13. Niespodziewani goście

Doczołgała się do drzwi, po drodze wpadając na ścianę, którą przez gorączkę nie zauważyła. Na pewno wyglądała fatalnie, ale miała do tego pełne prawo. W końcu sięgnęła do klamki, odblokowała zamek i jej oczom ukazał się Jorgos Kasapi we własnej, niechcianej postaci.

 - Czego chcesz? - warknęła. Gdyby miała coś twardego pod ręką, to rzuciłaby w niego tym i zamknęła drzwi. A gdyby to nie pomogło to, cóż, poszczułaby go psem. Diego, oględnie mówiąc, nie przepadał za nim, więc na pewno nie musiałaby go zbyt długo namawiać.

- Przyszedłem się tobą zaopiekować, agapi mou - powiedział Jorgos i postąpił krok do przodu, jakby chciał wejść do środka, ale Muriel skrzyżowała ręce na piersiach i uniosła wysoko brodę. Chciała uchodzić za dumną i nieustępliwą, ale była chora i ten efekt wypadł dość kiepsko.

 - Daj mi spokój! - warknęła ochryple. - Nie potrzebuje twojej opieki.

 - Potrzebujesz – powiedział stanowczo i wszedł do środka. Muriel odsunęła się gwałtownie i spojrzała na niego przestraszona. On, nic sobie z tego nie robiąc, zamknął drzwi i zdjął kurtkę.

Musiała przyznać, że wyglądał efektownie w ciemnych levisach, szarym podkoszulku i granatowym swetrze. Jego oczy przybrały jeszcze ciemniejszą barwę, zapewne podkreślał je kolor podkoszulka.

 - Przyniosłem ci lekarstwa i maść. - Zaszeleścił torbą i wszedł do kuchni. No pięknie, teraz rządzi się w jej mieszkaniu. Świetnie, co jeszcze? Może ugotuje jej obiad, posprząta mieszkanie i zrobi zakupy? Spojrzała na niego niechętnie. Buzowały w niej emocje, które jeszcze nie opadły po tym koszmarze z nim w roli głównej.

Jorgos patrzył na nią z jakimś dziwnym wyrazem twarzy, ale nie zwróciła na to szczególnej uwagi. Bardziej ją zastanawiało, dlaczego tu przyszedł z lekarstwami. Nie prosiła go o to. Ma wolny dzień, więc dlaczego nie może go wykorzystać?

 - Po co? - zapytała. - Zaraz, po co maść? - Uśmiechnął się dziwnie. Wyminął ją i poszedł do kuchni, w której zastał Diego. Pies uniósł głowę i przywitał go głębokim warknięciem. Kolejny wróg, ale postanowił się tym nie przejmować.

Muriel oparła się o framugę drzwi i patrzyła na mężczyznę, który swoją posturą niemal wypełniał jej kuchnię. Był taki duży. Wzdrygnęła się. Wciąż miała przed oczami smagłą postać Kasapiego, który goły jak święty turecki stał obok łóżka i za nic miał jej błagania i protesty.

W tej chwili nie była świadoma że na jej twarzy maluje się strach. Kasapi to zauważył i bardzo się zaniepokoił.

 - Co się stało, piccola? Muriel... - Złapał ją za ramiona i potrząsnął nią lekko. Wyrwana z dziwnego stanu, dziewczyna popatrzyła na niego i szarpnęła się do tyłu.

 - Nie dotykaj mnie! Nienawidzę cię! - pobiegła do pokoju i zatrzasnęła drzwi. Zdezorientowany mężczyzna stanął pośrodku kuchni i rozejrzał się wokół. Kiedy napotkał wrogie spojrzenie psa, przykucnął przy nim.

 - Czy wy nie rozumiecie, że chce wam pomóc? Nie unoście się dumą. To i tak nic jej nie pomoże – dodał i wstał gwałtownie.

