15. Wymówienie

 W poniedziałek punktualnie zjawiła się w pracy. Ubrała się w granatową garsonkę, białą bluzkę, na nogi założyła pantofle na niskim obcasie, które były stare, ale wciąż jej się podobały. Była zdeterminowana i pałała zimną furią. Jak tylko go zobaczy wydrapie mu oczy. Podła świnia! Kanalia! Miała ochotę dokonać mordu z zimną krwią i to na oczach całej korporacji.

Kilka dni temu wstała i przespacerowała się do łazienki. Wzięła gorący prysznic, który sprawił, że poczuła się rozluźniona i odprężona, w końcu. Nawet widmo powrotu do pracy już tak bardzo ją nie przerażało. Kiedy stanęła przed lustrem, do głowy wpadła jej pewna myśl: kiedy brała prysznic nie miała na sobie bandaża, co więcej, lekkie sińce zeszły całkowicie i jej piersi wyglądały na zdrowe. I natychmiast poraziła ją kolejna myśl: nie ona zdjęła bandaż, nie przed wejściem pod prysznic. Nie zrobiła też tego w pokoju, ani nawet w ciągu choroby. Consuela i Larysa nie miały pojęcia o tym, że bandażuje piersi, więc jedynym kandydatem jest Jorgos Kasapi. W tamtej chwili stała zszokowana i wpatrywała się w lustro, a jej policzki zabarwiły się na czerwono. Zaraz jednak oprzytomniała i zalała ją zimna fala nienawiści i złości w tej najgorszej postaci.

Weszła do sekretariatu i natychmiast zwróciła się do Tracy.

- Gdzie on jest? - napadła na nią. Zignorowała zdumione spojrzenie koleżanki.

- Kto? - zapytała i przyjrzała się jej uważnie.

- Jorgos, a kto niby?

- Jest u siebie. - Tracy spojrzała na nią urażona za jej ton, ale nie przejęła się tym. Miała dość. Jeśli ktoś oczkuje od niej, że wciąż będzie cichą i ugładzoną dziewczynką, to jest w cholernie wielkim błędzie.

- Przyjmuje kogoś?

- Nie. Na pewno nie o tej porze.

- Doskonale. Nastaw wody, napije się kawy. - I ruszyła przed siebie, tłumiąc pierwszy napad strachu i niepewności. Jeśli teraz nie weźmie pewnych spraw w swoje ręce, to już nigdy nie będzie potrafiła tego zrobić.

- Co ty chcesz zrobić? - zapytała szybko Tracy, idąc za nią.

- Zamordować go, a co? - bąknęła i przystanęła.

- Ach, rozumiem. Znaczy, nie rozumiem, ale OK, skoro chcesz go zabić... - dodała niepewnie i spojrzała na dziewczynę, jakby straciła rozum. Muriel wzruszyła jedynie ramionami, ale mimo wszystko słowa Tracy ją rozbawiły. Najwidoczniej koleżanka nie przejęłaby się zbytnio tym, gdyby pozbawiła firmę prezesa.

- Jak nie wrócę za dziesięć minut, dzwoń na policję. - Obie parsknęły śmiechem. Muriel idąc do biura pokręciła tylko głową. Tuż przed drzwiami przystanęła i spojrzała na złotą tabliczkę, na której wygrawerowano imię i nazwisko prezesa. Odetchnęła głęboko i przez chwilę pożałowała, że nie ma przy sobie markera, bo dopisałaby mu do nazwiska coś jeszcze.

Zebrała się w sobie i z całym impetem wpadła do biura.

- Ty zboczona świnio! - krzyknęła, gdy zamknęła drzwi. Mężczyzna spojrzał na nią zaskoczony, ale zaraz potem w jego oczach pojawiły się błyskawice. To nie wróżyło nic dobrego, ale teraz i tak nie przejmowała się tym, co zrobi.

- Możesz mi wyjaśnić, co za czort każe ci wrzeszczeć tak od rana? - zapytał spokojnym, wyważonym głosem, w którym kryła się groźba. Prychnęła tylko i zmierzyła go pogardliwym spojrzeniem. Założyła ręce na obandażowanym biuście. Jorgos siedział za biurkiem i pracował. Miał otwarty laptop, a wokół siebie porozrzucane papiery. Ciemnogranatową marynarkę zdjął i został w białej koszuli oraz krawacie. Co za ironia, pomyślała, gdyż zauważyła, że oboje ubrali się podobnie.

