8. W biurze

               Przez jakiś nie mogła się otrząsnąć z szoku wywołanego sytuacją sprzed kilku dziesięciu minut. Nie wierzyła, że opowiedziała znienawidzonemu szefowi historię, którą chciała zapomnieć. Jak mogła być tak głupia?! Ogarnął ją strach. Teraz na pewno nie da jej spokoju. Choć obiecał, że nie będzie jej już dręczył. Jak... jak to w ogóle możliwe, że zaufała komuś, kogo nienawidziła z całego serca? Nie, pomyślała po chwili, nie zaufałam mu. On mnie zmusił do tego, bym opowiedziała mu wszystko. Nie powinna się winić, bo Jorgos zastraszył ją, przytłoczył swą siłą i pewnością siebie. 

        Do rzeczywistości przywrócił ją telefon. Dzwoniła pani Brin i dopytywała się o Melisandę. Muriel zapewniła ją, że to nie jej wina, że ciotka i tak by wyszła. Pani Brin zaproponowała, że pojedzie z nią do szpitala, tylko niech jej powie wcześniej. Zgodziła się, acz niechętnie. Teraz chciała być sama.

        Pojechała do szpitala, choć wiedziała, że przez to się spóźni do pracy. Miała to gdzieś. Gdy tylko pani Brin zaparkowała samochód, natychmiast podbiegła do recepcji i zapytała o Melisandę Clarkson. Dowiedziała się, że ciotka leży już na sali, ale jeszcze się nie wybudziła.

Sala była, jak to w szpitalu, jasna i dobrze oświetlona. W oknach rolety były podciągnięte do góry. Melisanda leżała na łóżku ustawionym bokiem do okna po lewej stronie. Muriel podeszła do niej, a za nią podreptała zmartwiona sąsiadka. Wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, iż kobieta jest w poważnym stanie. Miała posiniaczone ciało, gips na prawej ręce i obu nogach.

   - Przepraszam cię, Muriel, to wszystko moja wina. Gdybym wtedy nie poszła do swojego mieszkania, jej by tu nie było – zaczęła starsza pani. Dziewczyna spojrzała w jej stronę. Kobieta wyglądała na zrozpaczoną. Najwidoczniej gryzło ją sumienie, choć nie miała powodów, by czuć się odpowiedzialną za ten wypadek. Melisanda taka już była i zrobiłaby wszystko, żeby wyjść z mieszkania, bez względu na to, czy ktoś ją pilnował czy nie i czy miała złamaną nogę, czy nie.

   - Niech się pani nie obwinia. Ciocia i tak by wyszła. Ona taka już jest. Najważniejsze jest teraz, by wyszła z tego – szepnęła drżącym głosem i przytuliła się do kobiety. Sąsiadka objęła ją i stały tak chwilę. Muriel rozpłakała się i cicho łkała wtulona w miękkie ciało pani Brin.

  - Już dobrze, dziecinko, już dobrze. Melisanda żyje. - Pogłaskała ją po włosach. Jej samej oczy się zaszkliły, ale Muriel potrzebuje siły. Uśmiechnęła się, gdy przypomniała sobie mężczyznę, który zadzwonił do jej mieszkania. W ramionach trzymał śpiącą dziewczynę, która mocno do niego przywarła. Poprosił ją o pomoc, ponieważ nie miał kluczy do mieszkania. Wywarł na niej ogromne wrażenie swoją stanowczością, pewnością siebie, a także troską i czułością z jaką kładł ją na łóżku. Miała tylko nadzieję, że nie zniknie z życia jej młodej sąsiadki, bo Muriel potrzebowała kogoś takiego. Potrzebuje silnego oparcia. Teraz i zawsze.

Kiedy dziewczyna podniosła głowę, ujrzała, że Ophelia Brin nad czymś intensywnie myśli.

   - Będę musiała zadzwonić do pracy i wziąć kilka dni wolnego. - Odsunęła się od kobiety i stanęła przy łóżku. Pogłaskała bladą dłoń Melisandy i usiadła na brzegu.

