, cztery metry dalej ujrzała starszą wersję Jorgosa. Mężczyzna stał z szeroko otwartymi oczami i ustami. Patrzył to na nią, to na młodszego Kasapiego. To jego ojciec, pomyślała zrezygnowana. Za nim stały dwie kobiety oraz bliski przyjaciel szefa – Stephen.

Cała ta kompania stała z rozdziawionymi buziami i spoglądała w ich stronę.

    - Czego? - warknął Jorgos i spojrzał na nich niechętnie.

  - To tak się wita rodzinę? Przyjechaliśmy cię odwiedzić, bo nie dajesz znaku życia. Pomyśleliśmy, że spędzimy w Leeds kilka dni... Z Tobą – odpowiedziała wysoka blondynka. Zapewne jego mama, choć syn nie był ani trochę podobny do niej. No i była za młoda na nią. O ile się nie myliła Kasapi był już po trzydziestce. Przynajmniej na takiego wyglądał.

   - Mogliście mnie uprzedzić, że przyjedziecie – burknął i spojrzał z ukosa na Muriel. Ta odwzajemniła się jadowitym, pełnym nienawiści spojrzeniem. Dostrzegł to Stephen i kaszlnął, żeby ukryć śmiech. To samo zrobiła młoda kobieta, która wyszła na przód. Podeszła do nich majestatycznym krokiem i stanęła naprzeciw Jorgosa.

     - Tęskniłam za tobą – powiedziała cicho do mężczyzny, który, z nieznaną Muriel czułością, objął ją i mocno do siebie przytulił. W tym geście dostrzegła miłość i oddanie. Zrobiło jej się przykro i obudziło się w niej bardzo zaskakujące, aczkolwiek niezbyt miłe uczucie – zazdrość. Jadowita i paląca niczym trucizna rozchodząca się po ciele razem z krwią. Wpatrywała się w rzymski profil Jorgosa i uświadomiła sobie, że ten mężczyzna potrafi być kochający i troskliwy tylko dla osób wybranych, czyli dla rodziny. A to była jego siostra, choć do niego nie podobna. Jej złote włosy stanowiły idealny, piękny kontrast do jego czarnej czupryny. Kiedy odsunęli się od siebie, młody Kasapi uśmiechnął się do siostry i pociągnął ją za gruby warkocz spoczywający na prawym ramieniu. Ona odwzajemniła się pociągnięciem go za nos.

     Muriel miała ochotę krzyknąć, żeby zaprzestali tych czułości, bo jest jej przykro. Powstrzymała się jednak i podeszła do biurka, by pozbierać dokumenty i wrzucić je do teczki. Jeszcze nie skończyła, ale nie chciała znaleźć się w centrum zainteresowania.

   - Nie przedstawisz nas? - usłyszała głos Stephana, którego znała już wcześniej. Przynajmniej teoretycznie. Niedawno był w firmie i wywarł na niej i Tracy ogromne wrażenie.

     Uniosła oczy i spojrzała na delegację pod drzwiami i wszyscy, o zgrozo, wpatrywali się w nią! Przełknęła ślinkę i lekko się skrzywiła.

    - Nie sądzę... - zaczęła, lecz urwała w połowie, gdy napotkała wściekłe spojrzenie Jorgosa. Zapłonęła z gniewu i odwzajemniła się tym samym. Skrzyżowała ręce na piersiach ale to tylko przykuło wzrok szefa do jej klatki piersiowej. Tradycyjnie obwiązała się bandażem i w tej chwili dostrzegła, że Kasapi był na nią wściekły. To są moje piersi, pomyślała wściekła, że ten kretyn chce rządzić jej biustem. Arogancki samiec!

      W mgnieniu oka jego oczy z jasnoszarych przeistoczyły się w ciemną, płynną stal, która świdrowała ją na wylot. Wyraz twarzy również mu się zmienił. Wyostrzyły mu się rysy, a usta mocno zacisnął. Odchrząknęła, by ukryć zakłopotanie, ale nie udało jej się. Czerwone placki wyskoczyły na policzki i okrasiły jej bladą twarz.

     - Jorgos? - odezwała się kobieta. Mężczyzna szybko się otrząsnął i sądząc po minie był bardziej zirytowany niż zły.

    - To jest Muriel Dumn. Muriel, pozwól, że przedstawię ci moją rodzinę: to jest moja siostra Consuela. – Głową wskazał na kobietę, którą niedawno tulił. – A to są moi rodzice Nikos oraz Larysa. - Rodzina Jorgosa przywitała się z nią serdecznie. Muriel uśmiechnęła się do nich i kiwnęła głową. Bo co innego miała zrobić? Przecież nie mogła się z nimi przywitać: och, witam państwa. Jakże mi miło poznać tak wspaniałą rodzinę, która musi użerać się z tym dupkiem i prostakiem. Przykro mi, że macie takiego zboczonego i niewychowanego członka rodziny. Składam najszczersze kondolencje. 

