14. Decyzja

Choroba zmogła ją do tego stopnia, iż nie przeszkadzało jej to, że wokół kręcą się obcy ludzi, ale z upływem dni narastała w niej złość na Jorgosa. Ten bezczelny patafian kręcił się po jej mieszkaniu, choć widywała go tylko od czasu do czasu, gdy mignął jej obok drzwi. Consuela była bardzo ciekawą osobą, fajnie się z nią rozmawiało, a raczej słuchało, bo siostra Kasapiego miała tendencje do zarzucania człowieka potokiem słów. Muriel wielokrotnie w duchu dziękowała Bogu, że kobieta trajkocze sobie wesoło, a ona w tym czasie mogła na przykład obmyślać jaką śmiercią zginie jej szef, gdy ona w końcu wróci do pełni sił.

Zerknęła w stronę okna. Świeciło słońce. No jasne, bo przecież, gdy ona jest chora to musi być ładna pogoda. Westchnęła ciężko i z powrotem opadła na łóżko. I co z ciocią, naszła ją myśl. Od kilku dni nie miała pojęcia, co się z nią dzieje, ale skoro nie miała żadnych wieści to pewnie wszystko było w porządku. Przynajmniej na razie. Melisanda potrafiła uprzykrzyć życie każdej osobie i ktoś, kto jej nie znał nie wiedział, jak z nią postępować, w przeciwieństwie do niej i pani Brin. 

W pewnym momencie usłyszała pukanie do drzwi. Spojrzała w tamtym kierunku z rosnącą niepewnością.

- Proszę – odpowiedziała cicho. Do pokoju weszła Consuela. Jak zwykle uśmiechnięta i pełna życia.

- Dzień dobry, Muriel – przywitała się i usiadła na fotelu, na którym kilka dni wcześniej siedział Jorgos. Zacisnęła zęby, bo miała ochotę krzyczeć z bezsilności. Wszystko sprowadzało się do tego palanta. Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się do Consy.

- Dzień dobry – odpowiedziała i kiwnęła głową. Wygodnie ułożyła się na łóżku i spojrzała wyczekująco na dziewczynę.

- Przyszłam się pożegnać. Wyjeżdżamy za kilka dni, a Jorgos zabiera nas za miasto. - Przygryzła wargę i spojrzała na Muriel niepewnie. Ta jednak nie wyglądała ani na urażoną, czy zawiedzioną. Consuela poczuła się lekko rozczarowana, ale zdążyła się zorientować, że Muriel była zamknięta w sobie. Niewiele mówiła, obserwowała i jakoś nie specjalnie garnęła się do tego, by ją bliżej poznać. Poza tym, kiedy jej brat wchodził do pokoju ona spinała się i mierzyła go chłodnym spojrzeniem – nie była dla niego miła. No oczywiście, wiadomo, Jorgos, po tym jak ją potraktował w biurze, nie zasłużył na to, by być dla niego miłym, ale obecnie bardzo się starał, aby Muriel czuła się dobrze. Tylko chyba nie była obiektywna... Jednak, gdy patrzyła na spokojną twarz dziewczyny, zorientowała się, że ich konflikt sięga o wiele głębiej, niż mogła przypuszczać. Ona i mama nie wiedziały, co zrobić, ale z drugiej strony nie mogły ingerować w życie obojgu, zwłaszcza podwładnej Jorgosa. Nie znały jej i nie wiedziały nic poza tym, że miała ciocię w szpitalu i wyrośniętego owczarka.

Muriel kiwnęła głową i szczelniej okryła się kołdrą.

- Rozumiem – odpowiedziała.

- Może... - zaczęła i postukała się pomalowanym na niebiesko paznokciem w brodę. Nad czymś intensywnie myślała, ale Muriel nie chciała wiedzieć nad czym – nie podobało jej się to. - Może zechcesz z nami pojechać? - Ze strony Consy było to wielkie faux pas. Chyba szybko zrozumiała swój lapsus, bo uśmiechnęła się do niej nerwowo z przepraszającym wyrazem twarzy. Muriel spojrzała na nią zszokowana. Czy ta dziewczyna straciła rozum? Nie, nie mogła tak o niej myśleć. Chce dobrze, a ona uważają ją za szaloną, no ale po co proponuje jej coś takiego? Dobrze wie, że między nią a Jorgosem jest wielkie napięcie, które grozi wyładowaniem, wielkim wybuchem, supernovą. Czuła się naładowana złością i nienawiścią, i wiedziała, że prędzej czy później dojdzie do eskalacji, tylko kiedy, nie wiedziała.

- Nie, Consuelo. Nie pojadę. Nie mogę. Jesteśmy dla siebie obcymi ludźmi i nie wiem, dlaczego zaproponowałaś ten wyjazd właśnie mnie. Udanego odpoczynku. - Nie zabrzmiało to miło, ale czy to było ważne? Chciała mieć w końcu święty spokój.