Ostatnie kilka dni były dla niego niezwykle trudne. Rodzina próbowała przekonać go, by przemyślał swoją decyzje. Nie chciał, czuł wstręt do małżeństwa, ale jeśli to miało być jedyne wyjście, by przejąć firmę na własność... Pomyślał o kobiecie, którą możliwe, że poślubi. Ale kto będzie? Może zapyta Emanuelle? Przecież jest wdową, no i ma dopiero dwadzieścia siedem lat. Kochała swojego zmarłego męża, więc chyba nie będzie oczekiwała, że w tym małżeństwie znajdzie miłość. On również nie chciał tego uczucia. On da jej pieniądze i wygodę, a ona... Prychnął. Nie miał się co oszukiwać. Firma i tak nigdy nie będzie jego. Ale może warto spróbować? Kto wie?

Z pokoju, w którym zniknęła Muriel dobiegł go stłumiony szloch, ale zaraz ustał. Była chora i powinien się nią zająć, bo przecież musiał zdobyć jej zaufanie.

Wszedł cicho do środka i zauważył, że dziewczyna śpi. Wrócił więc do kuchni wziął maść i poszukał nożyczek. Stanowczym krokiem wkroczył do pokoju, przy okazji starając się by jej nie obudzić. Będzie wściekła, jeśli zobaczy, co on robi, ale powinna zrozumieć, że krępowanie piersi tylko jej szkodzi. Na pewno cierpiała, bo jej biust był ciasno opleciony. Uniósł bluzę, a potem koszulkę i przeciął bandaż, który natychmiast opadł.

 Poruszyła się niespokojnie i coś powiedziała cicho.

 - Spokojnie, agapi mou. Śpij dobrze - szeptał cicho. Kiedy jego palce musnęły delikatną skórę piersi przez jego ciało przeszedł coś na wzór impulsu elektrycznego, który zjeżył mu włosy na głowie. Zesztywniał, ale zaraz potem opanował się i nałożył maść. Miał nadzieję, że Muriel nie będzie tak bardzo zła, gdy zorientuje się, co zrobił.

Kiedy skończył, wyszedł sztywno z pokoju i usiadł przy niewielkim stoliku. Boże, co to było? Szybko jednak wziął się w garść i postanowił zrobić dla niej rosół.

Obudziła się w jeszcze gorszym stanie niż wcześniej. Miała gorączkę i dreszcze, a całe jej ciało bolało ją jak po torturach. Nie miała wątpliwości. To była grypa. W pokoju było ciemno, ale to tylko dało jej poczucie ulgi i bezpieczeństwa. Przykryła się kołdrą i ponownie zasnęła. Jednak nie dane było jej długo pospać. Ktoś delikatnie szarpał ją za ramię.

 - Obudź się, piccola mia! - Głos miał miękki, a włoskie wtrącenie nadawały mu spokojnej namiętności, która wprawiła jej ciało w bolesny stan pragnienia. Obudziła się natychmiast i zaraz zrugała się za te głupoty. - Dobry wieczór – powiedział Jorgos, patrząc na nią. Uśmiechał się do niej przyjaźnie. Powinna trzymać się na baczność.

- Która jest godzina? - zapytała i uniosła się na łokciach. Nawet nie zorientowała się, że nie miała już na sobie bandażu.

 - Dochodzi ósma. Bardzo długo spałaś. Proszę, ugotowałem ci rosół – powiedział miękko i postawił tacę z parującą miską na małej komodzie pod drzwiami, potem przyniósł stolik spod okna i postawił naczynie z parującą zupą przed nią.

Muriel zagapiła się na niego przez chwilę. Nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą powiedział.

 - Co zrobiłeś? - zapytała, chcąc się upewnić, że to tylko jej wymysł.

 - Ugotowałem ci rosół. Może nie jest to jakieś dzieło kulinarne na miarę szefa kuchni, ale na pewno się nim nie otrujesz, a wiem, że taka zupa dobrze ci zrobi. - Usiadł na fotelu obok. Najwidoczniej przyniósł go tu, gdy spała. - Poradzisz sobie sama?

 - Tak – odparła niepewnie i zerknęła na miskę. Mężczyzna roześmiał się cicho.

 - Nie martw się, nie dosypałem tam arszeniku – dodał i posłał jej pokrzepiający uśmiech.

 - Nie wiem, czy powinnam ci ufać. - Nadal nie czuła się zbyt pewnie, gdy mówiła mu na „ty”, choć jeszcze nie miała okazji, by się do tego przyzwyczaić.

