21. Miłe zakończenie

Przez trzy dni Muriel chodziła nabzdyczona i zła jak osa. Jorgos z uśmiechem obserwował jej obrażoną minę i zastanawiał się, jak jeszcze mógłby wyprowadzić ją z równowagi. W końcu jednak uznał, że trochę spokoju jej się należy. Nie żyli ze sobą w zgodzie przez pół roku, a teraz w ich relacjach pojawiło się napięcie, którego koniecznie chciał się pozbyć.

Musiał jednak na razie porzucić rozmyślania o Muriel, bo do Leeds przyjechał Aberikos. Gnida, uwodziciel pierwszej klasy. Właściwie nie obawiał się tego mamisynka, ale wciąż pamiętał, jakie wrażenie zrobił na pannie Dumn. Jeśli miałaby stanąć przed wyborem: on, albo de Cali, wygrałby właśnie ten drugi. I wcale nie chodził tu o wygląd. Aberikos wygrałby, bo był miły, uroczy i kochany – tak postrzegały go kobiety. Pamiętał, jak Sybill zapytała go, dlaczego nie może być taki jak Aberikos. Wściekł się wtedy i przez kilka dni w ogóle się do niej nie odzywał. To był jeden z dowodów jej zdrady. Z wielu zdrad, z którymi musiał się wziąć za bary. Nigdy nie zapomni jej śmiechu prosto w oczy, a potem łez w sądzie, gdy oczerniała go przed ludźmi i potem w mediach. Takiej szopki nie wystawił nikt, prócz tej dziwki.

Musiał się jednak wziąć w garść, bo nie może wciąż roztrząsać przeszłości, która powróciła z Aberikosem. Może nie miał on czynnego udziału w tym cyrku sprzed lat, jednak to właśnie on w w pewien sposób wiązał się z Sybill.

Był ciekaw tego, po co on tu przyjechał. Zapewne jego klinika miała kłopoty finansowe i nie radził sobie z jej utrzymaniem, dlatego pewnie pomyślał, że przez wzgląd na więzi ich łączące, zwróci się o pomoc do jego firmy. Nigdy w życiu. Nie pomoże mu, choćby tylko dlatego, by patrzeć jak de Cali mota się po jego gabinecie i wykrzykuje, że jest mściwym draniem. Pozbędzie się go, gdy tylko choćby wkroczy w jego obszar.

Ciekaw był ile dni minie nim Aberikos zapuka do jego gabinetu ze skruszoną miną, gotów na każde upokorzenie, które czyhało z jego strony. De Cali nie był idiotą, był dumny i nie pozwoli, aby jego imię było obrzucone błotem. Jorgos też nie upadł tak nisko, by w chwili nieszczęścia niszczyć człowieka, ale nienawiść i wstręt do tego osobnika wyzwalała w nim najgorsze zachowania. Na razie jednak musi poczekać na jego ruch, bo w końcu musi go odwiedzić. Raz już tu przyszedł, ale przeszkodziła mu Muriel, więc zapewne ponowi swoją wizytę. Tylko, ile będzie na niego czekał?

*

Ostatnie dni były dla niej ciężkie, ale jakoś tego nie odczuwała. I choć ten tydzień nie różnił się od poprzedniego, to jednak lżej jej się szło do pracy. Kiedy w piątek zakończyła ostatnią czynność w biurze, odetchnęła z ulgą i z uśmiechem wyłączyła komputer. Spojrzała na biurko, które w tej chwili pozbawione było jej osobistych rzeczy. Mimo że łączyło się z nim wiele wspomnień, to jednak nie odczuwała do tego miejsca jakiegoś szczególnego przywiązania czy sentymentu.

- Muriel? - usłyszała nad sobą smutny głos Tracy. Dziewczyna nie ukrywała niechęci do jej odejścia. Wolała, aby została. Powiedziała jej nawet, że jest jedyną normalną osobą w tej firmie i ciężko będzie jej bez Muriel. Właśnie dlatego wymieniły się numerami telefonów, aby móc być w jako takim kontakcie.

- Tak, Tracy? - uniosła wzrok i tuż za nią dostrzegła jeszcze kilka sekretarek. O, a to ci dopiero nowina, chcą mnie pożegnać?, pomyślała Muriel i wstała. Obeszła biurko i z wyczekującą miną przyglądała się paniom, które stłoczyły się wokół panny Gamble.

