18. Na parkingu

         Ordynator szpitala, w którym leżała ciocia był miłym panem w średnim wieku. Zazwyczaj, gdy przychodziła w odwiedziny i czasami zaglądała do niego, by dowiedzieć się nowych rzeczy, on witał ją z uśmiechem i szerokim gestem wskazywał skórzany fotel tuż przed wielkim biurkiem, na którym stały fotografie jego żony i dzieci.

         Dziś jednak nie miała ochoty patrzenia na te uśmiechnięte twarze i początkowa uprzejmość doktora Willisa wydała jej się fałszywa, choć nie miała powodów, aby tak twierdzić.

         - Panno Dumn, ja rozumiem, że sytuacja pani i pani ciotki jest dość skomplikowana, ale jeśli pani Clarkson ma odzyskać pełną sprawność w kończynach, bo nie ukrywam, że wypadek, któremu uległa był poważny i uszkodził kilka poważnych mięśni i stawów, musi przejść odpowiednie terapie. Fizjoterapia oraz dodatkowe zabiegi pomogą jej zwalczyć kalectwo. - Muriel przez chwilę myślała nad tym, co powiedział jej lekarz.

         Przecież wiedziała, że bez potrzebnych zabiegów ciotka nie będzie w stanie się poruszać jak normalny człowiek. I gdy ona o tym myślała nie wydawało jej się tak przerażające, lecz słowa, które padły z ust lekarza wydały jej się straszne i brzmiały jak jakiś wyrok w zawieszeniu. Ale czy tak właśnie nie było? Kalectwo, lub tylko częściowa niesprawność Melisandy mogła okazać się również dla niej problemem.

         - Panie doktorze, ja rozumiem to i zdaję sobie z tego sprawę... Ale ubezpieczenie cioci nie pokrywa leczenia? - zapytała. Miała nadzieję, że koszt tego wszystkiego nie będzie taki wysoki, ale kogo ona chciała oszukać?

         - Przykro mi, ale stan cioci jest dość poważny, a jej ubezpieczenie niestety nie obejmuje leczenia po wypadku.

         Pomyślała, że dobrze się stało, że wzięła kredyt, bo przynajmniej nie będzie musiała obawiać, iż znów coś pójdzie nie tak, ale znając jej życie pewnie nic się nie poukłada dobrze.

         - Kiedy moja ciocia powinna rozpocząć kompleksowe leczenie? - zapytała, a lekarz uśmiechnął się do niej.

         - Za trzy tygodnie. Wtedy wypiszemy ją ze szpitala. Na razie tu będzie przechodziła rehabilitację, ale w nieznacznym stopniu. Tylko po to, by mięśnie nie zapomniały jak pracować.

         Pokiwała głową. Zdecydowała się, że postara się o jakieś miejsce w klinice lub podobnym ośrodku, by ciocia doszła do siebie i wróciła z rehabilitacji na tyle zdrowa, by mogła normalnie funkcjonować. Przynajmniej psychicznie.

         Pożegnała się z doktorem.

         - Jak się czujesz, ciociu? - zapytała, gdy weszła do sali. Melisanda leżała na łóżku i w ręce trzymała książkę, która miała umilić jej czas. Muriel usiadła na krześle, a kobieta podciągnęła się trochę na łóżku i z uwagą spojrzała na przyszywaną bratanicę.

         - Dobrze, dziękuję ci, Cukiereczku. A ty jak się czujesz?

         - Dobrze. - Dziewczyna uśmiechnęła się do niej. - Rozmawiałam z lekarzem. Powiedział, że za miesiąc cię wypiszą... - urwała, ponieważ nie wiedziała, jak przekazać ciotce informacje, których się dowiedziała.

     - Co dalej? - Melisanda, nawet jeśli była chora to jednak wciąż pozostawała spostrzegawcza.

         - Twoje ubezpieczenie nie obejmuje poważnych wypadków. - Przygryzła wargę i czekała na reakcję ciotki. Kobieta pokiwała tylko głową i otworzyła książkę. Muriel westchnęła przeciągle, bo cóż innego mogła zrobić? Melisandę najwidoczniej nie interesowało to, że prawdopodobnie nie opłaciłaby jej leczenia, gdyby nie kredyt, ale o tym jej nie powie. I tak się tym zbytnio nie przejmie. To było irytujące, choć nie powinna źle myśleć o ciotce, zwłaszcza, że w jej umyśle postępowała choroba psychiczna, która czyniła w głowie Melisandy pustki, sprawiając, iż stawała się z każdym dniem mniej świadoma otaczającej ją rzeczywistości. Starała się ją utrzymać wśród ludzi, by jako tako funkcjonowała, ale podstawowe leki, które naprawdę niewiele dawały były drogie.