 - Nie musisz od razu. - Muriel kiwnęła głową i sięgnęła po miskę z rosołem. Był gorący. Pewnie pachniał i smakował dobrze, ale ona tego nie czuła.

Wzięła łyżkę do ręki i przysunęła się do stolika. Nabrała trochę i spróbowała. Ciepła zupa spłynęła jej do gardła. Uniosła brwi w zdumieniu i spojrzała na Jorgosa. Przypatrywał się jej w oczekiwaniu.

 - Myślę, że jest dobry, ale jestem chora i straciłam smak, więc nie wiem tego na pewno. - Mimowolnie uśmiechnęła się do niego, choć czuła się przy nim skrępowana, sfrustrowana i niepewna. - Lepiej już idź – powiedziała, gdy po kilku łyżkach odstawiła naczynie.

 - Nie jestem pewny, czy...

 - Ale ja jestem! - warknęła i ułożyła się na poduszce.

 - Muriel, mam trzydzieści pięć lat i nie chce mi się ciągle prowadzić dziecinnych gierek... z tobą. Zrozum, że jeśli chce ci pomóc to robię z własnej woli. Dlaczego ciągle wałkujemy ten temat? To się robi już nudne. Piccola mia, nie masz nikogo, kto mógłby się tobą zająć. Dlaczego na siłę próbujesz być samodzielna? Czasami człowiek ma chwilę słabości i czy tego chce czy nie, powinien przyjąć oferowaną pomoc. - Kiedy skończył mówić, patrzył na nią wyczekująco. Miała świecące oczy, potargane włosy i czerwony nos, ale dostrzegł, że Muriel jest wystraszona. On się go boi! Zrozumiał to, gdy przypomniał sobie sytuację w kuchni, gdy wybiegła. Albo tą pod drzwiami, gdy odsunęła się do niego gwałtownie. Ale co się stało? 

 - Mam sąsiadkę, która mi pomaga – odpowiedziała dumnie, choć w jej oczach czaił się strach.

 - A gdzie ona była dzisiaj? Nie może siedzieć przy tobie cały czas.

 - Była u cioci!

 - No właśnie... Proszę cię, Muriel, daj mi szansę. - Skrzywił się, ponieważ zabrzmiało to tak, jakby błagał ją o życie, ale jeśli miało to pomóc...

 - Sama nie wiem... - odpowiedziała i westchnęła ciężko.

 - „Sama nie wiem”, to brzmi jakbyś jednak chciała mi dać szansę. Zastanów się nad tym dobrze. Ja teraz idę do kuchni i posprzątam ten bałagan, a ty śpij. - Zabrał tacę i wyszedł z pokoju. Jednak drzwi się uchyliły i pojawiła się w nich czarna głowa Diego. Pies wbiegł do środka i od razu wskoczył na łóżko. Już po chwili Muriel spała przytulona do psa, który grzał ją lepiej, niż kaloryfer.

Jorgos stanął pod oknem i wyjrzał na ulicę. Pomasował kark i oparł się o parapet. Muriel była ciężkim przypadkiem. Ale czego się spodziewał? Wiedział doskonale, że będzie mu się opierała jak tygrysica w klatce, a on będzie musiał zrobić wszystko, by oswoić tą dziką kotkę. Był tylko jeden problem: jak on miał to zrobić? Przecież starał się być miły, ale ona wietrzyła w tym postęp. A gdyby zaczął ją uwodzić? I tak nic by to nie dało! Cholera jasna... 
W pewnym momencie zadzwonił telefon.

Oderwał wzrok od ciemności i spojrzał na wyświetlacz. Larysa.

 - Tak, mamo? - powiedział obojętnie. Od samego początku mówił jej „mamo”, ponieważ była taką matką, jaką powinna być jego biologiczna, a nie była.

 - Gdzie ty się podziewasz? - zapytała oburzona.

 - Hmm, musiałem się kimś zaopiekować. - Nie był przekonany, czy dobrze zrobił mówiąc jej o tym, ale nie miał zamiaru kłamać. Poza tym, nawet jeśli ukrył by prawdę ona i tak wyciągnęłaby z niego wszystko, lepiej niż nie jeden agent FBI.

 - Kim?

 - Nikim...