- A możesz mi wyjaśnić, po jaką cholerę sprowadzałeś do mojego mieszkania swoją rodzinę i kto prosił się cię o zdejmowanie bandażu? - odpowiedziała, naśladując jego ton, choć nie brzmiał tak efektownie. - Ubzdurałeś sobie, że w jakiś sposób nie radzę sobie z problemami i koniecznie chcesz mi się wpieprzać w życie, choć wcześniej bardzo mi je utrudniłeś. Nie wiem, o co ci chodzi, ale cokolwiek sobie pomyślałeś to wiedz, że prędzej w Maroko spadnie śnieg, niż ty zrealizujesz ten swój chory pomysł. - Kiedy skończyła, musiała nabrać powietrza. Mówiła na jednym wydechu i teraz brakowało jej tchu, ale zaskoczenie, a także bezsilna złość jaka zagościła na jego twarzy sprawiła, że poczuła satysfakcję, ale jednocześnie musiała się pilnować, by nie przeholować. Musi jeszcze dać mu do podpisanie wymówienie.

Wzięła dwa głębokie oddechy i spojrzała na niego. Uniosła lekko brew, gdy zobaczyła, że wcześniejsze uczucia zniknęły z jego twarzy, a na ich miejsce pojawiło się rozbawienie. Szczere rozbawienie. Będzie spokojna i nie da się sprowokować.

- Doprawdy? - zapytał kpiącym tonem. Wstał i okrążył biurko, a potem oparł się nonszalancko o kant. I to by było na tyle jej brawury. Dopóki siedział na fotelu, ona czuła się pewnie, teraz jednak odwaga nagle zaczęła uciekać z niej jak kamfora. Odchrząknęła i zignorowała emanującą z jego ciała pewność siebie i siłę.

Nagle sama sobie wydała się taka mała w porównaniu z dużym gabinetem i samym Jorgosem. 

- I tylko na tyle cię stać? Nie wytłumaczysz się ze swojego zachowania? - zapytała i w tej samej chwili poczuła się jak nauczycielka karcąca ucznia.

- Po co? Przecież wiesz, co zrobiłem, więc nie ma sensu powtarzać tego samego – odpowiedział wyważonym tonem, a na potwierdzenie swoich słów kiwnął głową.

Przymknęła na chwilę powieki, by nie wrzasnąć na niego. Nie, nie będzie się denerwować. Narzuciła sobie spokój i spiorunowała go wzrokiem. Ale nie zrobiła to na nim wrażenia, nawet nie drgnął.

- Czy nie możesz mi dać spokój? Tak po prostu? - zapytała znużona i zwiesiła ramiona. - Po prostu chce spokoju. Tylko tyle. - Dostrzegła w jego oczach wahanie, a potem ku jej ogromnemu zdziwieniu kiwnął głową. Poczuła niemal fizyczna ulgę i dlatego opadła na fotel przy szklanym stoliku, który stał nieopodal drzwi. Po chwili wstała gwałtownie, wygładzając spódnicę. Skierowała swe kroki do wyjścia, ale zatrzymał ją rozbawiony głos Jorgosa.

- Masz bardzo seksowne ciało – powiedział, a Muriel niemal zachłysnęła się powietrzem. Kolejny raz w ciągu tej krótkiej wizyty w gabinecie przeszyła go spojrzeniem i nadal nie widziała efektów.

- Wypchaj się – odpowiedziała i wyszła w akompaniamencie głośnego śmiechu szefa.

Mimo że w końcu odważyła się powiedzieć to, co cisnęło jej się na usta, to nie czuła satysfakcji. Jorgos zachowywał się spokojnie i zgodził się na to, o co go prosiła. Niemniej jednak oczekiwała, że szef wybuchnie gniewem i zaczną krzyczeć i wtedy ona rzuci mu prosto w twarz: odchodzę! Niestety, nic takiego się nie stało, a rozmowa wydała jej się dziwna i za spokojna.

- No i co? - zapytała Tracy, gdy tylko usiadła za swoim biurkiem i wzięła od koleżanki kubek z parującą kawą. Przyjemne ciepło rozlało się w jej ciele, gdy upiła łyk czarnego napoju.

- No i nic. - Wzruszyła ramionami, uciekając przed badawczym spojrzeniem dziewczyny, która siedziała na jej biurku i również popijała mocny napój.

- Załatwiłaś to, co miałaś załatwić? - dopytywała się koleżanka. Muriel nie chciała jej nic mówić, bo uznała, że akurat te sprawy powinny zostać zachowane w tajemnicy przed współpracownikami. I nie ufała jej, co nie oznaczało, że jej nie lubiła. Tracy naprawdę była w porządku i bardzo dobrze się dogadywały, ale ich znajomość istniała tylko w biurze, a poza nim raczej nie kontaktowały się.