  - Nie musisz brać wolnego. Ja posiedzę przy niej, gdy ty będziesz w pracy. Będziemy się zmieniać. Ja i tak siedzę cały dzień w domu, więc dla mnie to żaden problem.

  - Ale pani książka...

  - Moja książka może poczekać. I tak nie mam weny, a mój wydawca skupił się na kilku innych autorach, więc ja mam spokój. Jak będę chciała pisać to przyniosę tu laptop. - Muriel miała spore wątpliwości. Nie chciała obarczać kobiety obowiązkiem pilnowania Melisandy. Ophelia miała własne problemy, a przesiadywanie całe dnie przy łóżku ciotki byłoby dodatkowym kłopotem. Z drugiej jednak strony takie rozwiązanie sprawiłoby, że ona mogłaby pracować.

  - Naprawdę nie chce sprawić pani problemu... - zaczęła, lecz pani Brin pokręciła głową i zapewniła, że da sobie radę.

           Zgodziła się. Ustaliły, że sąsiadka będzie jeździła do szpitala o dziewiątej, posiedzi z nią dwie, trzy godziny i pojedzie do domu, natomiast Muriel przyjdzie do niej po pracy. Oczywiście postara się wyrwać wcześniej, jeśli szef wyrazi zgodę.

      Niewinna wzmianka o jej pracodawcy otworzyła furtkę w umyśle i wypuściła wspomnienie o jego wizycie. Jęknęła cicho i zaczęła zbierać się do wyjścia. W głowie miała obraz potężnego Kasapiego, który przeszywał ją stalowym spojrzeniem. Spojrzenie miał zimne, ale usta gorące. Zapamiętała ich smak, gdy przyciągnął ją do siebie, wtedy przy samochodzie.

          Pocałunek sprawił, że przez ułamek sekundy zapomniała o otaczającym ją świecie. Przez chwilę miała ochotę wsunąć dłoń w gęste, czarne jak noc włosy i zatracić się z nim w cudownej rozkoszy, jaką odczuwała w tamtej chwili. Wtedy zapłonął w niej malutki ogień i już wiedziała, że jest zgubiona. Choć przez cały ten czas nie myślała o tym, ale teraz jasno i wyraźnie czuła, że te kilka sekund wywróciło jej życie do góry nogami. Jorogs nie zdawał sobie sprawy z tego, ale ona tak i czuła, że będzie musiała zmienić pracę. Nie będzie potrafiła utrzymać tego dystansu, jaki narzuciła sobie, gdy zaczęła u niego pracować. Nienawidziła go, a on jej, ale mimo to nie potrafiła przejść obojętnie obok tego, co się stało.

        A ta sytuacja w mieszkaniu? Czy po tym, jak widział ją pół nagą, będzie w stanie pracować spokojnie i patrzeć na niego? Nie będzie. Musiała podjąć decyzję o odejściu z pracy. Może znajdzie coś, co poprawi ich sytuację materialną, choć dobrze wiedziała, że teraz pracowała na najniższym stanowisku w hierarchii biura i będzie miała problemy ze znalezieniem czegoś lepiej płatnego. No cóż, warto zaryzykować. Na razie powinna skupić się na Melisandzie. Gdy ciocia wyjdzie ze szpitala wtedy pomartwi się o pracę.

          Ponieważ jej samochód pozostał na parkingu musiała wziąć taksówkę. Spóźniła się pół godziny. Z duszą na ramieniu weszła do sekretariatu. Nikogo nie było, a drzwi do gabinetu Jorgosa były uchylone. Przełknęła ślinkę i zdjęła płaszcz. Drżącymi dłońmi odwiesiła go na wieszak i poszła do biurka. Włączyła komputer i sięgnęła po dokumenty, które ktoś jej zostawił. Odczepiła karteczkę przyklejoną do teczki:

Musisz rozpisać podpunkty. Na osobnej kartce napisane jest, co powinnaś wpisać w poszczególne miejsca. Statystyki, które masz zaznaczone flamastrem wprowadź do komputera i opublikuj na stronie. Wszystkie sekretarki poszły do bufetu, bo Carl świętuje urodziny. Przyjdź.