 - Przecież powiedziałeś, że kimś się opiekujesz!

 - Mamo, i tak ci nie powiem. Nie ważne, wrócę późno – dodał i już chciał się z nią pożegnać.

 - Powiedz mi, Jorgosie! - W jej głosie brzmiała nieugięta stanowczość i znał Larysę tak długo, iż wiedział, że gnębiłaby go dotąd dopóki nie powiedziałby, gdzie jest i co robi. A gdyby się rozłączył, molestowałaby go telefonami, aż w końcu odebrałby go lub wyłączył, ale najprawdopodobniej musiałby wrócić do domu czołgiem, ponieważ jego macocha urządziłaby mu piekło. Westchnął ciężko.

 - Opiekuję się Muriel, ma grypę i...

 - Podaj mi adres! - zażądała natychmiast kobieta. - Adres – powtórzyła złowieszczo. Co on mógł innego zrobić? Musiał podać jej adres, choć nie wiedział, czy powinien. Muriel albo się ze złości i po prostu go zamorduje albo.. albo co? Nie wiedział, co się stanie. 

Dwadzieścia minut później do maleńkiego mieszkania wkroczyła Larysa, Consuela i jego ojciec. Ten ostatni miał chmurną minę i nie wyglądał na zadowolonego.

 - Gdzie ona jest? - zapytała od razu macocha i wmaszerowała majestatycznym krokiem niczym królowa do salonu i rozejrzała się po ciasnym pomieszczeniu. Consuela wyglądała tak samo. Te kobiety czasami go irytowały!

 - Śpi teraz. - Zmierzył je mrocznym spojrzeniem, ale one się nie ugięły tylko ruszyły wąskim korytarzykiem, by odszukać pokój Muriel.

 - Napiłbym się czegoś mocnego – westchnął Jorgos i siadł na steranej kanapie. Nikos poszedł przysiadł na fotelu.

 - Ja też...

 - One mnie wykończą.

- A co ja mam powiedzieć? Larysa wpadła do pokoju jak burza i rozkazała mi się ubierać. Nie miałem pojęcia, co się stało, ale z jej miny wywnioskowałem, że chodzi o ciebie. Consuela wyglądała podobnie i aż się przestraszyłem, że coś się stało. A okazało się, że postanowiłeś bez ich wiedzy zaopiekować się tą dziewczyną, na którą tak naskoczyłeś parę dni temu. Polubiły ją i mają...

 - Nie! Niech sobie wybiją to z głowy. Ja i Muriel? Dobry Boże, to byłby kawał roku! - warknął i zerwał się na nogi. Podszedł do okna i wyjrzał na ulicę.

 - Ale dlaczego się unosisz? To tylko babskie gadanie. To ty powinieneś wybrać tę kobietę, nie one. Myślałeś już o tym? - zapytał Nikos i bacznie przyglądał się synowi, który wyglądał na zdenerwowanego.

 - Tak – odparł lakonicznie Jorgos.

 - I co?  - dopytywał się starszy Kasapi.

 - Myślałem o wdowie, która mieszka niedaleko mnie. Nazywa się Emanuelle Dickson i ma dwadzieścia siedem lat – rzekł dość niechętnie.

 - Dlaczego ona?

 - Czy ja jestem na jakimś pieprzonym przesłuchaniu?! - huknął, ale zaraz się uspokoił i ciszej dodał: - Bo tak.

 - Jesteś ostatnio strasznie drażliwy. Co się dzieje? Masz jakieś problemy?

Oczywiście, że mam problemy, pomyślał poirytowany, bo okazało się, że moja cnotliwa sekretarka pociąga mnie i bardzo się opiera.

 Wzruszył ramionami i odwrócił się do ojca plecami. Czekały go ciężkie tygodnie. Choć i tak nie mógł narzekać. Nie był to jakiś problem nie do rozwiązania. Użyje swojego całego arsenału, by uwieść Muriel, a kiedy już pozbędzie się tego okropnego napięcia, rozejdą się. Jego dalsze rozmyślania przerwała macocha, która weszła do salonu i przysiadła na kanapie.

 - I co? Mówiłem, że śpi – powiedział obojętnym tonem. Nadal wpatrywał się w okno.

