20. Dezorientacja

NECCO: Tylko mi tu potem nie pisać żadnych spojlerów. Rozumiemy się? Niech to będzie tajemnica Poliszynela. :) w ogóle to bestia twierdzi, że mój piękny, cudny szablon jest skażony. Nosz kurde.... Poza tym, dwie z Was na pewno się ucieszą;)

Kiedy drzwi cicho stuknęły, Jorgos opadł na fotel i przymknął powieki. Wciąż w powietrzu unosił się delikatny, eteryczny zapach jej perfum, a on nada próbował zapanować nad gorącym drżeniem ciała. Nie chciał, aby Muriel tak na niego działała. Wolał aby to była Isabella albo ktokolwiek inny, ale nie ona. Nie pasowali do siebie pod żadnym względem. Pochodzili z dwóch różnych światów. On wychowywał się najpierw na Thasos, a potem przez wiele lat mieszkał w Pietrasanta, i zawsze były to miejsca, gdzie bogaci ludzie zamieszkiwali w swych obszernych willach, spędzali lato w domach. Na wyspie Thasos przyjeżdżali do domów tylko na wakacje, a potem wracali na długie miesiące do Anglii lub innych rajów Europy. Podobnie było z włoskim Pietrasanta. Muriel wychowała się w zupełnie innych warunkach. Zapewne nigdy nie była poza granicami kraju, nawet nie wyjeżdżała z miasta.

Sam nie wiedział, co o niej myśleć. Była pełna kontrastów, sprzeczności, które tworzyły mieszankę wybuchową. Nie wiedział, co zrobi w danym momencie lub co powie. Musiał się liczyć z tym, iż Muriel w każdej chwili może zacząć krzyczeć i to nie wcale nie tak, jakby chciał. Była nie do określenia i właśnie dlatego stracił rozeznanie. Już sam nie wiedział jaka ona jest. Czy jest cichą, skromną dziewczyną. Czy jest to małe ogniste stworzenie z wybuchowym temperamentem idealnie pasującym do jej płomiennych włosów.

Musiał jednak wziąć się w garść, bo nie może pozwolić sobie na to, by byle kto wytrącał go z równowagi. Nie, Muriel chyba nie mogła być byle kim, skoro z jej powodu zaczął opuszczać się w pracy. Muszę się pozbierać, pomyślał, gdy spojrzał na wyłączony laptop. Po chwili uruchomił go i rozpoczął prace nad nowym projektem. Dotyczył on tabletów, które można byłoby wykorzystać w wojsku. Amerykańska armia zgłosiła się do niego i zaproponowali współprace przy tworzeniu tego cudeńka. Nie mógł się doczekać efektów końcowych. Uważał to za jeden z najlepszych pomysłów, jaki do tej pory udało mu się stworzyć. Pięć lat studiów, a także wiedza teoretyczna zdobyta podczas wielogodzinnego przesiadywania w laboratorium sprawiły, że pomysły na nowe, funkcjonalne urządzenia same wpadły mu do głowy. Jednak teraz miał lekki zastój w pracy i musiał nadrobić zaległości. Klient czekał i nie może zaprzepaścić tego kontraktu. Waszyngton zapłaci grube miliony za niedużego tableta mającego posłużyć w wojsku na ćwiczeniach, a potem w Afganistanie. Ale była Muriel i ona ciągle gdzieś majaczyła mu na obrzeżach umysłu, który zamiast pomagać w tworzeniu nowych funkcji, jedynie pokazywał mu usta tej dziewczyny gotowe do pocałunku. Miękkie, koralowe wargi były jedną z tych rzeczy w pannie Dumn, które przyprawiały go o przyjemny dreszcz. Uśmiechnął się do siebie, gdy przypomniał sobie poranny pocałunek. Gdyby tylko ich relacje wyglądałby nieco inaczej to poprosiłby ją, aby z nim zamieszkała, bo chciał ją mieć przy sobie, chyba tylko po to, by w końcu się z nią kochać. I pokazałby jej, że seks jest zdecydowanie przyjemniejszy niż miłość, już on by się o to postarał.