         Miała dość. Niańczenie kobiety sprawiało, że z każdym tygodniem czuła się coraz bardziej sfrustrowana. Kochała ją, ale teraz czuła się więźniem własnej rodziny. Ciotka wymagała sporej uwagi i złotej cierpliwości. Przez to nie miała czasu dla siebie, który wykorzystałaby na odnowienie znajomości z liceum, bo wbrew pozorom miała kilka koleżanek, które chętnie zabrałby ją do baru lub dyskoteki. Jakoś niespecjalnie ciągnęło ją do takich miejsc, ale ciągłe siedzenie w domu, troszczenie się o ciotkę i wiele innych sprawiły, że miała ochotę się rozerwać, przynajmniej przez kilka godzin. Ale i tak mogła tylko o tym pomarzyć.

         Kiedy odwiedziny dobiegły końca, Muriel zebrała się i postanowiła już iść. Zrezygnowała z uświadamiania ciotki o ich sytuacji. To i tak nic nie da, więc po co w ogóle o czymkolwiek mówić? Zresztą, czy przejęłaby się tym? Na pewno zareagowałaby tak samo, jak parę chwil wcześniej – wzruszyłaby ramionami.

         - Dobranoc, ciociu, śpij dobrze. - Cmoknęła ją w policzek.

         - Ty też, kochanie – odpowiedziała sennym głosem. Muriel szybko wyszła z sali.

         Wróciła do mieszkania. Diego od razu przydreptał do niej z wyrazem pyska, który można było określić jako wyczkująco-współczujący, położył jej łeb na kolanach.

         - Szkoda, że nie jesteś zaczarowanym księciem, bo jesteś idealny – powiedziała i przytuliła policzek do falistej sierści psa. - Chodź, pójdziemy na spacer. - Wstała gwałtownie i ruszyła do drzwi, po drodze zabierając smycz i przed chwilą zdjęty płaszcz. Diego od razu przeszedł ze spokoju do obsesyjnej radości. To był... to jest jedyny facet, którego uszczęśliwić może tylko spacer i jedzenie, i jeszcze sama jej obecność. On sam w zamian oddaje bezgraniczną miłość oraz zaufanie, no i nie obchodzi go jaka jest. Zwierzęta miały to do siebie, że były najbardziej kochającymi istotami chodzącymi po tej ziemi. Nie pytały o stan konta, nie obchodziło ich pochodzenie czy wygląd. Wystarczyło, że się je kochało, a one potrafiły oddać człowiekowi zwielokrotnioną miłość. Ludzie nie potrafili wykazywać się takimi odruchami i dlatego wierzyła w słowa, że zwierzęta są bardziej ludzkie niż ludzie. 

         Właśnie w tych ostatnich chwilach Muriel potrzebowała cichej obecności psa, który rozumiał ją bardziej niż wszyscy jej znajomi razem wzięci.

         Jak zwykle przeszła przez pasy, skręciła i znów przeszła przez pasy. Po drodze minęła kilka kawiarni, dwie butki z fast-foodem i wiele innych zabudowań. W końcu dotarła do parku i gdy tylko znaleźli się w odpowiedniej odległości od drogi, spuściła psa ze smyczy. Ten natychmiast pognał do ulubionego lasku, gdzie obwąchiwał każde drzewo lub podejrzanie wyglądający kamień.

         W parku spędziła kilka godzin i gdy już wracała ze spaceru było naprawdę ciemno i późno. Nie bała się, kiedy szła pustymi uliczkami. Miała przy sobie Diego. Już sam jego wygląd mógłby odstraszyć potencjalnego zboczeńca lub jakiegoś drobnego złodziejaszka. Na szczęście wszyscy wyjęci spod prawa ludzie zapewne przebywali w tej chwili zupełnie gdzie indziej. Z ulgą weszła na parter i już po chwili znalazła się w ciepłym mieszkaniu.