 - Spała, ale przed chwilą się obudziła. Była bardzo przestraszona, widziałam to w jej oczach. Coś ty jej zrobił? - zapytała Larysa i zerknęła w stronę Jorgosa.

 - Nic! Dlaczego myślisz, że miałby coś jej zrobić? Kiedy tu przyszedłem też wyglądała na wystraszoną. Nie mam pojęcia, co mogło się stać.

 - Może miała jakiś koszmar? - zastanowiła się przez chwilę

 - Och, może już zostawmy ten temat? - zaproponował Jorgos, bo zaczął odczuwać nieprzyjemne gorąco w lędźwiach. Jezu, wystarczyło tylko wspomnieć jej imię, a on już się podniecał jak jakiś napalony małolat. Odchrząknął, by się jakoś uspokoić.

 - Mówiła, że ugotowałeś dla niej rosół – ciągnęła macocha i uważnie spojrzała na przybranego syna, który w tej chwili wyglądał na spiętego, ale nie mogła tego stwierdzić na pewno, bo z jakiegoś powodu stał odwrócony do nich plecami.

 - Mamo... - zaczął ochryple i zacisnął dłonie na parapecie.

 - Kochanie, myślę, że powinniśmy zostawić ten temat w spokoju – zaczął łagodnie ojciec, który zdawał sobie sprawę ze stanu syna.

 - Ale dlaczego? Biedna mała, jest taka chora i sama, bo gdyby nie Jorgos pewnie... - urwała wystraszona, gdy Jorgos wypadł z salonu i trzasnął drzwiami wyjściowymi. - Co mu się stało?  - zapytała

 - Musiał wyjść na świeże powietrze – odpowiedział Nikos i spojrzał z kpiącym uśmiechem na swoją żonę.

  - Dlaczego?  – odparła nic nie rozumiejąc.

  - Daj mu chwilę, zaraz wróci.

  - O co chodzi? Ty coś wiesz – powiedziała w końcu, gdy zobaczyła w jego spojrzeniu błysk.

  - Nic nie wiem, agapi mou.

Na zewnątrz było dość chłodno, ale jemu to nie przeszkadzało. Musiał ochłonąć... Gdyby był u siebie zapewne wziąłby zimny prysznic. Przeczesał dłońmi włosy, a potem westchnął głośno. Wpakował się w niezłą kabałę, ale nie mógł tego przewidzieć...

Kiedy to się zaczęło? Nie wiedział. Ale ich jedyny pocałunek był  punktem kulminacyjnym. Po co ją wtedy pocałował? Wielokrotnie się nad tym zastanawiał, ale nie mógł znaleźć sensownej odpowiedzi. Może chodziło o to, że Muriel całkowicie różniła się od kobiet, które do tej pory spotykał? Nie była wyrafinowana, ani interesowna. A może Stephen miał rację? Pragnął jej, bo ona mu się opierała? Bo nie całkowicie go ignorowała? Nawet pała doń nienawiścią. Uniósł głowę i spojrzał w niebo. Nie było widać gwiazd. 
W końcu podjął decyzję. Wyjął komórkę z kieszeni i wykręcił numer. Po kilku sygnałach odezwał się kobiecy głos, bardzo seksowny i prowokujący.

 - Słucham – mruknęła kobieta.

 - Dobry wieczór, Isabello.

 - Mm, Jorgos, to ty? - zapytała kobieta.

 - Tak, to ja. Masz dziś wolny wieczór? - zapytał i modlił się, by potwierdziła.

 - Tak.

 - To świetnie, będę u ciebie za dwadzieścia minut. - Rozłączył się szybko, by nie dać jej możliwości odmowy i poszedł do mieszkania. Poinformował ojca i matkę, że wychodzi i że spotkają się jutro w domu. Pominął milczeniem pytanie, dokąd idzie. Wolał nie mówić o tym, ponieważ wiedział, co powie na ten temat Larysa. Często przez telefon słyszał, że jest już za stary na romanse. Poza tym powinien raczej poszukać sobie kogoś na stałe. Nie znosił, kiedy tak mówiła i szybko się z nią żegnał.