- Przyszłyśmy cię pożegnać. Byłaś... Jesteś naprawdę dobrą koleżanką i chyba jako jedyna z nas potrafiłaś tak dzielnie stawić czoło Kaspiemu. Bardzo wszystkie żałujemy, że odchodzisz. Nie mogłabyś jeszcze zrezygnować? Zostań choć kilka tygodni – poprosiła Tracy i spojrzała na nią uważnie. Muriel wyczuła w słowach koleżanki coś więcej, ale nie była pewna, co to było.

- Dziękuję za miłe słowa – odpowiedziała i przyjrzała się uważnie innym dziewczynom, które jakoś nie specjalnie oczekiwały, że zostanie. Ich beznamiętne spojrzenia świdrowały ją na wylot. Korciło ją, by powiedzieć im kilka słów prawdy, ale ostatecznie zrezygnowała z tego. Przynajmniej z nimi rozstanie się we względnej przyjaźni. - Jednak decyzje już podjęłam. Nie chcę jej zmieniać. Wszyscy wiedzą, że ja i prezes nie przepadaliśmy za sobą, czułam się tu źle, choć firma pozwoliła mi się rozwinąć i nabrać doświadczenia. No, ale nie chcę spędzić reszty życia w tym miejscu. Muszę stąd odejść. - To było głupie, czy tylko ona tak to odbierała? Nie była w firmie kimś ważnym, komu można urządzać podobne „pożegnania”. Najwidoczniej Tracy zmusiła współpracowniczki, by się z nią uczciwie pożegnały. To tylko świadczy o tym, jak bardzo musiała ją lubić. Była jej wdzięczna za to. Od takich gestów robiło jej się cieplej na sercu.

Uśmiechnęła się serdecznie do koleżanki, a resztę znajomych obrzuciła obojętnym spojrzeniem.

Tracy przytuliła ją nagle i przez chwilę trwały w tym uścisku. Muriel wyczuła w nim desperacją i prośbę. W końcu odsunęły się od siebie.

- Muszę już iść. Do zobaczenia – powiedziała Muriel i jeszcze raz spojrzała na koleżanki. Pozbierała to, co było jej i z niewielkim kartonowym pudłem ruszyła do wieszaka, gdzie wisiał jej płaszcz. Usłyszała szmery i stukot obcasów. Odwróciła się i zobaczyła, że wszystkie sekretarki, prócz Tracy, rozeszły się do swoich stanowisk. Ta ostatnia stała i patrzyła na nią smutno. Coś było nie tak, jej zachowanie było naprawdę dziwne i niepokojące. Kiedy się ubrała, podeszła do koleżanki i uśmiechnęła się pocieszająco. - Będziemy do siebie dzwonić. Może spotkamy się w następnym tygodniu? - zaproponowała.

- No pewnie! Jasne. Chętnie się z tobą zobaczę. Kiedy i  gdzie? - zapytała radośnie. Zbyt radośnie. Co ona ukrywa?, pomyślała Muriel i przyjrzała się znajomej, lecz nie zdołała wyczytać z jej twarzy nic, czego wcześniej by nie widziała. Dobrze ukrywała emocje.

W końcu pożegnały się i Muriel mogła już opuścić Kasapi Corporation. Radości i ulgi nie można było porównać z niczym. Już nigdy więcej go nie zobaczy, już nigdy więcej nie będzie musiała wysłuchiwać jego absurdalnych oskarżeń, dziwnych słów i propozycji. Teraz była daleko od niego i Jorgos nie miał już na nią żadnego wpływu.

Zeszła na parking i ruszyła w stronę samochodu. Pudełko wrzuciła bezceremonialnie do bagażnika i zatrzasnęła klapę.

- Dzień dobry – usłyszała za plecami czyjś ciepły głos. Odwróciła się zaskoczona i spojrzała prosto w błękitne oczy mężczyzny, którego spotkała kilka dni temu. Stał naprzeciw niej ubrany w szary garnitur, który podkreślał barwę jego oczu. Na ustach igrał mu radosny uśmiech.

