16. Szybka zmiana zdania

 

Poproszę dla tego rozdziału o minutę ciszy *patrzy na zegarek i odlicza sekundy*.

 Wystarczy.

Kiedy Muriel złożyła mu wymówienie, poczuł się dość dziwnie. Nie wiedział, co to było i szczerze powiedziawszy nie chciał wiedzieć. Mało obchodziły go ludzkie odruchy, które trzynaście lat temu zrobiły z niego głupca. Teraz stawiał na racjonalizm, twarde stąpnie po ziemi i seks bez zobowiązań. Nigdy przed nikim nie ukrywał, że kobiety dobre są jedynie w łóżku. No, może nie wszystkie, bo zdarzyło mu się kilka razy spać z takimi, co rzeczywiście nie wiedziały, jak w to się gra. Ale, pomyślał, nie były dziewicami w przeciwieństwie do Muriel. I nie groziły mu pozwem. Miał ochotę skręcić jej kark za to, że w ogóle ośmieliła się wejść do gabinetu i przynieść ten dokument, a nie mówiąc już o tym, że straszyła go czymś takim. Musiała być albo zdesperowana albo głupia. Albo jedno i drugie.

 Przez wiele lat próbował wymazać z pamięci oszczerstwa, jakie rzucała Sybill w jego stronę tuż przed obliczem sędziego. Była dobrą aktorką i potrafiła przekonać każdego o jego winie. Grała tak świetnie, że on sam potrafiłby jej uwierzyć, gdyby nie to, że on siedział na ławie oskarżonych. No cóż, było minęło, dzięki tej intrygantce nauczył się odróżniać kobiety interesowne. Ale, które takie nie były? Chyba wszystkie. Nawet Muriel. Nawet ona i chyba to właśnie go zabolało. Dlaczego? Nie wiedział i miał nadzieję, że szybko mu przejdzie. Przejdą mu te cholerne głupoty, jak w końcu zakopie się w pościeli z Iseabellą nad dwa dni. Już sięgał po telefon, ale szybo zrezygnował. Najpierw praca, a potem przyjemności. Wmawiał to sobie, ale musiał się w końcu zmobilizować, bo w ostatnim czasie zbyt często jego myśli biegły w innym kierunku. W kierunku tej cnotliwej panienki, która działa mu na nerwy. Cholera, czy rzeczywiście tak nagrzeszył, że został pokarany Muriel? Najwidoczniej tak. Westchnął ciężko i prawie się roześmiał. Zbyt często zaczął użalać się nad sobą. Poza tym czekała na niego sprawa z testamentem.

Co się stało Anistosowi, że nagle zachciało mu się żenić wnuka? I to jakim kosztem?! Skąd, na Boga, miał wziąć uczciwą kobietę, która bez zbędnych pytań poślubi go i jeszcze zgodzi się urodzić mu syna? No właśnie, syna. To jakiś absurd i pomyłka. Poza tym, on chciał mieć córkę. Chciał, to dobre określenie na coś, co nigdy się nie ziści, nawet, jeśli bardzo by się starał. Teraz jednak nie myślał o tym w ogóle. Po co? Jest za stary na takie banały. Nie ma, co się oszukiwać. A tą uczciwą kobietę musiałby chyba szukać wśród zastępów zakonnic.

Spojrzał na zegarek. Przerwa na lunch. Nawet nie wiedział, kiedy czas tak szybko mu zleciał. Wyszedł do sekretariatu, w którym zastał tylko... Muriel. Siedziała zawalona papierami i zawzięcie wstutkiwała coś w komputer. Uśmiechnął się pod nosem, choć przez chwilę poczuł lekkie ukłucie wyrzutów sumienia. Przeszedł obok niej bez słowa.

 - Kutafon – usłyszał ciche warknięcie. Gdyby nie jego świetne opanowanie zapewne przystanąłby, starając się zrozumieć to, co powiedziała. Nie mógł w to uwierzyć. Prawie parsknął śmiechem, gdy wyszedł na korytarz. Bardzo zaskoczony był tym, że powiedziała to pół głosem, niż samym określeniem. Czyżby słowiczek przeistaczał się w drapieżnego ptaszka? Może wcale nie jest takim wystraszonym zwierzątkiem za jakie ją uważał? No jasne, że nie! Przecież przedstawienie jakie rozegrało się w jego biurze było na to dowodem. Może jej nie doceniał? Może spróbuje jeszcze raz? A co mu szkodzi? Tym bardziej, że Muriel i tak odchodzi, co oczywiście nieco komplikowało sytuację, ale przecież warto ją trochę pouwodzić? Przy odrobinie szczęścia może skończyć się na igraszkach w jego biurze. A potem arrivederci. Może nie tak do końca, ale na pewno nie będzie wikłał się w związek z Muriel Tu chodzi tylko o jego potrzeby. O niego samego. Mógłby sobie też udowadniać, wmawiać, że ta dziewczyna wcale, a wcale go nie pociąga, ale i tak w końcu musiałby przyznać się do tego, bo ilez można oszukiwać ciało? Owszem, była drażniąca i to jej purytańskie zachowanie doprowadzało go szału, ale z drugiej strony ta powłoka kryła w sobie coś więcej, niż dziewczynę, która go nie znosiła.