Dojechał do modnej i bardzo drogiej dzielnicy, w której mieszkała Isabella. Zaparkował samochód pod numerem trzydzieści jeden. Dziś rano, kiedy zobaczył się z chorą Muriel wrócił szybko do domu, przebrał się i wziął samochód.

Wszedł szybko po schodach i zadzwonił. Może gnały go potrzeby ciała, ale to nie oznaczało, że musiał siłą wdzierać się do czyjegoś domu. Zwłaszcza do domu Isabelli Shields, znanej aktorki. Bella była kimś w rodzaju kochanki, ale każdy robił to, na co miał ochotę. Jeśli akurat spodobał jej się jakiś reżyser, nie robił problemu. On w tym czasie również nie pozostawał sam i spotykał się z inną kobietą.

W drzwiach ukazała się seksowna blondynka. Na twarzy miała wypisane zrozumienie i wyczekiwanie.

 - Jesteś sama? - zapytał i wszedł do środka. Pytanie było zbędne, ale wolał się upewnić niż potem znaleźć się w krępującej sytuacji. Kluczki do samochodu rzucił na półkę obok drzwi, a kurtkę powiesił na wieszaku.

  - Tak – wymruczała cicho i rozwiązała szlafrok, który miała na sobie.

 - Zrobimy to tutaj, czy może wolisz w salonie? - Isabella roześmiała się perliście i naga pomaszerowała do salonu. Jorgos obserwował jak kołyszącym krokiem powoli wkracza do pomieszczenia. Idąc za nią zdejmował kolejne części garderoby. Najpierw zrzucił sweter, potem kolej przyszła na koszulkę, po niej zdjął buty i skarpetki, a zaraz do nich dołączyły spodnie. Odrzucił na bok bokserki i brutalnie przycisnął do siebie Isabellę. Jego pocałunki były gwałtowne. Bella musiała się starać, by dotrzymać mu kroku, gdyż narzucił szaleńcze tempo. Pchnął ją na sofę i gwałtownie rozsunął jej nogi. Nie chodziło o namiętność, chodziło o pozbycie się napięcia, które pozbawiło go racjonalnego myślenia. Spojrzał na zdezorientowaną twarz kobiety i zamarł. Co on wyprawia?! Kiedy się otrząsnął z amoku, w jakim się znalazł westchnął ciężko i położył się obok Belli.

 - Cholera... - warknął i wstał, a potem zaczął zbierać swoje ubrania. - Przepraszam cię, Isabello. - Spojrzał na nią. Kobieta rozciągnęła się na sofie w seksownej pozie, idealnie eksponując swoje wdzięki, ale nie pociągała go. Nie teraz, nie w tej chwili. W ogóle.

 - Dziwnie się zachowujesz. Co się stało? - zapytała. Wydawała się być urażona. Co się stało? On sam nie mógł tego wytłumaczyć. W jednej chwili rzuca się na nią jak jakiś nastolatek, by zaraz potem zbierać swoje ubrania. Larysa ma rację, pomyślał, jestem za stary na romanse.

 - Najwidoczniej się starzeje – bąknął i wciągnął spodnie. Ubrał koszulkę i sweter. Aktorka roześmiała się perliście.

 - Napijesz się? - zapytała.

 - Nie, prowadzę. - Kobieta wstała i bez skrępowania przeszła obok, ocierając się o niego. Nic. Zero totalne. Westchnął ciężko i podszedł do okna. Usłyszał, jak siada na sofie. Odwrócił się i usiadł na fotelu. Isabella miała już na sobie szlafrok, choć jego poły odsłaniały pełne piersi.

W końcu postanowił, że pojedzie do domu. Równie dobrze u siebie będzie mógł się zadręczać. I weźmie zimny prysznic. Nie, weźmie dwa długie, ziemne prysznice.

________
Moje opowiadanie jest jak ja - ma depresje.
Mam ochotę zaszyć się w łóżku i przespać całe życie, ewentualnie ten koniec świata, który ma niby nastąpić. Jesienna depresja  jest cholernym paskudztwem, a ja w tym okresie jestem przygnębiona i złośliwa bardziej niż normalnie.

I z przykrością uświadomiłam sobie ( a raczej notka emilyanne ), że jeden z harlequinów jest podobny do NS. Nie miałam pojęcia, że takowa książka istnieje.