- Ach, to pan... - urwała i zmieszana odchrząknęła. - Dzień dobry – mruknęła i podeszła bliżej. On również ruszył w jej stronę.

- Miałem nadzieję, że cię tu spotkam o tej porze – odpowiedział z błyskiem w oku.

Zaskoczona dziewczyna spojrzała na niego, uważnie mu się przyglądając. Przyszedł do niej? Czekał na nią specjalnie? A może to był zwykły zbieg okoliczności? Potrząsnęła jednak głową i jeszcze raz przyjrzała się Aberikosowi. Tak bardzo różnił się od Jorgosa. Miał jasne włosy, niebieskie oczy i miły uśmiech. Miał łagodny wyraz twarzy, a z jego szczupłej sylwetki emanował spokój. Natomiast Kasapi... Jorgos był narwańcem, miał ostre rysy twarzy, szare oczy, a jego charakter pozostawiał wiele do życzenia.

- Tak? - odpowiedziała, gdy nic innego nie mogło przyjść do głowy. Chciała powiedzieć, że się cieszy, ale mogło to zabrzmieć dziwnie i może dwuznacznie.

- Umówisz się ze mną? - wypalił nagle. Muriel zagapiła się na Greka. Czy on powiedział to, co powiedział? A może jednak miała jakieś omamy słuchowe?

Jego niepewna mina sugerowała jej, że miał wątpliwości, co tego, czy się zgodzi. I miał rację. Nie mogła się zgodzić, miała zbyt wiele zobowiązań i zbyt wiele zmartwień, aby pozwolić sobie na chwilę rozrywki. Ale żal jej było odmawiać. Aberikos miał taki proszący wyraz twarzy, jak mały szczeniak. Jak można zignorować małego szczeniaka? Nie można, a Aberikos był przystojny i wydawał się na pierwszy rzut oka miły. Ale ona i on? To nie ma sensu... Nawet nie warto tego zaczynać, bo on i tak wyjedzie, a ona tu zostanie, więc po co w ogóle umawiać się z takim facetem? Żeby dostarczyć mu rozrywki? Żeby się nie nudził? Tylko czy ona nie popadała teraz w lekką paranoję?

Tak samo jak Jorgos, Aberkios pochodził z innego świata, tak całkiem różnego od jej... Nie, nie i jeszcze raz nie.

- Hmm... No cóż, jestem zaskoczona i zaszczycona, ale... Nie wiem... - Urwała i spojrzała w jego oczy. Jeśli mu odmówi to tak, jakby kopnęła szczeniaka.Nie miała serca tego robić. - Dobrze, tak, umówię się z tobą. - Powinna była powiedzieć nie. Miała zbyt dobre serce, przez co pewnie wpakuje się w kłopoty, ale tym będzie martwić się później. Najważniejszy jednak problem był taki, że nie miała kompletnie w co się ubrać. Potrzebowała sukienki! Oczywiście niczego wystrzałowego nie miała, a to, co trzymała w szafie nadawało się tylko na stypę, bo sukienki były szare i czarne, nijakie, o prostym kroju i nieco wychodzone, choć bardzo wygodne. Z takim mężczyzną nie mogła się pokazać w byle czym, nie chciała mu robić wstydu. Spotkanie z nim mimo wszystko było pewnego rodzaju zobowiązaniem.

- Ach, to wspaniale! W takim razie musimy ustalić termin. Kiedy ci pasuje? - Kiedy jej pasuje? W ogóle jej nie pasuje, ale skoro się zgodziła to chyba powinna współpracować i przynajmniej ustalić jakikolwiek termin tego spotkania.

- Jutro o dziewiętnastej? - Muriel miała nadzieję, że za chwilę de Cali wszystko odwoła, bo okaże się, iż nie jest w stanie się z nią spotkać o tej porze, ale ku jej rozczarowaniu potwierdził termin. Poprosił ją też o numer i adres, gdyż chciał po nią przyjechać, ale Muriel szybko zaprotestowała, bojąc się, że zobaczy w jak skromnych warunkach żyje. Nie powinna się tego wstydzić, bo ciężko pracowała, aby utrzymać siebie i jej rodzinę, ale jednak... Przy takim mężczyźnie nie było łatwo zachować dumę z tego, co się posiada. Zrobił jej się głupio, że tak myśli i szybko podyktowała numer mężczyźnie.