Kiedy stanął przed kontuarem, zdumiał się, że tak szybko zmienił zdanie i stosunek do Muriel. Jeszcze chwilę wcześniej miał ochotę ukręcić jej tą ślizną główkę, a teraz nie myślał o niczym innym, jak tylko o tym, by w końcu pozbyć się tego nieprzyjemnego ciśnienia w lędźwiach. I dziwny uścisk czuł też na całym ciele. Cholera jasna! Kto by pomyślał, że jest takim, hmm, napalonym kretynem? Poza tym, jakoś nigdy wcześniej nie zadawał się z kobietami, które ledwie wyszły ze szkoły. A Muriel właśnie niedawno ją skończyła. Wolał rówieśniczki, bo przynajmniej nie miały głowy nabitej marzeniami o prawdziwej miłości i nie oczekiwały zbyt wiele od ich związku. W końcu w dzisiejszych czasach ludzi nie było stać na miłość, ewentualnie na coś, co by przypominało to uczucie. Teraz każdy oczekiwał od partnera stabilności finansowej, dobrego seksu i ewentualnie wierności, choć coraz częściej zdarzały się wolne związki.

Zamówił kawę. Może i był szefem, ale to nie oznaczało, że stołówka miała służyć tylko i wyłącznie jego pracownikom. Do napoju dodał jeszcze cały stos kanapek.  Znany był w firmie z tego, że lubił dużo jeść i chyba inni mężczyźni mieli podobnie, bo zauważył, iż większość też sobie nie żałowała. Każdy z nich był silnym, zdrowym facetem, więc chyba powinien też jeść zdrowo. I mieć swoje potrzeby. No właśnie, do potrzeb wracając. Musi chyba zadzwonić do Isabelli. Znów sięgnął po telefon, ale kolejny raz zrezygnował. Kanapki czekały i gorąca kawa. Boże, kiedy to się stało, że zaczął przedkładać jedzenie nad dobrą zabawę w łóżku? Chyba rzeczywiście posunął się w latach. Westchnął smętnie i zabrał się za jedzenie.

Tracy stała przy kontuarze i uważnie obserwowała szefa, który wglądał jak z krzyża zdjęty. Nie, lekko przesadziła. Po prostu wydawał się zamyślony. Zastanowiła się przez chwilę. Podejdzie do niego, nic jej nie szkodzi, tym bardziej, że może coś się dowie o jego przyjacielu. Ciekawe, czym zajmował się Stephen. Nie widywała go zbyt często, choć pracowała tu już od dwóch lat. Ale w ostatnim czasie czasami myślała o nim. Był przystojny i w ogóle taki... idealny. I to właśnie był problem. Facet idealny, to facet zły. Musi coś ukrywać, skoro odniosła takie wrażenie. 

No dobra, to było z jej strony egoistyczne, ale może nie do końca. W końcu siedział sam, a ona nie widziała wolnego miejsca i chciała mu dotrzymać towarzystwa. Jorgos nie był zły, ale dobry też nie.

- Dzień dobry. Mogę się przysiąść? - zapytała. Kasapi uniósł wzrok i po chwili kiwnął głową. Bez słowa odsunął jej krzesło, a ona mogła postawić kubek gorącej herbaty i plastikowe pudełko z kanapkami.

- Dzień dobry – odparł uprzejmie na wcześniejsze słowa.