     - Cieszę się, że cię poznałam. W końcu mam...

     - Chodźmy do mojego gabinetu! - powiedział Jorgos i złapał siostrę za łokieć. Najwidoczniej zbyt mocno, bo Consuela wyszarpnęła mu się i spiorunowała go wzrokiem.

       - A ja to co? - zawołał, dotąd milczący Stephen. Uśmiechnął się do małomównej Muriel.

       - Co?

     - No, nie przedstawisz mnie? - Założył ręce na piersi i spojrzał drwiąco na przyjaciela, który wyglądał jak udręczony staruszek.

          - To jest Stephen. 
     - Witaj, Muriel. Miło mi cię poznać - powiedział miękko i uśmiechnął się do niej pokrzepiająco. 
        - Mnie również - odpowiedziała dziewczyna i umknęła spojrzeniem w bok, gdy napotkała jego badawczy wzrok.
    - Skoro mamy za sobą wszelkie uprzejmości, to chodźmy do gabinetu. A ty  – powiedział Jorgos i spojrzał na dziewczynę – masz zrobić nam kawy!

    - Niech mi pan nie rozkazuje! To Seraphine robi panu kawę - powiedziała cicho, ale dobitnie.

     - Jestem twoim szefem, do ciężkiej cholery! Jak mówię, że...

   - Na Boga, człowieku, nie drzyj się tak. Wystarczy powiedzieć – powiedział Stephen i mrugnął porozumiewawczo do jego ojca. - Zrób nam kawy, skarbie. Dobrze? - zapytał łagodnie przyjaciel Jorgosa.

  - Idziecie, czy nie? - Wskazał dłonią gabinet. Wszyscy, dość zdziwieni i zszokowani zachowaniem syna, brata i przyjaciela pomaszerowali we wskazanym kierunku. - Kawa! - warknął na odchodnym do Muriel i zatrzasnął drzwi.

    - Idź do diabła, ty napuszony patafianie! - Ale zrobiła kawę i zaniosła do pokoju. Kiedy weszła do gabinetu minę miała pełną wyższości i niezachwianej dumy.

    Siedział na swoim wygodnym, skórzanym fotelu pod odstrzałem spojrzeń rodziny i Stephena.

      - Nie rozumiem waszego oburzenia – odpowiedział spokojnie i spojrzał na Consuelę, która rozumiała go jak nikt inny. Kochał swoją małą siostrzyczkę i wiedział, że może powierzyć jej największy sekret, ale dziś patrzyła na niego z widoczną w brązowych oczach dezaprobatą.

     - A my kompletnie nie możemy pojąć, dlaczego zachowujesz się wobec tej dziewczyny jak ostatni idiota! - powiedział oburzony ojciec. Starszy mężczyzn stał pod oknem i popijał koniak. Stwierdził, że może sobie pozwolić, a poza tym musiał przetrawić zachowanie Jorgosa.

    - Spoliczkowała mnie – odpowiedział tonem małego chłopczyka, który skarży się na koleżankę i potarł zaczerwieniony policzek. - Poza tym, jako szef oczekuję, że będzie posłuszna. Nie chce rozwydrzonych sekretarek. Sam słyszałeś, że nie chciała mi zrobić kawy!

     - Ojoj, mała urażona niewinność – mruknął Stephen i uśmiechnął się porozumiewawczo do młodszej siostry przyjaciela.

   - Wcale jej się nie dziwię. Zachowałeś się jak idiota – odpowiedziała Consuela. Rozumiała brata, ale nie mogła pojąć, że przy wszystkich tak naskoczył na tę dziewczynę.

   - Na jak długo przyjechaliście? - zapytał, aby zmienić temat.

   - Na tydzień. Zatrzymamy się w hotelu – odparła jego macocha. Przyjrzała się mu uważnie, a potem zerknęła w stronę Nikosa. Będzie musiała poważnie porozmawiać z mężem.

   - Po co? Możecie zatrzymać się u mnie. Mam duży dom więc wszyscy się zmieścimy no i chce mieć was blisko.

       Jorgos miał wrażenie, że jego rodzina dziwnie się zachowywała i nie wiedział, co mogło się stać. Ale dopóki nie znajdą się w jego domu, on nie będzie ich o nic wypytywał. Na to przyjdzie jeszcze czas. Weźmie urlop i pobędzie z nimi kilka dni. W końcu nie widział ich już dwa lata. Czasami miał ochotę po prostu rzucić to wszystko i wyjechać do Grecji, żeby odpocząć i oderwać się od rzeczywistości. Może na święta zrobi sobie dłuższe wolne? W końcu mu się należało!