- Nie znam Leeds, ale postaram się rozejrzeć za dobrymi restauracjami. A może ty znasz jakieś? - Muriel spojrzała na mężczyznę i westchnęła ciężko. Te restauracje, które znała wcale nie były dobre, a na pewno nie można było ich określić mianem wykwintnych. Musiała zdać się na jego gust i pójść tam, gdzie ją zabierze. To w końcu on będzie płacił za wszystko, więc nie powinna się przejmować tym, gdzie ją zabierze.

- Nie, nie znam... - mruknęła cicho i poprawiła torebkę, która zaczęła zsuwać się z ramienia.

- W takim razie zostaw wszystko mnie. Na pewno będziesz zadowolona.

- O, w to nie wątpię.

Ktoś wszedł na parking, a kroki rozległy się głośnym echem, co natychmiast podziałało orzeźwiająco na dziewczynę. Panna Dumn szybko zebrała się z sobie i zaczęła żegnać z Aberikosem.

- Musze już uciekać. Miło było mi pana znów zobaczyć. Do widzenia! - krzyknęła, pośpiesznie wskakując do samochodu.

- Mam na imię Aberikos, nie pan! - odkrzyknął mężczyzna i pomachał jej na pożegnanie. Muriel wrzuciła bieg i powoli wytoczyła się na ulicę.

Zgodziła się. Zgodziła się pójść z Aberkiosem na randkę, czy co tam to było. Teraz pozostawał problem stroju. O Ciocię Melisandę nie musiała się martwić, bo godzina dziewiętnasta była czasem, gdy odwiedziny się kończyły, a że jutro była sobota, więc miała cały dzień na to, by załatwić wszystkie sprawy, łącznie z szukaniem pracy.

Westchnęła ciężko i przystanęła na światłach. Istniał jeszcze problem kredytu i leczenia ciotki. Będzie musiała jakoś rozwiązać ten problem, bo inaczej skończy się to źle. Nie żałowała, że to zrobiła, ale jednak musiała wybrnąć z sytuacji. I zrobi to, bo przecież nie była bezradną dziewczynką, lecz dorosłą kobietą, która potrafi stawić czoła problemom, choćby nie wiadomo, jak poważne były.

Po wejściu do mieszkania przywitało ją głośne i radosne szczekanie psa. Czarny wilczur rzucił się w jej stronę i po chwili Muriel skąpana była w ślinie Diego.

- Ja też się cieszę, że cię widzę, nieposłuszny diable, ale już nie skacz po mnie, bo podrzesz mi ubranie – zagruchała do psa i wbrew swoim słowom pozwoliła mu na dalsze okazywanie szaleńczej radości.

Klucze do mieszkania odłożyła na komodę, która zajmowała sporą część wąskiego korytarzyka i przeszła do kuchni po drodze ściągając niewygodne szpilki. Nawet jeśli ubierała się zdecydowanie skromniej niż jej koleżanki z pracy to jednak nie była to jakaś zbytnia tandeta. Może i czasem zdarzało jej się popełnić modowy lapsus, ale wynikało to z braku zainteresowania obecnymi trendami i oczywiście zbyt niskim budżetem, aby mogła kupić coś wyszukanego i modnego. Starała się ubierać wygonie, choć czasem miewała, zresztą jak każda kobieta, ochotę na to by założyć szpilki. I dziś rano tak właśnie zrobiła. Może też nie tylko z kobiecej przekory, ale także dlatego, aby w pewien sposób uczcić swoje odejście, a ładna prezencja i staranne przygotowania były zwieńczeniem zakończonej współpracy z Kasapi Corporation.

Szybko zrzuciła z siebie ubrania. Wszystko wyrzuciła do prania, a z przepastnej szafy wyciągnęła jej ulubiony dres i bluzę. Przebrała się i pomaszerowała do kuchni, aby przyszykować jedzenie dla Diego, ona sama postanowiła zjeść w szpitalnym bufecie.

- Bądź grzeczny, gdy wrócę wybierzmy się na spacer.

