19. Słabość

 NECCO: Hmm, what can I say? Chyba tylko tyle, że spieprzyłam. Nie było mnie tu miesiąc, a pojawiam się na ND w rozdziałem poniżej krytyki. Lepiej nie psujcie sobie nerwów. Szkoda nawet. 

          Szybkie i stanowcze kroki rozległy się na podziemnym parkingu. Jorgos przypominał obraz czystej furii i nienawiści. Dlaczego się tak wściekał? Co go obchodziło, że rozmawiała z obcym mężczyzną? Czyżby naglę zapragnął być rycerzem w lśniącej zbroi i bronić jej cnoty? Na tę absurdalną myśl parsknęła śmiechem, ale szybko się powstrzymała, gdy napotkała jego mrożące krew w żyłach spojrzenie. Lodowate oczy zmierzyły ją pogardliwie i szybko wróciły do Aberikosa, który stał spokojnie i patrzył na wściekłego Kasapiego.

          - Czego tu chcesz? - napadł na niego Jorgos, podchodząc jeszcze bliżej. Obaj panowie spojrzeli sobie w oczy. Żaden z nich nawet nie drgnął. Powietrze stężało i wokół zrobiło się bardzo cicho. Muriel już chciała się odwrócić na pięcie i uciec, ale wystarczyło jedno, krótkie spojrzenie szefa, by przygwoździć ją do podłogi. Stanęła więc w miejscu i obserwowała scenę.

          - Dlaczego zakładasz, że czegoś chcę? - zapytał spokojnie i wsunął dłonie w kieszenie spodni.

          - Więc po co tu przyjechałeś? Na pewno nie po to, by sobie pogawędzić i powspominać stare czasy – warknął. I podszedł do Aberikosa jeszcze bliżej.

          - A chciałbyś? Usiądziemy sobie przy szklaneczce whiskey i porozmawiamy – odciął się.

          Dziewczyna dostrzegła, że obaj panowie, choć się starali to jednak nie potrafili ukryć żalu i goryczy jakie wypłynęły wraz z ich słowami. Doszła też do wniosku, że Jorgosa i Aberikosa łączy jakieś zdarzenie z przeszłości, które wpłynęło na ich wzajemne relacje. Może wcześniej się przyjaźnili, ale stało się coś, co raz na zawsze tę więź przerwało? To tłumaczyłoby słowa Jorgosa. Chciała się dowiedzieć, tak po prostu z czystej kobiecej ciekawości, no i był jeszcze jeden powód. Nic, ale absolutnie nic nie wiedziała o prezesie. Oprócz tego, że był dupkiem i świnią, nie posiadała o nim żadnych innych wiadomości. Znała jego rodzinę, oni znali ją, choć znajomość z nimi zakończyła się w chwili, gdy Conusela wyszła z jej mieszkania, więc to chyba nie miało znaczenia. W firmie na pewno ktoś wiedział o nim więcej, niż tylko to, że miał rodzinę i spotykał się z jakąś blond cizią.

          Porzuciła jednak te myśli, gdy Aberkios odwrócił się do niej i z tym czarującym dołeczkiem w policzku powiedział:

          - Wybacz mi, Muriel. Muszę już iść. Cieszę się, że cię poznałem. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze się spotkamy. Do zobaczenia – powiedział i pochylił się w jej stronę, całując ją w policzek. Całkowicie zaskoczona przez chwilę nie odpowiadała, ale w sekundzie zebrała się w sobie i również się uśmiechnęła, ignorując ostrzegawczy wzrok szefa.

          - Mnie również. Do zobaczenia. - Aberikos odwrócił się na pięcie i ze spokojem odszedł. Patrzyła za odchodzącym znajomym, aż w końcu zniknął z horyzontu. Na parkingu zaległa cisza i właśnie to sprawiło, że odwróciła się w stronę Jorgosa.

          W tej samej chwili dotarło do niej, że Aberkios, choć miły, to jednak okazał się tchórzem. Zostawił ją na pastwę Kasapiego. Nie bała się go już, ale wolała nie prowokować losu. Nie wiedziała, czego ma się spodziewać po tym mężczyźnie.

          - No i co, agape mou? Twój kochaś zwiał – powiedział w końcu, patrząc na nią z drwiną.

     - To nie jest mój kochaś! Przecież go nie znam – dodała obronnym tonem, ale najwidoczniej znów powiedziała coś niewłaściwego, bo oczy prezesa rozbłysły. Znów się z niej śmiał.

         - O słodka naiwności – mruknął i podszedł do niej. Szybko spoważniał i w jego spojrzeniu dostrzegła przebłysk czegoś innego. Odruchowo się cofnęła.