PS. Uważaj, bo szef jest dziwnie spokojny i nikt nie wie, co się stało. To może być cisza przed burzą.

Tracy

            No cóż. Najwidoczniej jego dziwny nastrój wygonił wszystkie kobiety. A urodziny Carla były tylko pretekstem do tego, by zejść mu z oczu. Powinna wejść do niego i powiedzieć, że jest, ale bała się i wstydziła. Nie, nie zrobi tego. Zajmie się pracą i odwlecze moment spotkania z nim do ostatniej chwili, aż stanie się koniecznością.

        Jej poranny rytuał po przyjściu do pracy zawsze odbywał się w tej samej kolejności: przychodziła, czasem dostawała ochrzan od szefa, potem siadała przed komputerem i sprawdzała listę zadań na dany dzień. Potem robiła kawę, gawędziła przez chwilę z Tracy, a około godziny ósmej trzydzieści zabierała się do pracy. Dziś jednak odpuściła sobie kawę, a ponieważ Tracy nigdzie nie było to rozmowa również musiała odpaść z  porannych tradycji. Zabrała się do pracy i nie zauważyła, jak do sekretariatu wchodzi Jorgos. W jednej ręce trzymał tackę z dwoma kubkami parującej kawy, a w drugiej miał kilka papierowych i plastikowych opakowań.

   - Założę się, że to pismo Seraphine – powiedziała do siebie Muriel, gdy zobaczyła na kartce z dodatkowymi danymi dopisek. - Głupie, zołzowate babsko. Szczeźnij małpo – dodała mściwie i westchnęła ciężko. Nadal nieświadoma obecności Kasapiego mruczała pod nosem złośliwości. - Niech złamie ci się obcas, albo niech Jorgos przyłapię cię na...

         Jorgos nie mógł już dłużej tłumić rozbawienia i ryknął śmiechem. Odchylił do tyłu głowę i śmiał się do rozpuku. Wystraszona dziewczyna zamarła w pół gestu i patrzyła na niego przerażona. Jej zielone oczy rozszerzyły się ze strachu i zdumienia. W lewej ręce trzymała długopis, którym chciała skreślić dopiskę Seraphine, a prawa dłoń spoczęła na papierach. A Kasapi śmiał się i śmiał.

   - Dzień... dzień dobry – przywitał się i zachichotał rozbawiony do granic możliwości.

       Muriel wstała i zawstydzona obserwowała, jak podchodzi do biurka kładzie na nim kubki z kawą i pudełka. Odsunęła się możliwie jak najdalej. Robiła wszystko by nie patrzeć na niego. Przed oczami wciąż miała sytuację z mieszkania. Do końca życia tego nie zapomni. I nie zapomni to jemu. Nienawidziła go.

  - Nie uciekaj, kotku. Przyniosłem ci śniadanie – powiedział i spoważniał, gdy zobaczył jej minę. Jej oczy niemal zaszły bólem. I to była jego wina.

   - Proszę tak do mnie nie mówić. Nie życzę sobie tego – odparła wyniośle. Skrzyżowała ręce na piersi, ale skrzywiła się z bólu.

  - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – odpowiedział z uśmiechem na tych swoich męskich ustach.

       W głowie Muriel pojawił się obraz czarnego wilka o szarych oczach. Czy zwierzę mogło być symbolem Jorgosa? Szybko jednak otrząsnęła się z rozmyślań, gdy zobaczyła jak Kasapi okrąża biurko i zbliża się do niej. Odsunęła się gwałtownie. Mężczyzna zatrzymał się w miejscu i patrzył na nią. Widziała w jego spojrzeniu to wszystko, co się dziś działo.