- Tak – odpowiedziała, ale po chwili skrzywiła się niedostrzegalnie. Mniej więcej, dodała w myślach. - Słuchaj, wiesz jak napisać wymówienie? - zapytała nagle. Uznała, że jej znajoma może jej w tym pomóc.

- No jasne! Na komputerze mam kilka przykładowych... - urwała i zmrużyła powieki, a po chwili otwarła szeroko oczy. - No nie mów, chcesz się zwolnić?! - krzyknęła.

- Ciszej – syknęła. - Tak, chcę. Nie chce już tu pracować. Myślę, że pół roku wystarczy mi, abym mogła znaleźć coś lepszego.

- Przemyślałaś to?

- No jasne. Myślisz, że podjęłabym taką decyzję w ciągu sekundy? - Nie była to do końca prawda, ale nie było to też kłamstwem.

- Masz rację – odpowiedziała po chwili i wstała. - Zaraz ci wydrukuję kilka, a potem sobie je poprawisz. - Odeszła, ale kubek z gołym facetem został. Rozbawiona zerknęła na zbyt wyeksponowaną męskość groteskowego mężczyzny. Tracy miała poczucie humoru.

Po kilku minutach przyszła i wręczyła jej kilka wymówień. Każdy dokument zawierał inny powód zwolnienia: trudna sytuacja rodzinna, nowa praca, złe warunki pracy, niesatysfakcjonujące wynagrodzenie, trudne relacje z współpracownikami. Możliwości było wiele, ale ona zdecydowała się, że napisze o nowej pracy, choć kusiło ją, by podać coś innego. Szybko napisała zwolnienie, podając swoje dane i powód, dlaczego to robi.

Po raz kolejny tego dnia miała odwiedzić biuro szefa i kolejny raz nie wiedziała, czego ma się spodziewać, bo to, że Kasapi przyjmie ją z uśmiechem na ustach, ciesząc się z jej obecności było oczywiście niemożliwe.

Wstała i skierowała się do drzwi, za którymi siedział jej prześladowca. Tak, to idealne słowo dla tego padalca. Tym razem zapukała cicho i kiedy usłyszała „proszę”, weszła. Uniosła dumnie głowę i spojrzała w kierunku biurka, ale Jorgosa tam nie było. Stał na drugim końcu pokoju. Był odwrócony do niej plecami i wpatrywał się w widok, który rozciągał się przed nim. Leeds było piękne, zwłaszcza, gdy patrzyło się na nie z odpowiedniej wysokości.

W końcu odwrócił się do niej i dostrzegła na jego twarzy cień zaskoczenia, a potem zastąpiła je ciekawość połączona z rozbawieniem. Czy ona naprawdę była taka śmieszna, że za każdym razem, gdy ją widział musiał się tak zachowywać?

- O co chodzi? Czyżbyś zapomniała coś jeszcze mi powiedzieć? - zapytał, a po chwili dodał: - Na przykład podziękować za opiekę? - No tak, nie powiedziała mu „dziękuję” i nie prosiła o przekazane tego samego jego macosze i siostrze. W sumie, po co? A czy poprosiła ich, by jej pomogli? Nie.

- Daruj sobie. Przyszłam w innej sprawie. Podpisz mi to – odpowiedziała łagodnie. Musiała liczyć się ze słowami. Każdy fałszywy ruch mógłby pozbawić ją możliwości odejścia. Podała kartkę i podeszła do niego. Starała się zachować odpowiedni dystans, który od razu został zniwelowany przez Jorgosa, który przysunął się do niej. Postąpiła krok do tyłu, ale mężczyzna znów się przesunął.

Jego stalowoszare oczy patrzyły na nią z ciekawością i determinacją, która wywołała u niej nieprzyjemny dreszcz. Przełknęła głośno ślinę i tym razem znacznie bardziej odsunęła się od niego, ale mimo to czuła fizyczne przyciąganie. Próbowała przełknąć gulę, która nagle pojawiła się w gardle. Musiała coś zrobić, by przerwać to, bo inaczej źle się to skończy. Potrząsnęła głową i starała się wyrzucić z głowy Jorgosa.

- Co to jest? - zapytał w pewnym momencie szef, czym nieświadomie ją uratował. Odetchnęła głęboko i zerknęła na niego niepewnie. Nabrała powietrza.