Był jednak jeden mankament. Muriel była dziewicą. Nie stanowiło to dla niego żadnego problemu, w końcu łatwo mógł sobie z tym poradzić, ale czy dla niej nie byłoby to zbyt bolesne? Pierwszy fizyczny kontakt z mężczyzną wywoła u niej pewien dyskomfort. Niemal się roześmiał na głos, gdy uzmysłowił sobie, że to była jedna z tych rzeczy, o których nie miał pojęcia. Kobiece ciało znał na pamięć, potrafił je rozpalić do czerwoności przedłużając grę wstępną lub sam akt, tym samym doprowadzając kochankę do burzliwej kulminacji, tak aby nie była wstanie przez długie minuty złapać oddechu. Natomiast dziewice były tym rodzajem kobiet, których nie spotykał na swej drodze. Muriel, o ile dobrze pamiętał, była drugą lub trzecią.

Obiecał sobie przestać, a tymczasem nadal myślał o niej. Jakby była jego fatum, które determinuje jego myśli, prowadzi do absurdalnych zachowań. Zdecydowanie musiał z tym skończyć, ale to nie było takie proste. Z Muriel nic nie było proste. Dobrze, że odchodziła, wmawiał sobie, tak będzie lepiej. Więc dlaczego wcale nie odczuwał ulgi?

Wstał gwałtownie i podszedł do okna. Widok jaki ukazał się jego oczom zapierał dech w piersiach. Z wysokości obserwował malutkich ludzi, którzy gonili gdzieś nieprzerwanie. Tuż nad nimi stały wieżowce, niczym góry, odcinające się na tle jasnego nieba.

Usłyszał pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedział cicho i poczuł absurdalną nadzieję, że to Muriel wkroczy za chwilę do pokoju, w ręce dzierżąc kolejne dokumenty do podpisania. Już się przyzwyczaił do jej obecności tutaj... I do jej krzyków też. Do pokoju weszła jednak Seraphine. Dlaczego jej tak nie pragnął? Była piękna, mądra i dojrzała, a on widział w niej jedynie asystentkę.

-Lunch. Nie idziesz? - zagadnęła przyjaźnie. To już? Ileż on czasu zmarnował!

- Już schodzę – mruknął i skierował się do drzwi.

Stołówka wcale nie była przepełniona tak, jak się spodziewał.

Wzrokiem przeczesał pomieszczenie i jego wzrok padł na... Muriel. Jęknął cicho.

- Co się stało? - zapytała Seraphine i podążyła za jego spojrzeniem. - Aaa... Muriel. Nie przepadam za nią. Ty zresztą też.

- Dlaczego? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Bo jest... taka naiwna, ale jest dobra w tym, co robi.

- Ma dopiero dwadzieścia jeden lat. Nie spodziewaj się po niej, że będzie myślała tak jak każda przeciętna trzydziestolatka. - Od kiedy zaczął stawać w jej obronie? Skąd u niego nagle takie podejście do jej dziecięcego postrzegania świata?

- To ci dopiero nowość. Chyba każdy wie, że jej nie lubisz.

- Przesadzacie – odpowiedział tylko i zapłacił za kanapki i kawę. Seraphine odeszła gdzieś do swoich koleżanek.

Odwrócił się i skierował się do wolnego stolika, ale gdy zobaczył kątem oka jak Muriel powoli je sałatkę grecką, swe kroki pokierował właśnie w jej stronę. Dlaczego? Bo gnało go absurdalne pragnienie rozmowy z nią, bo chciał ją podrażnić i przy okazji przekonać się czy rzeczywiście jej pożąda, czy może tylko to sobie wmówił.

- Smacznego – odpowiedział, gdy już był blisko niej. Nie, nic sobie nie wmówił. Nadal czuł pożądanie. Dziewczyna drgnęła zaskoczona i już po chwili wstawała, aby odjeść w milczeniu, dumna jak mała, rozkapryszona księżniczka. - Siadaj – powiedział spokojnie, lecz w jego tonie pobrzmiewała ostrzegawcza nuta.

- Nie chcę z tobą siedzieć – warknęła i zacisnęła dłonie na kubku. Mimo wyrażonej słowem i ciałem niechęcią została. To już coś, pomyślał zadowolony Jorgos.

- Ale ja chcę. Co u twojej cioci? Jak się czuje?

Najwyraźniej była zaskoczona jego pytaniami, gdyż przez chwilę patrzyła na niego, nic nie mówiąc.