Tracy zastanowiła się przez chwilę, jak to możliwe, że dla niej i dla innych sekretarek był miły, a dla Muriel nie? Nikomu nie umknęło to, że Jorgos w poprzednim miesiącu wściekał się na nią z byle powodu. Po firmie krążyły różne, dziwne plotki, ale ona je ucinała, bo nie chciała, by doszły uszu szefa, no i nie chciała też psuć opinii dziewczyny, która nic nikomu nie zrobiła. Owszem, nie musiała się spóźniać i czasami była naprawdę irytująca, ale było młoda. Westchnęła. Ona sama nie była stara, choć czasami tak się czuła. Miała dopiero dwadzieścia cztery lata i choć między nią, a Muriel było tylko trzy lata różnicy, to jednak obie zupełnie inaczej podchodziły do niektórych spraw. Czy rzeczywiście w wieku dwudziestu jeden lat ma się inne poglądy? Pewnie tak. Znaczy chyba tak. Ona nie pamiętała zbyt dobrze tego okresu, albo inaczej: nie chciała nic pamiętać z tamtych lat. Musiała się jednak powstrzymać od wspomnień, bo nie chciała przywoływać złych duchów.

- Smacznego – powiedziała do Jorgosa i sama zajęła się konsumowaniem kanapki.

- Dziękuję i życzę ci tego samego – odpowiedział. Jedli w milczeniu przez jakiś czas. Tracy koniecznie chciała porozmawiać i dlatego zaczęła jej ciążyć ta cisza. Okazja szybko się znalazła, gdy prezes w pewnym momencie prychnął pogardliwie. Podążyła za jego wzrokiem. Do stołówki weszła Muriel. Jak zwykle wyglądała na zmęczoną i smutną. Czy ta dziewczyna w ogóle się uśmiecha? Powinna przestać być taką męczennicą. Lubiła ją i chciała, żeby jej młodsza koleżanka zaczęła być wesołą dziewczyną. Była młoda, więc powinna korzystać z życia.

- Nie lubisz jej, no nie? - zapytała i zerknęła w jego stronę, a potem dyskretnie przeniosła wzrok na rudowłosą dziewczynę.

- Dlaczego cię to obchodzi?

- Ponieważ przykro mi się robi, gdy traktujesz ją w ten sposób. Odpuść. Zresztą to są jej ostatnie dwa tygodnie w pracy. Chcesz, żeby zapamiętała cię jako nieprzyjemnego szefa? - Przyjrzała mu się uważnie. Coś w jego wyrazie twarzy i oczu się zmieniło. Nie wiedziała tylko, co. Wzruszyła ramionami, udając obojętną, ale musiała się przyznać, że relacje Jorgosa i Muriel były naprawdę dziwne i nie wiedziała, co się między nimi wydarzyło, że szef postępował właśnie w ten sposób. Na pewno nie znał jej wcześniej.

- Mało mnie obchodzi jak mnie zapamięta.

- Jasne. - Posłała mu sceptyczne spojrzenie. Jakoś nie specjalnie mu wierzyła.

- Tracy, o co ci właściwie chodzi? Co chcesz osiągnąć zadając mi te pytania? Nie przepadam za nią i już. Denerwuje mnie styl jej bycia, zachowanie, wszystko, więc nie rozumiem dlaczego sugerujesz, że miałbym się przejąć tym, co myśli ta cnotka - odparł gniewnie i posłał jej sarkastyczny uśmiech. - Nie masz lepszych zajęć?

- Wszyscy faceci twierdzą, że kobiety są skomplikowane, ale wy to dopiero jesteś nie do rozwiązania. Nie rozumiem twojego zachowania, ale widzę, że temat jest dla ciebie drażliwy, więc będzie lepiej jeśli wrócę do biura. - Wstała i odeszła. Nic się nie dowiedziała o Stephenie. Cholera.

Jorgos siedział przez chwilę wpatrując się w plecy Tracy, aż w końcu zniknęła z pola widzenia. Potem przeniósł spojrzenie na rudą dziewczynę, siedzącą pod oknem i jedzącą jogurt. Co z nią była nie tak? No dobrze, może nie miała łatwego życia, ale nie to nie oznaczało, że musiała zachowywać się jak chodząca ofiara losu. Nie mogła po prostu być taka jak inne kobiety?

Uśmiechnął się pod nosem i wstał od stolika. Postanowił, że im szybciej zacznie pracę tym szybciej skończy.

__

Rozdział ( nudny, wiem ) dodany już dziś, choć obiecałam sobie, że dodam go jutro, jak wrócę z Rzeszowa, ale nie wiem, ile mi tam zejdzie. 

Coraz mniej chce mi się pisać to opowiadanie, ale szczerze powiedziawszy chce je już skończyć, wiec muszę się spiąć i zacząć zabrać za pisanie jak Pan Bóg przykazał. A jak już uda mi się wykrzesać odrobinę entuzjazmu to zrobię to, co już od dawna mi chodzi po głowie.

I coraz mniej boję się wyników. Będzie dobrze.