          - Nie zbliżaj się do mnie – warknęła. Ale Jorgos jej nie posłuchał. Podszedł jeszcze bliżej i z satysfakcją obserwował jej nerwową reakcję.

      - Bo co? Pokąsasz mnie? - zadrwił. Zrobił kolejny krok i Muriel musiała się cofnąć. Plecami oparła się o swój samochód, który przez chwilę dał jej pewność siebie, ale tylko przez chwilę, ponieważ, gdy zobaczyła tuż przed sobą twarz Jorgosa, zrozumiała, że znalazła się w pułapce.

          Stalowe oczy świdrowały ją na wylot, błądziły po twarzy, aż w końcu zatrzymały się na jej ustach. Przełknęła gulę, która utworzyła się w gardle i próbowała postąpić krok w bok, ale zatrzymała ją ręką Kasapiego, z drugiej strony również. Wiedziała, że miała problemy. Odchyliła się do tyłu, ale oczy i usta Jorgosa wciąż się zbliżały. Nie widziała nic prócz surowej, pociągłej twarzy mężczyzny, którego nienawidziła całą sobą.

          - Zacznę krzyczeć – wykrztusiła w końcu, porażona bliskością mężczyzny. Po parkingu potoczył się gromki śmiech Kasapiego.

          - Oczywiście, że będziesz krzyczeć.... - pochylił się nad nią. Między nimi nie było już żadnej przestrzeni. Jorgos w końcu musnął jej usta swoimi. Poraził ją prąd, a ciało w jednej chwili zapłonęło. Przylgnęła do samochodu, jakby chciała się w niego wtopić i zniknąć przed prezesem, który znów się poruszył i przywarł do niej całym ciałem. - Ale zupełnie z innych powodów.

          - Chyba w twoich chorych snach – odpowiedziała, starając się wygrać walkę z ciałem i jednocześnie odepchnąć Jorgosa od siebie, ale obie czynności szły jej dość marnie. Mężczyzna nadal stał w tym samym miejscu i coraz mniej miała ochotę go odsunąć od siebie.

       - Naprawdę, agape mou, naprawdę? – dodał chropowatym głosem i otoczył ją ramieniem, powoli i sumiennie łamiąc jej opór.

          Zaparła się dłońmi o jego tors, ale najwidoczniej nie przejął się tym zbytnio. Muriel starała się odwrócić głowę od Jorgosa, ale jego wargi już sunęły po policzku, wypalając gorący ślad i nareszcie dotarły do jej ust.

          Naprawdę starała się stawiać opór, do samego końca, ale musiała się w końcu przyznać przed sobą, że Jorgos, choć bardzo go nienawidzi, to jednak pociąga ją. Okłamywanie samej siebie mogło jedynie wpędzić ją w kłopoty.

          Całował ją gwałtownie, niemal boleśnie. Za każdym razem zabierając i nie dając nic w zamian. Jego język wślizgnął się do środka i w tej chwili pieszczota zmieniła się w delikatną i powolną. Muriel musiała się poddać, zwiesiła ramiona i oparła się o ciało Kasapiego, wyczuwając przez warstwę ubrań, jaki jest gorący.

          Powoli uniósł rękę, którą wsunął pod bluzkę. Jego palce natrafiły na znajomy mu materiał, który irytował go i wyprowadzał z równowagi.

          - Ten cholerny... - zaczął, lecz urwał, gdy rozdzwonił się jego telefon. Muriel szybko oprzytomniała, choć wciąż miała zamglony wzrok. Spojrzał na nią z satysfakcją, nawet się z tym nie krył. Miała zaczerwienione policzki, błyszczące oczy i nabrzmiałe usta. W końcu odebrał telefon. - Słucham? - warknął do słuchawki. - Tak, Stevie, cholernie nie w porę...

          Muriel nie czekała już na dalszą część rozmowy, lecz szybko zebrała się w sobie i po prostu uciekła z parkingu.

          Dopiero teraz doszedł do niej cały ogrom sytuacji. Całowała się z prezesem firmy. Na parkingu, gdzie ktoś mógł ich zobaczyć. Czy on rzeczywiście jest taki nienormalny, czy tylko ona jest zbyt słaba, by walczyć z nim, gdy on znajdzie się w zasięgu dotyku?

          Cichym i pustym korytarzem przeszła z parkingu do windy, która miała zabrać ją na ostatnie piętro, do biura. Nacisnęła guzik i czekała na windę.Tuż za plecami usłyszała kroki i kiedy odwróciła się, zobaczyła kroczącego w jej stronę Jorgosa. W tej samej chwili winda zjechała na dół. Czmychnęła do niej i nacisnęła guzik. Jeszcze przez chwilę dostrzegła drwiący uśmieszek, a potem drzwi zasunęły się.