- No tak, wiem, przepraszam. Nie pomyślałam – mruknęła i uśmiechnęła się do niej niechętnie. Muriel poczuła lekkie wyrzuty sumienia, które szybko uciszyła.

Ktoś zapukał do drzwi. Do pokoju wszedł Jorgos, który zapewne czekał na siostrę w kuchni.  Nie trzeba było czekać zbyt długo. Muriel natychmiast się zjeżyła i posłała mu chłodne spojrzenie. Mężczyzna zignorował ją i podszedł bliżej. Posłał dziewczynie drwiący uśmieszek.

- Consuelo, czy już? - zapytał miękko.

- Tak. Trzymaj się, Muriel, miło było cię poznać. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze się spotkamy – powiedziała młoda kobieta i pochyliła się, żeby cmoknąć ją w policzek. Odwzajemniła gest i po kilku słowach Cons wyszła z pokoju, ale Jorgos nie.

- Czego tu jeszcze chcesz? - warknęła i obrzuciła go niechętnym spojrzeniem.

Jorgos jednak nie odpowiedział, tylko wpatrywał się w nią uważnie. Speszona odwróciła wzrok w stronę okna, ale zaraz się zreflektowała i odważnie spojrzała mu w oczy.

- No co? Masz jakiś problem? - Jej opryskliwy ton tylko go rozbawił. Wyszedł bez słowa. Po kilku minutach została w mieszkaniu całkowicie sama i czuła ulgę. Nareszcie!

Nie była jeszcze na tyle zdrowa, by iść do szpitala, ale wiedziała, co zrobi. Zadzwoni tam i dowie się, co z ciotką. Podeszła do telefonu i wykręciła numer.

- Dzień dobry. Ja dzwonie w sprawie Melisandy Clarkson – powiedziała.

- Kto mówi? - zapytała kobieta. Miała wysoki, nieprzyjemny głos. Muriel wyobraziła sobie niską, przysadzistą pielęgniarkę o zołzowatym charakterze.

- Muriel Dumn. Melisanda to moja ciocia. - Poczekała chwilę, aż pielęgniarka odnajdzie odpowiednie dane.

- Pani ciotka jest obecnie poddawana badaniom.

- Badaniom? Jakim badaniom? - zapytała zaniepokojona.

- Spokojnie, proszę się nie denerwować. Chcemy sprawdzić, czy wszystko w porządku. To kontrolne badanie. - Słowa pielęgniarki trochę ją uspokoiły, ale nie sprawiły, że niepokój i strach całkowicie ją opuściły.

Cały dzień spędziła na czytaniu. Zadzwoniła też do pani Brin, która ucieszyła się, że ją słyszy i zaczęła komplementować jakiegoś mężczyznę. Muriel nie miała pojęcia o kim ona mówi.

- Muriel, to naprawdę wspaniały mężczyzna. Już takich nie ma. Szczerze powiedziawszy chyba to ostatni egzemplarz, jaki chodzi po tej ziemi.

- Rozumiem – bąknęła, choć tak naprawdę nie miała pojęcia, co się dzieje. O kim ona mówi?

- Nie dość, że przystojny, to jeszcze miły, uczynny... - zaczęła wyliczać, a Muriel w myśli zaczęła przypominać sobie mężczyzn, którzy mogliby pasować do opisu. Może Ophelia po prostu zapomniała jej powiedzieć o jakimś jej wnuku...?

- Przepraszam, że pani przerywam, ale mam takie pytanie: o kim pani mówi? - W słuchawce usłyszała radosny śmiech sąsiadki. Zacisnęła usta, bo nagle poczuła irytację, choć nie powinna.

- No jak to o kim? O Jorgosie! - wykrzyknęła.

Ha ha, bardzo śmieszne. Jorgos. Ale dowcip. Zaraz umrze ze śmiechu.

- Przepraszam, mogłaby pani powtórzyć, bo chyba nie dosłyszałam – mruknęła, modląc się w duchu, że to tylko jej chory umysł widział coś, czego tak naprawdę nie było.

- Mówiłam o Jorgosie. To twój szef. Jest czarujący i wcale nie przypomina tego mężczyzny, którego opisywałaś. - Ophelia wydawała się być całkowicie zauroczona tym dupkiem. Jasne, a kto by nim nie był? Przecież ona też uważała go za przystojnego i pociągającego mężczyznę, nawet jeśli jego charakter był czarny jak smoła.

Jorgos czarujący, to wydawało się być totalnym absurdem i wręcz kontrowersją, ale... No cóż, nie miała się, co oszukiwać – Kasapi traktował ją jakby nie miała uczuć i serca, i dlatego uważała go za zło wcielone, choć ostatnio zrobiła się dla niego... agresywna. Jak tylko wróci do firmy pokaże mu, że ma pazury i wbije je Jorgoswi w gardło, albo wydrapie mu oczy. Najlepiej niech ginie w męczarniach arogancki, zarozumiały i wstrętny buc!