  - Niech pan przestanie! Nie bawi mnie to! - krzyknęła. Była bliska płaczu, ale obiecała sobie, że nigdy nie zobaczy jej w chwili słabości.

  - A widzisz, żebym się śmiał? Kochanie, ja nie żartuję. Chce ci pomóc i mówię to poważnie. Wiem, wiem, nie wierzysz w moją troskę i wiem też, że mi nie ufasz – nie oczekuje tego od ciebie. Po tym, jak z ciebie drwiłem i poniżałem cię, teraz mogę liczyć tylko na twoją nienawiść i pogardę. W sumie, zgadzam się z tobą – zasłużyłem sobie. Żaden normalny mężczyzna, żaden normalny szef nie traktowałby tak swojej młodej pracownicy. Chce po prostu w jakiś sposób zrekompensować ci te wszystkie dni, kiedy na ciebie krzyczałem. - Kiedy skończył mówić, Muriel niemal otworzyła usta. Była zaskoczona, zszokowana, ale jednocześnie gdzieś w głębi jej duszy walczyły dwa uczucia: nadzieja i nienawiść.

       Jeśli mu zaufa później może zostać odtrącona. Bała się, ponieważ wiedziała jakim był mężczyzną i nie wierzyła w to, iż mógłby być dla niej dobry bez ukrytego powodu. Może liczył, że ona pełna wdzięczności i uwielbienia wskoczy mu do łóżka? O nie! Prędzej piekło skuje się lodem. Wizja zostania jego kochanką podsyciła w niej nienawiść. Spojrzała na niego chłodno, niemal z pogardą, o której wcześniej mówił.

  - Rozumiem, że ma pan wyrzuty sumienia, ale nie obchodzi mnie to. Niech sobie pan je ma, ja nie mam zamiaru przyjmować żadnej pomocy. Doskonale radziłam sobie sama i teraz też sobie poradzę. - Uniosła dumnie głowę i zajrzała mu w oczy. Jej spojrzenie było zimne. Miała nadzieję, że da sobie już spokój, lecz on najwyraźniej nie miał takiego zamiaru. - Poza tym, obiecał pan, że da mi święty spokój. I nie wywiązuje się pan z danego słowa.

  - Kotku, dotrzymuje obietnicy. Czy na krzyczałem na ciebie, że się spóźniłaś? Nie. Przyniosłem ci nawet śniadanie. To chyba mieści się w granicach naszej umowy, co? - zapytał i podszedł do niej, ale Muriel wycofała się jeszcze bardziej. Jej twarz wyglądała jak maska, toteż trudno mu było stwierdzić czy dziewczyna jest zła, czy urażona.

  - Chodziło mi o to, żeby pan w ogóle się do mnie nie odzywał! - wrzasnęła oburzona. Co za uparty, nieznośny, arogancki dupek! pomyślała i zacisnęła dłonie w pięści. Uderzy go, uderzy, jeśli podjedzie jeszcze bliżej.

  - Nie określiłaś, czego ode mnie oczekujesz. Umowa została zawarta, a każdy zinterpretował ją inaczej. Ale naprawdę sądzisz, że mógłbym cię ignorować? Teraz?

          Muriel uznała, że jego głos był aż za bardzo łagodny. Podejrzewała, że Jorgos pod maską spokoju ukrywa złość. Prychnęła. Przestała się już go bać, a taki zwodniczy spokój nie wydał jej się straszny. Jeszcze. Chociaż... Jezu, co się stanie jak się wścieknie? Może powinna trochę przystopować?

  - Umowa to umowa, proszę pana. Może być pan dla mnie miły, ale ja nie mam zamiaru się odwdzięczać. Pan jest moim szefem i niech tak zostanie, żadnych koleżeńskich relacji. - Była z siebie dumna, jej głos brzmiał pewnie, twardo i zdecydowanie. Choć w środku była galaretą i bała się, że Jorgos może stracić cierpliwość. No tak, jej odwaga miała pewne granice. Granice cierpliwości Kasapiego. Gdy niedźwiedź śpi, każdy jest odważny.