          - Cześć, Muriel – przywitała się z nią Tracy. Koleżanka z pracy jak zwykle była uśmiechnięta. I dzięki temu i jej udzieliła się ogólna wesołość. Nie sposób było nie uśmiechać się, gdy znajdowało się w pobliżu Tracy Gamble.

          - Tracy, jak miło cię widzieć. - Zdjęła płaszcz i podeszła do swojego biurka. - Napijesz się kawy?

        - Jasne, pójdę zrobić. - Tracy odeszła, a ona w tym czasie włączyła komputer, poskładała papiery i zrobiła ogólne rozeznanie w pracy. W chwili, gdy odbierała kubek od Tracy do sekretariatu wszedł Jorgos, radosny jak skowronek. Strzelił uśmiechem w ich stronę i poszedł do swojego gabinetu. Muriel przez chwilę miała ochotę rzucić w niego naczyniem z gorącą kawą, ale w ostatniej chwili powstrzymała się i pozwoliła mu odejść bez uszczerbku na zdrowiu.

          - Oho, dziś szef ma doskonały humor – zauważyła Tracy i rzuciła zaintrygowane spojrzenie w stronę drzwi, za którymi krył się gabinet prezesa.

          - No ma – mruknęła niechętnie. Wiedziała, że ich... Że jego pocałunek, który wywołał u niej popłoch tak dobrze nastroił go na resztę dnia. Musiał chyba wiedzieć, co się z nią dzieję, gdy ją całuje. A może nie wiedział? Może po prostu naśmiewał się z niej, jak zawsze?

          Wszelkie dywagacje na ten temat musiała odłożyć na później, ponieważ chcąc, czy nie musiała iść do niego i poprosić go o podpisanie kilku dokumentów związanych z wzięciem kredytu. Nie bała się, po prostu czuła wewnętrzną niechęć, która przerosłaby Mount Everest. Wyciągnęła z teczki odpowiednie dokumenty i ruszyła wolnym krokiem do jaskini lwa. W duchu napominała się i przykazywała bezwględny spokój i chłód, którym poczęstuję go w chili, gdy do niej podejdzie lub rzuci w jej stronę jakimś niewybrednym komentarzem.

          Zapukała do drzwi. Głośno i pewnie. Zza drzwi dobiegło tubalne „proszę”. Weszła stanowczym krokiem do pokoju i stanęła na środku gabinetu, mierząc Jorgosa chłodnym spojrzeniem.

          - Mm, piccola mia, przyszłaś po więcej? - zamruczał głębokim głosem prezes i wstał, jednocześnie rozwiązując krawat. Cofnęła się odruchowo obserwując go z przerażeniem.

          - Mówiłam ci już, że jesteś chory na umyśle? - zapytała drżącym głosem. Mogła wmawiać sobie niechęć do tego typa, ale nie mogła pozbyć się ani strachu, ani świadomości, że wystarczy jego jeden dotyk...

     - Nie – odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem. To pozwoliło wrócić jej do rzeczywistości.

          - Nie przyszłam tu na bezsensowną gadaninę – warknęła i położyła dokumenty, które dostała w banku. Jorgos spojrzał obojętnie na miejsce, gdzie leżały papiery, by po chwili przenieść wzrok na nią. Wsunął ręce do kieszeni spodni i uśmiechnął się olśniewająco. Muriel zamrugała i postąpiła krok do tyłu, tak dla bezpieczeństwa.

          - Nie? To świetnie, też nie mam na to ochoty. Może wypróbujemy moją sofę? Jest wygodna – powiedział cicho i podszedł do niej bliżej. Cofnęła się jeszcze parę kroków, aż w końcu zatrzymała się tuż przed drzwiami. Przywarła plecami do płaskiej powierzchni. Kolejny raz znalazła się w pułapce, która jednocześnie stała się podporą.

          Nie może wiecznie uciekać, nie może też ciągle bać się każdego jego gestu. Musiała przerwać to, bo inaczej nigdy nie podaruje sobie, że nie była w stanie powiedzieć „nie”. Nabrała powietrza, a potem wypuściła je cicho. Uniosła wysoko głowę i podeszła do Jorgosa blisko.