Szybko pożegnała się z panią Brin, tłumacząc się przy okazji, że zapewne się zmienił, co oczywiście jest niemożliwe, ale tego już nie powiedziała starszej pani. Uznała, że kobieta i tak ma mętlik w głowie, po co jej jeszcze dokładać.

Sfrustrowana sięgnęła po książkę. Spojrzała na Diego, który wiernie jej towarzyszył i pogłaskała go z czułością po głowie.

- No i co, mój panie? Najwidoczniej jest dla wszystkich miły, tylko nie dla mnie – westchnęła.

Nie, musiała wycofać swoją opinię. Był miły, ale miał ku temu jakiś chory powód.

Kolejne dni płynęły jej wolno i dość przyjemnie. Dzwoniła do pani Brin i wypytywała o Melisadnę. Skrupulatnie unikała tematu jej szefa, o którym nie myślała już tak wiele. Czasem tylko, przemknęło jej coś przez głowę, ale szybko odrzucała cokolwiek tam się pojawiło. Gotowała, sprzątała, a gdy już poczuła się lepiej wyszła na zakupy i wyprowadzała psa. I szukała nowej pracy. Zrobiła zakupy i wykupiła praktycznie całą prasę z kiosku. Na razie nie widziała niczego, na co by się nadawała, ale w końcu i tak będą jej potrzebne pieniądze, więc to, czy będzie sprzątaczką w liceum, czy zwykłym robotnikiem w fabryce zabawek nie miało znaczenia.

Przeglądała już chyba piąta gazetę, gdy rozdzwoniła się jej komórka. Spojrzała na wyświetlacz. Nie rozpoznała numeru, ale niepokój szarpnął jej ciałem.

- Słucham? - odebrała obojętnym tonem.

- Dzień dobry, Muriel – usłyszała niski, gardłowy głos. Zacisnęła wargi, żeby nie wrzasnąć. Policzyła do pięciu i uspokoiła się na tyle, aby móc mu odpowiedzieć z wyższością godnej królowej.

- W jakiej sprawie dzwonisz? - Nawet nie starała się ukryć pogardy dla niego. Najwyraźniej wyczuł to, bo usłyszała zirytowane westchnienie w słuchawce.

Przez jej ciało przeszła fala gorąca, bo wyobraziła sobie, jak Jorgos pochyla się do niej i coś szepcze jej do ucha, a jego gorący oddech muska jej policzek. Poczuła, że się czerwieni. Miała dość. Otrząsnęła się szybko, ale mimo to uczucie nadal tkwiło w niej, gdzieś ukryte pod nienawiścią.

- Widzę, że czujesz się już lepiej – syknął.

- Czułam się doskonale, dopóki ty nie zadzwoniłeś. Żegnam – powiedziała i już chciała się rozłączyć, gdy Jorgos krzyknął:

- Ani mi się waż!

- No to czego chcesz? Streszczaj się, nie mam czasu - warknęła. Nerwy powoli zaczęły jej puszczać i bała się, że lada chwila pęknie jak balon.

- Tak, zdecydowanie jest ci lepiej – mruknął już spokojny. W jego głosie wyczuła nawet lekkie rozbawienie, co zirytowało ją jeszcze bardziej. Zatrzęsła się od powstrzymywanej złości. Mogłaby go teraz udusić.

- Przejdź do rzeczy – odburknęła.

- Kiedy poczujesz się na tyle dobrze, by wrócić do pracy?

- Nie wiem, prawdopodobnie już w poniedziałek. Czy to wszystko?

- Tak. - Rozłączyła się bez słowa, starając się powstrzymać drżenie rąk.

Nadęty bufon, pomyślała wściekła i rzuciła się na łóżko, myśląc o tym, by móc już w końcu uwolnić się od Jorgosa.

Jednak, jakaś mała cząstka jej serca zaprzeczyła. Prychnęła. Nie, musi odejść z Kasapi Corporation, bo oszaleje.

Wieczorem całkowicie straciła nadzieję. Znużona i zwiedziona położyła się do łóżka. Diego ułożył się obok niej. Przytuliła się do psa i cicho zapłakała. Ostatnio, zbyt często się jej to zdarza.

Obdzwoniła wszystkie firmy, jakie zamieściły ogłoszenie, ale niestety, już kogoś znaleźli, albo nie ma odpowiednich kwalifikacji, albo potrzebują kogoś starszego, z większym doświadczeniem. Wymówek było wiele. Spróbuje jeszcze raz. Kupi więcej gazet, zajrzy do Internetu. Zrobi wszystko, co tylko możliwe, aby zmienić pracę.

___

Boże, wszystko mnie denerwuje: kolorowe liście, moje psy, koty, słońce, pogoda i to opowiadanie.  A na dodatek moja dieta poszła się kochać z czekoladą i papierosami.