  - I po co ta brawura, skarbie? Naprawdę warto walczyć? - zbliżył się jeszcze bardziej i Muriel mogła poczuć jego zapach. Miał delikatne, męskie perfumy, które obezwładniły ją, złapały w swe mocne szpony i przytrzymały. Ogarnął ją strach.

        Nigdy nie czułaś czegoś takiego, nie w stosunku do Jorgosa. Unikała go, jak tylko mogła, a teraz gdy jest tak blisko ona nie potrafiła się powstrzymać. Bezwiednie zadrżała, a jej myśli zaczęły przypominać bolidy Formuły 1, pędzące z zawrotną prędkością. Przysunęła się do samego okna. Krawędź wewnętrznego parapetu wpił się w jej plecy, gdy mocno do niego przywarła. Przerażonym wzrokiem wpatrywała się w jego zastygłą twarz i modliła się o jakiś cud. Nie chciała, by stał tak blisko niej. Przełknęła nerwowo ślinkę i zacisnęła mocno wargi, ponieważ miała ochotę się rozpłakać.

          Jorgos zmienił pozycję i stanął tak blisko niej, że potrafiła policzyć jego rzęsy, nawiasem mówiąc bardzo gęste i długie – niemożliwe u mężczyzny. Szare oczy wędrowały po jej twarzy, aż w końcu spoczęły na ustach. Oblizała wargi i odchyliła się do tyłu, aż oparła się na łokciach. Zaczęły boleć ją mięśnie, ale nie mogła pozwolić na to, by Kasapi ją pocałował. Odchrząknęła i próbowała coś powiedzieć, ale głos ugrzązł w jej zaschniętym gardle.

       Mężczyzna pochylił się jeszcze bardziej i jego usta znalazły się zaledwie milimetry od jej warg. Czuła jego gorący oddech. Bliskość tego groźnego mężczyzny sprawiła, że jej serce przyspieszyło, a oddech stał się szybki, nierówny. Piersi, do tej pory bolące z powodu krepowania nabrzmiały pod bandażem i zaczęły na niego napierać. Gorące fale zalały jej ciało, a szkarłatne plamy okrasiły wysokie kości policzkowe. Chciała uciec, ale jej drżące nogi odmówiły posłuszeństwa. Były jak z waty, a dodatkowo muskularne uda szefa przywarły do niej i nie miała możliwości nawet na zmianę pozycji. A nie mówiąc o ucieczce.

      Nabrała powietrza i chciała krzyknąć, ale w tej samej chwili poczuła jego dłoń na nodze, która powolnym, leniwym ruchem wędrowała w górę. Tego było za wiele. Nieznośne gorąco nagle odpłynęło z jej ciała, a zastąpił je niepohamowana furia. Zaprała się dłońmi o jego tors i mocno pchnęła. Natychmiast odsunęła się od niego.

   - Do końca moich dni będę pana nienawidzić! Brzydzę się panem i pańskim dotykiem! - krzyknęła. Jej zielone oczy przybrały malachitowy kolor i ciskały błyskawice.

  - Doprawdy? Twoje ciało mówi mi zupełnie coś innego. - Założył ręce na piersi, stanął w lekkim rozkroku i popatrzył na nią chłodno.

Muriel sapnęła oburzona, podeszła do niego i wymierzyła mu policzek. Uderzyła z całej siły, ponieważ chciała, aby w końcu zrozumiał!

   - Co tu się dzieje?! - krzyknął ktoś od drzwi.

________

Och, weno moja, weno! Gdzie jesteś? Dobrze, że mam napisane już jedenaście rozdziałów.
W głowie mam poszczególne fragmenty opowiadania, ale jak je poskładać w całość, by uzbierały się rozdziały?

W ogóle to wracam to lektur szkolnych. Zaczynam od Potopu i Nad Niemnem. Czyli jedne z moich ulubionych książek.