         Może nie było ono duże, ale uważała je za najprzytulniejszy i najbezpieczniejszy zakątek na świecie. Od śmierci ojca panował tutaj spokój i cisza.

         Nakarmiła psa, a sama poszła wziąć prysznic. Gorąca woda zdecydowanie jest najlepszym środkiem na pozbycie się zmartwień, przynajmniej na jakiś czas. Odświeżona i w nieco lepszym nastroju poszła do kuchni: zrobiła sobie górę kanapek, zabrała sok z lodówki i pomaszerowała do pokoju, gdzie zakopała się w pościeli i po zjedzeniu i przeczytaniu kilku stron książki zasnęła.

         Rano wstała wypoczęta na tyle, na ile pozwoliły jej problemy i pies, który wyciągnął się na jej łóżku i niemal zepchnął ją na ziemię, gdy się przyciągał, zapierając nogami o ścianę.

         - Zaraz przez ciebie spadnę. - Ze śmiechem na widok zaspanego wzroku psa, zeskoczyła z łóżka. Pozbierała przygotowane ubrania i poszła wziąć prysznic.

         Jak zwykle wyszła wcześniej, by Diego miał możliwość wybiegania się, a po powrocie do mieszkania zjadła szybkie śniadanie. Pogryzając tosta z powidłem śliwkowym karmiła jednocześnie psa.

         Do pracy wyszła dość wcześnie, uprzednio zaglądając do Opheli, która już od godziny krzątała się po mieszkaniu. Nie rozmawiały długo, bo sąsiadka była zajęta pisaniem.

         Jej Mini sprawowało się dziś doskonale, co odebrała jako dobrą wróżbę. To było lekko niedorzeczne, ale czasami jej samochód szwankował, gdy jej miało się przydarzyć coś nieoczekiwanego i złego.

         Z zadowoleniem okrążyła pojazd. Samochód zaparkowała idealnie. Koła nie wychodziły na linię, tak samo było ze zderzakami. Zazwyczaj jej Mini stało krzywo lub po prostu wyjeżdżała poza wyznaczonym obszarem dla parkującego.

         - No, muszę powiedzieć, że jestem pod wrażeniem – tuż za plecami odezwał się czyjś głos. Odwróciła się i przed sobą ujrzała obcego mężczyznę. Wysoki blondyn spoglądał na nią uważnie. Lekko zarumieniła się pod poważnym spojrzeniem niebieksich oczu. Ponieważ obcy oczekiwał odpowiedzi, uśmiechnęła się do niego i odpowiedziała:

         - Ja również. Nigdy tak dobrze mi nie poszło. -  Obejrzała się na samochód i poklepała go po masce.

         - Zapewne odwdzięcza się  za czułość, jaką pani mu okazuje. - Mężczyzna uśmiechnął się do niej. W lewym policzku miał uroczy dołeczek, dzięki któremu nieznajomy podbił jej serce. Rozpromieniona odpowiedziała z lekką przekorą:

         - Albo ma po prostu dobry dzień. - Mężczyzna roześmiał się głośno, odchylając do tyłu głowę.

         Kto to jest?, pomyślała Muriel, oczarowana nieznajomym.

       Mężczyzna jakby czytając w myślach szybko przedstawił się z uroczym uśmiechem na ustach.

         - Nie przedstawiłem się. Nazywam się Aberikos Santiado de Cali.

     - Muriel Dumn. - Mężczyzna jeszcze raz oczarował ją swym dołeczkiem, a potem wyciągnął dłoń w jej stronę, podała mu swoją i poczuła lekki uścisk.

         - Miło cię poznać, Muriel – powiedział cichym głosem, pochylając się nad nią. Niebieskie oczy Aberikosa zabłysły.

         - A co tu się, do cholery, dzieje?! - Po pustym parkingu rozbrzmiał gromki głos Jorgosa, który z furią w oczach kroczył w ich stronę. Będą kłopoty, pomyślała, przełykając ślinkę.

___

Nie, nie będę psioczyła na ten rozdział. Są święta, więc nie wypada, choć aż mnie ciśnie, żeby coś napisać. Nieważne.

Nie jestem dobra w składaniu życzeń, mimo to napisze coś od siebie. 

Życzę Wam wesołych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia, góry jedzenia, moc prezentów, a także szampańskiej zabawy w Sylwestra!