- Moje wymówienie – odpowiedziała szybko i dla bezpieczeństwa odsunęła się od niego jeszcze o trzy kroki.

Jorgos cały zesztywniał, gdy usłyszał słowa dziewczyny. Spojrzał na nią zaskoczony, a potem zerknął na kartkę. Rzeczywiście, w nagłówku pisało wymówienie...

- I myślisz, że ci to podpiszę? - rzekł cicho, ale mimo to po jej plecach przeszedł dreszcz.
- Tak, tak właśnie myślę – odpowiedziała, starając się nie dopuścić strachu, który wzbierał w niej lodowatą falą, paraliżując umysł i zmuszając do ucieczki. W tej chwili właśnie to chciała zrobić: odwrócić się na pięcie i zwiać. Ale to nie byłoby dobre rozwiązanie, mogłaby w ten sposób stracić szansę na wymówienie. 
Nie wiedziała, czego się po nim spodziewać, bo jeśli poprzednio był dla niej tak niemiły to istniało duże prawdopodobieństwo, że nie podpisze tego papierku i będzie musiała się z nim użerać Bóg jeden wie ile. Ale, dlaczego miałby tego nie robić? Przecież w każdej chwili może zaleźć sobie inną ofiarę do dręczenia.
- A jeśli tego nie zrobię? - zapytał. Stanął w lekkim rozkroku, założył ramiona na piersi. Wymówienie trzymał w prawej ręce, opartej na lewym ramieniu. Jego oczy świdrowały ją i rzucały iskry. Był zły. Ona też.
- Nie ośmielisz się! - krzyknęła.
- A jeśli tak? - Jego zaczepny ton niemal wyprowadził ją z równowagi, ale szybko odzyskała rezon i spojrzała na niego wyzywająco.
- Po co się ze mną droczysz? Podpisz to i sobie pójdę! - warknęła, czym wprawiła go w irytację.
- A może ja nie chcę, żebyś sobie poszła?
- A może ja nie chcę cię już więcej widzieć? - odparowała i skrzyżowała ramiona na piersi. - Albo to podpiszesz, albo nie, ale ja tak łatwo nie zrezygnuję. Potrafię być uparta. 
- Ja też i za każdym razem będę odrzucał twoje wymówienie. - Spojrzał na nią zniecierpliwiony i rzucił ostatnie spojrzenie na kartkę, po czym ruszył w stronę biurka. Muriel szybko usunęła mu się z drogi. Kątem oka dostrzegła, że mężczyzna się uśmiecha. Bardzo śmieszne, pomyślała wściekła.
- Podam cię do sądu! - warknęła i przygryzła dolną wargę, gdy zrozumiała, co powiedziała. Mogła sobie go podać, ale nie było ją stać na dobrego adwokata, a nawet, jeśli byłoby inaczej to i tak nie miałaby szans z jego prawnikami, którzy rozszarpali by ją na strzępy.
Jorgos odwrócił się w jej stronę z furią w oczach. Przestraszona jego wyrazem twarzy postąpiła kolejny krok. Kaspai wyglądał jakby za chwilę miał eksplodować. Na policzku drżał mu mięsień, oczy pociemniały, a usta zacisnął tak, że wyglądały jak wąska kreska. Spojrzała na jego dłonie. Jedną miał zaciśniętą w pięść, a druga pomięła kartkę. Jego rysy nabrały jeszcze większej ostrości niż zazwyczaj. I przez chwilę wydawało jej się, że po twarzy przemknął mu jakiś cień.
Zrobiła błąd mówiąc mu o sądzie, ale musiała coś powiedzieć. Niech mu się nie wydaję, że będzie mógł z nią pogrywać w nieskończoność.
- Doskonale! - ryknął i pochylił się nad biurkiem. Sięgnął po wieczne pióro i na dole strony jej wymówienia złożył swój podpis, a potem wręczył ją kartkę. - A teraz, wynoś się stąd! 
Szybko opuściła pokój i skierowała się w stronę biurka.

___

Hahahaha, pozostawcie to bez komentarza. Serio.  Błędy i ewentualnie wątki poprawię, jak wrócę z Rzeszowa. Zresztą czternastkę też.
Mogłabym podkładać głos Gollumowi: My precious!!!

EDIT: Poprawiłam niektóre błędy i coś tam wklepałam w czternasty rozdział. 

PS. Trzymajcie za mnie kciuki. Jutro jadę do Rzeszowa, by dowiedzieć się, czy mam raka. Boję się.