- Co cię to obchodzi? - odparowała po chwili. Widział jak skupia wzrok na swych dłoniach. Były lekko zaczerwienione i nosiły ślady ręcznego prania.

- Po prostu pytam. Chciałem być miły.

- Ty się chyba nie słyszysz! - Najwidoczniej jego uprzejmość wzbudzała w niej agresję, na razie kontrolowaną. Rozparł się wygodniej na krześle i zabrał za jedzenie kanapki. Czekał aż się uspokoi.

- No więc? Co u twojej cioci? - ponowił pytanie po kilku chwilach milczenia. Widział jak się spięła, gotowa do ataku. Nic jednak nie mogła zrobić. Nie była w stanie uderzyć, nie jego.

- Dobrze – odpowiedziała i znów zamilkła.

- Kiedy wypisują ją ze szpitala?

- Za dwa tygodnie.

- A kiedy rozpoczyna rehabilitację?

- Już zaczęła.

- A co z kredytem? Jak go spłacisz? Przecież się zwalniasz. Będziesz tu pracowała jeszcze przez trzy dni. Nie będzie cię stać na opłacenie wszystkiego.

- Dam sobie radę, niech cię o to głowa nie boli – warknęła i popatrzyła na niego z byka. Jorgos natomiast udał zaskoczenie. To było jej najdłuższe zdanie jakie do tej pory wymówiła.

- Co za piękne, kwieciste zdanie!

- O co ci w ogóle chodzi? Mało ci? Mam jeszcze trzy dni, więc mógłbyś sobie odpuścić. - Powoli zaczynała się podnosić, miażdżąc go jednocześnie spojrzeniem. Jej zielone oczy nabrały w tej chwili intensywnie szmaragdowego odcienia. Były naprawdę piękne.

- Usiądź. Jeszcze nie skończyłem – powiedział szybko, ponieważ doznał nagłego olśnienia. Pomysł wydał się absurdalny i zapewne spali na panewce, ale jednak, uznał, że warto spróbować. Czemu by nie?

- Ale ja skończyłam. Do widzenia!

- Siadaj, do cholery, inaczej sam cię posadzę, a chyba nie chcesz widowiska przed firmą? - Muriel dopiero teraz zdała sobie sprawę, że wokół niej znajdują się też inni ludzie.

- Co chcesz jeszcze mi powiedzieć? - zapytała, buntowniczo wysuwając podbródek.

- Dam ci pieniądze, strega. Dam ci, nie pożyczę. A ty będziesz wtedy mogła z nimi zrobić, co zechcesz – wypalił w końcu. W piersi czuł ucisk, spowodowany tym absurdalnym pomysłem, a także szaleńczą radością, która została wywołana idealnym rozwiązaniem tej sytuacji. Musiał się tylko uzbroić w cierpliwość.

- Po moim trupie!

- Masz ostatnią szansę. Dam ci pieniądze, bez żadnych kruczków, bez haków. Ile będziesz chciała, tyle otrzymasz. - Dojrzał w jej oczach chwilowe wahanie, które potem przeistoczyło się w przepiękną burzę. Już dawno leżałby tu spopielony, gdyby mogła zabijać wzrokiem. Uśmiechnął się do siebie i przyjrzał się napiętej twarzy Muriel. Teraz ważna była jej odpowiedź, od której zależały dalsze jego poczynania.

- A jeśli zażądam całego twojego majątku?

Uśmiechnął się do niej, unosząc wysoko brew.

- To go dostaniesz.

- Nie. Mam jeszcze trochę dumy. Nie wezmę od ciebie ani grosza. - Wstała, a on poszedł w jej ślady. Stanął nad nią, mierząc ją od góry spojrzeniem szarych, zimnych oczu.

- Jesteś pewna?

- Tak, do cholery! Mam ci to narysować?

- Jak chcesz. - Wzruszył ramionami obojętnie. - Moja propozycja będzie wciąż aktualna. Jednak pamiętaj, kiedy będziesz mnie prosiła o pomoc. Za drugim razem postawię ci warunek.

- Nie będziesz musiał. Nigdy o nic cię nie poproszę, choćbym miała umrzeć z głodu! - Odwróciła się na pięcie i wyszła ze stołówki, zostawiając po sobie delikatny zapach. Jorgos patrzył za nią przez chwilę, a potem wrócił do kanapek.