          - Zapomnij. Żadna siła nie zmusi mnie, żebym się z tobą przespała. Musiałabym być albo pijana albo nieprzytomna, a jak widzisz jestem w pełni władz umysłowych, więc nie licz na żadne igraszki w twoim biurze! - warknęła i obrzuciła go niechętnym spojrzeniem. Mężczyzna uniósł wysoko brew i przyjrzał jej się dokładnie, na co zareagowała rumieńcem, ale nie odwróciła wzroku.

          - No, no, słodki kotek zmienił się w groźną tygrysice. To mi się podoba.

          - Daruj sobie – odparła i obeszła go, aby zabrać z biurka dokumenty. - Weź to w końcu podpisz, bo nie mam całego dnia. - Najwidoczniej zbiła go lekko z pantałyku, bo Jorgos nie odzywał się przez chwilę. Potem jednak dostrzegła na jego twarzy jakiś cień, ale szybko powrócił do swojej aroganckiej postawy. Uśmiechnął się kpiąco i w końcu spojrzał w oświadczenie.

        Muriel mogła teraz bez skrępowania obserwować jego ostry profil, który idealnie pasował do tego miejsca. Był przystojny i choć nie był w jej typie, bo wolała „łagodniejszych” facetów, to jednak Kasapi robił wrażenie posturą i wyglądem. I działał na nią w taki sposób, że po prostu ucieczka z tego miejsca była najlepszym rozwiązaniem.

          Drgnęła, gdy uniósł głowę i spojrzał jej w oczy.

          - Wzięłaś kredyt? - zapytał takim tonem, jakby właśnie się dowiedział, że jest jego siostrą.

          - Tak, wzięłam. - Kiwnęła głową i założyła ręce na piersi.

          - Muriel, zrobiłaś wielką głupotę. W dodatku Russell jest ciotą i krętaczem, znam go.

          - Podpisz to – warknęła przez zaciśnięte zęby. Nie miała ochoty wysłuchiwać jego rad. Jorgos był ostatnią osobą, która mogłaby ją pouczać. - Sam nie jesteś lepszy.

          - Uważasz mnie za ciotę? Z miłą chęcią udowodnię ci, że jest inaczej.

          - Po pierwsze: sam to powiedziałeś, po drugie: myślisz tylko o jednym, po trzecie: podpisz to do cholery.

          - Po co te nerwy, maleńka?

         - Jakie znów nerwy? Ja po prostu chce stąd wyjść, bo mam nadzieję, że będzie to ostatni raz, kiedy cię widzę – burknęła nerwowo, co było zaprzeczeniem jej słów. Denerwowała się, obecność Jorgosa sprawiała, ze czuła niepokój. I choć nie mogła mu się oprzeć, to jednak wolała trzymać się od niego z daleka. Wolałaby go pragnąć z odległości stu mil, bo tak byłoby zdecydowanie bezpieczniej.

          - Łamiesz mi serce, maleńka – mruknął i przyłożył rękę do serca.

          - Przepraszam, że zraniłam twoje nieistniejące uczucia. Następnym razem wydrapię ci oczy – zamilkła na chwilę, urzeczona spojrzeniem Jorgosa, które przez chwilę wydało jej się... czułe, co oczywiście zakrawało na absurd, ale jednak: ciepły błysk jaki zobaczyła sprawił, że w jej sercu na chwilę rozpętała się mała burza. Musiała jednak pamiętać, że Kasapi był mistrzem w sztuce uwodzenia, mógł uczyć samego Casanovę, więc musiała strzec się przed nim i jego gierkami. Jorgos był zimnym i wyrachowanym draniem, a jego zachowanie obliczone było tylko na to, by zaciągnąć ją do łóżka. A może tylko tak sobie wmówiła?

          Jorgos się poruszył. Odwrócił się do niej plecami i podszedł do biurka. Stał wpatrzony w ścianę, by po chwili odwrócić się do niej szybko. Zmierzył ją ironicznym spojrzeniem, a na wąskich wargach igrał drwiący uśmieszek, który szybko zniknął. Wyraźnie wyglądał na zaskoczonego, a może i nawet zszokowanego.

          - Muriel, czy ty masz jakieś problemy ze wzrokiem? - zapytał prezes. Przyjrzała mu się uważnie. O co mu w ogóle chodzi?

          - Nie, oczywiście, że nie. Mam dobry wzrok – odpowiedziała zdezorientowana.

          - Gdzieś ty się uchowała?

          - O co ci w ogóle chodzi?

          Jorgos machnął jedynie ręką i obszedł biurko dookoła i usiadł na skórzanym fotelu. Wziął do ręki papiery, złożył na nich zamaszysty podpis, wyciągnął dłoń z dokumentami. Muriel wzięła je i bez słowa wyszła.