   - Jak sprawuje się firma, synu? - zapytał ojciec i podszedł do biurka. Stanął obok fotelu, na którym siedziała Larysa i położył jej dłoń na ramieniu. Kobieta spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się, a w tym geście zawarła wszystkie uczucia, jakie żywiła do Nikosa.

  - Jak zwykle doskonale. Wciąż pracujemy nad nowymi projektami, a dwa z nich wdrożę do produkcji. Produkowanie baterii energooszczędnych idzie coraz lepiej. Teraz zabieramy się za przyrządy namierzające do badań pod wodą. Mam też kilka projektów dotyczących nowych komputerów i telefonów. Myślałem nad unowocześnieniem iPhonów i iPhadów. Inżynierowie już nad tym pracują.

     - Widzę, że praca wrze. A twój dziadek zaczynał od budowania kolorowych telewizorów. Sam zbyt wiele nie dałem tej firmie, ale cieszę się, że ty jesteś podobny do Anistosa.

     - Wybaczcie mi panowie, ale chyba muszę wyjść. Wracam za chwilę. Chodź Consuleo! - Larysa złapała córkę za rękę i szybko wyciągnęła ją z gabinetu. Dziewczyna zaczęła protestować, ale matka nie dała jej zbyt wiele czasu na oponowanie. Jorgos patrzył jak starsza kobieta popycha jego siostrę do drzwi i zamyka je za sobą z hukiem.

    - Co im się stało? - zapytał Stephen.

   - Nas nie pytaj. Do tej pory nie rozumiem kobiet i chyba umrę bez tej wiedzy – odparł starszy Kasapi.

     - Jak wszyscy mężczyźni na tej ziemi – dodał Jorgos.

     -  Część jednak je rozumie... trochę - powiedział Stephen, uśmiechając się złośliwie.

     - Cwaniak. Masz szczęście! - odpowiedział.

     - Nie przesadzaj. Nie nazwałbym się szczęściarzem. Wiesz ile kobiet wypłakuje mi się na ramieniu? Coś strasznego. - Wzdrygnął się i sięgnął po filiżankę.

     - Ty jesteś gejem i tobie się wypłakują, ale to my musimy nosić ciężar współżycia z nimi –  powiedział Nikos i cała trójka parsknęła śmiechem.

       Panowie zeszli na rozmowy o interesach. Ojciec Jorgosa wypytywał Stephena o jego firmę produkującą silniki. Byli w swoim żywiole.

Na koniec ich miłej pogawędki Nikos zaniepokoił się długą nieobecnością żony i córki.

     - Może są w bufecie? - zastanowił się Stephen.

     - Poczekajcie tu. Zapytam w sekretariacie.

        Jego również zastanowiło to, że ani Consulea ani Lukrecja jeszcze nie wróciły. Nie wiedział, gdzie mogły się podziać. Szybkim krokiem wszedł do sekretariatu i stanął jak wryty, gdy na ostatnim stanowisku dostrzegł obie kobiety wesoło rozgadane z Muriel i Tracy. Zacisnął szczęki i podszedł do jej biurka.

      - Miło wam się rozmawia? - zapytał gładkim tonem i zerknął na dziewczynę. Ta od razu zesztywniała i wbiła wzrok w blat biurka. Wyglądała na zmieszaną i zdenerwowaną.

       - Tak! - odpowiedziała entuzjastycznie Consuela i posłała Muriel rozbawione spojrzenie.

      - Właśnie się zastanawialiśmy z ojcem, gdzie poszłyście. Chodźcie. - Wskazał im gabinet, a kobiety posłusznie wstały i pomaszerowały we wskazanym kierunku. Na odchodnym pożegnały się czule z Muriel, a Tracy obdarzyły szczerymi uśmiechami. Kobiety są dziwne, pomyślał.

       Wrócił spojrzeniem do Muriel, która ze spuszczoną głową wpatrywała się w swoje dłonie. Powinien przeprosić ją za wcześniejsze zachowanie, ale póki nie znajdą się sam na sam nie będzie tego robił.

      - Jorgosie? - usłyszał Tracy. Wszyscy w firmie zwracali się do niego po imieniu, ponieważ prosił ich o to i czuł się swobodniej, a atmosfera nie była taka sztywna. Wszyscy, prócz Muriel, która zwracała się do niego per „pan”. Zachowywała wobec niego niemal żelazny dystans. A teraz będzie jeszcze gorzej. 

Wszedł do gabinetu myśląc o tym, że jej pragnie.

___

Chyba nie taki najgorszy, prawda? Powoli uczę się być pewną siebie. Ach, i sama doszłam jak ustawić notkę, by sama się opublikowała w wyznaczonym terminie. Czuję się taka dumna! :)
 Poza tym, chyba zostałam wyruchana przez Urząd Pracy.