Wizyty w szpitalu zawsze były dla niej męczące. I to nie tylko ze względu na uciążliwą Melisandę, ale atmosfera tu panująca była po prostu przygnębiająca. Człowiek widząc tyle cierpienia zastanawiał się, co jego czeka i współczuł tym, którzy tracili kogoś bliskiego. Ona sama nie wiedziała, co by zrobiła, gdyby zabrakło cioci. Kochała ją, była jedyną bliską jej osobą i teraz, gdyby jej zabrakło... Co miałaby począć? Otrząsnęła się z ponurych myśli i wkroczyła do jasnej sali. Melisanda leżała oparta o poduszki i czytała czasopismo. Jak zwykle na jej twarzy gościł lekki półuśmiech. Nieopodal, przy wąskim stoliku siedziała pani Brin i zawzięcie skrobała coś na papierze. Obie były zbyt pochłonięte własnymi sprawami, aby zauważyć jej wejście.

- Dzień dobry – przywitała się i podeszła do ciotki, aby ucałować ją w policzek. Obie kobiety szybko podniosły głowy i spojrzały w jej kierunku. Ophelia wstała i wyściskała młodą sąsiadkę.

- Cieszę się, że już jesteś. Jak w pracy? - zapytała i poskładała swoje szpargały. Pani Brin była pisarką, która należała raczej do średnio utalentowanych, gdyż jej książki sprzedawane były w niezbyt wielkich ilościach, choć historie miała momentami fascynujące i pozwalały człowiekowi zapełnić wolny czas. Muriel czytała każdą jej powieść i bardzo żałowała, że nikt nie chciał zająć się porządną korektą jej tekstów, bo pod odpowiednim kierownictwem jej sąsiadka byłaby naprawdę dobrą pisarką. Miała lekki styl i bardzo duże poczucie humoru, więc przy jej książkach zawsze można było nie tylko popłakać, ale także pośmiać się. Obecnie ciągle coś pisała, bo stwierdziła, że wpadła na kolejny pomysł, który tym razem zostanie dopieszczony i odpowiednio przygotowany do wydania. Zapowiadało się coś wielkiego, ale Muriel nie wiedziała co, bo pani Brin ciągle zbywała jej pytania, sugerując, aby poczekała jeszcze kilka tygodni.

- Dobrze – odpowiedziała i spojrzała na ciotkę, która pilnie studiowała jakiś artykuł. Muriel wiedziała jednak, że Melisanda słyszy każde jej słowo. Nie powiedziała ciotce, że dziś był ostatni jej dzień pracy, wolała uniknąć ewentualnych kłótni czy oskarżeń. - Jak idzie pani pisanie?

- Och, wprost doskonale! Ta historia będzie kochana przez wszystkich, mogę się o to założyć. Inspiracji mi nie brakuje i pomysły same wpadają mi do głowy – krzyknęła rozradowana kobieta i wszystkie notatki wsadziła do torebki. - Skoro już jesteś to ja już pójdę. Muszę wszystko przepisać.

Wyszła zanim Muriel zdążyła się pożegnać.

- Jak się czujesz, ciociu? Boli cię coś?

- Nie, Cukiereczku. Wszystko jest dobrze. Jutro przenoszą mnie na inną salę. Rozmawiałaś już z lekarzem? - zapytała i po chwili wróciła do gazety. I tak wyglądała ich każda rozmowa. Ciotka tylko przez chwilę interesowała się bieżącym tematem, by po kilku sekundach porzucić go na rzecz czegoś zupełnie innego. Dziewczyna westchnęła i zabrała się za czytanie książki, którą wzięła ze sobą.

Szybko minęły godziny, które spędziła u ciotki. Gdy wychodziła ze szpitala, uliczne latarnie swym pomarańczowym światłem rozświetlały półmrok. Przeszył ją dreszcz i ruszyła w kierunku samochodu, w którym czuła się zdecydowanie lepiej. Odpaliła i Mini kaszląc powoli wtoczyło się na ulicę.

NECCO: O to ja! Cieszcie się! Albo i nie.  Już wróciłam i postanawiam jednak pojawiać się tu częściej. Na razie serwuje Wam taki rozdział o dupie Maryni, ale na razie będzie. Dalej będzie ciekawiej, mam nadzieję.