24. Półdiablę

Muriel popatrzyła na dwóch mężczyzn kroczących przed nią. Po co w ogóle zgodziła się, żeby z nimi jechać? Stephen może i był miły, ale jak się okazało nie potrafiła oceniać ludzi. Może przyjaciel Jorgosa sprawiał tylko takie wrażenie? Może ta uprzejmość była zwodnicza, a pod powierzchownością miłego faceta krył się ktoś podobny do Kasapiego i Aberkiosa? Nie mogła tego wiedzieć, ale nie chciała też całkiem od razu skreślać każdego napotkanego faceta. Ona tylko miała takiego pecha, że spotykała nadętych dupków, którzy oczekują od niej tylko jednego.

- Chodź, słońce, to jest nasz samochód – rzucił przez ramię Robert i ręką wskazał białego Nissana. Samochód stał zaparkowany w poprzek, jakby dwa miejsca parkingowe należały wyłącznie do nich. Muriel spojrzała wymownie na obu mężczyzn. - No co? Mam nowy samochód, nie mogę pozwolić na to, aby jakaś niewydarzona ciota zarysowała mi lakier – mruknął niechętnie.

- Dobra, młody, nie tłumacz się, otwieraj go – powiedział Stevie i zmierzył znaczącym spojrzeniem chłopaka. - Muriel, podaj adres.

- Nienawidzę, kiedy tak do mnie mówisz! - obruszył się Robert i wsiadł na miejsce kierowcy. Stephen uśmiechnął się do niego nieco ironicznie i kiwnął na dziewczynę, która stanęła niepewna nieopodal samochodu. Wciąż się wahała.

- Wsiadaj, króliczku, jeśli nie chcesz spotkać się z Aberikosem

- Stephenie, ja nie jestem pewna, czy chce z wami jechać. Nie znam was – odpowiedziała, chcąc się jakoś wykręcić. W odpowiedzi usłyszała jedynie głośny śmiech kierowcy. No rzeczywiście, bardzo zabawne, pomyślała, posyłając ostrzegawcze spojrzenie chłopakowi.

- Posłuchaj mnie – zaczął Stephen, podchodząc do niej. - Wiem, że myślisz o nas, facetach, źle, bo najpierw spotkałaś walniętego Jorgosa, a teraz zdarzyła ci się nieprzyjemna sytuacja z Aberikosem, ale to nie oznacza, że wszyscy tacy są. Ja na pewno nie mam zamiaru zrobić ci krzywdy, Robert również. My po prostu chcemy odwieźć cię do domu, tylko tyle. Jesteś naprawdę miłą dziewczyną i nie miałabym serca cię ranić, poza tym mam już kogoś i ani mi w głowie romanse – dodał jeszcze z czułym uśmiechem. Muriel dostrzegła jego rozmarzony wzrok i domyśliła się, że musi bardzo kochać swoją narzeczoną lub żonę. - Adres mi podaj – poprosił łagodnie. Po pewnych oporach w końcu go podała.

Wsiadła do samochodu, choć nadal czuła lekki dyskomfort. Najwidoczniej w obecności facetów będzie się tak czuła już zawsze. Trochę ją to denerwowało, bo chciała być odważniejsza i bardziej pyskata, a tymczasem zachowywała się jak zahukana nastolatka. Albo zmieni swoje nastawienie, albo już zawsze będzie postrzegana, jako ta, która wiecznie bała się facetów. Już nie chodziło o to, że miała uraz po Aleksandrze, ale już sam fakt, iż miała szanse na gorący romans z własnym szefem, który odrzuciła przez wzgląd na dumę i uprzedzenie do niego, świadczyło o tym, że nie nadawała się na kobietę, jaką chciała być. Miała za duże wymagania i jeszcze zbyt dziecinnie postrzegała otaczający świat, musiała to przyznać sama przed sobą. Ale czy nie miała prawa do szczęścia? A sam romans niezbyt ją zadowalał, chciała czegoś więcej. I wizja romansu z Jorgosem była niewątpliwe kusząca i tak nie mogła zapomnieć, jak ją traktował.

- O czym myślisz? - zapytał Stephen, gdy dziewczyna siedziała i wyglądała przez okno.

- O Jorgosie – wypaliła bez zastanowienia i natychmiast tego pożałowała. Stephen odwrócił się do niej z radosnym uśmiechem na ustach.

- Oo, czyli mam rozmieć, że tak bardzo się fascynuje, że nie możesz przestać o nim myśleć? - zapytał i puścił jej oczko.

- Chyba sobie kpisz – parsknęła gniewnie. - Oczywiście, że nie. Po prostu myślałam, że dobrze zrobiłam zwalniając się z firmy. Miałam go już po dziurki w nosie. Był arogancki, zuchwały, zachowywał się jak dupek i troglodyta! Mało tego, ciągle się ze mnie nabijał i dręczył mnie, sugerując, że mogłabym się sprzedać jak tania dziwka, a on opłaci leczenie cioci. Niedoczekanie jego! Nie wiem z jakimi kobietami on się zdaję, ale ja nie polecę na jego kasę! Bardzo się przeliczył – warknęła. Z każdym kolejnym słowem rozkręcała się coraz bardziej, wygadując coraz śmielsze opinie na temat Kasapiego. Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale przemówił Stephen.

- Dość. Już wystarczająco obraziłaś mojego przyjaciela. Może i nie zachowywał się jak normalny facet, ale również nie robił niczego takiego strasznego, abyś obrażała go w ten sposób. Nie znasz go na tyle dobrze, aby stwierdzić jaki jest. Pokazał ci tylko powłokę, a nie masz pojęcia jaki jest w środku. Wiele razem przeszliśmy i wiem, że potrafi być lojalny do bólu i bardzo pomocny. Ma dobre serce.

Muriel uśmiechnęła się ironicznie. Jeszcze nie dawno przyznał jej rację, że Jorgos jest najgorszym facetem na świecie, a teraz tak zaciekle go broni. Może i był lojalny wobec Stephena, ale to nie oznaczało, że dla niej będzie miły i uczynny. Chyba ich wieloletnia przyjaźń jednak zatarła Warwickowi prawdziwy obraz Jorgosa.

- I na pewno nie chciał abyś odebrała jego propozycję w ten sposób. Muriel, on cię pragnie i nie sądzę, aby uważał cię za dziwkę.

- Skończmy już ten temat, bo oboje mamy swoje zdanie i żadne z nas go nie zmieni. Ja wiem swoje, ty swoje – odpowiedziała, kończąc dyskusje.

W samochodzie zapanowała krepująca cisza. Opony szumiały na asfalcie, a Muriel powoli trawiła słowa blondyna. Jorgos jej pragnie? Co za absurd! Ten facet musiał oszaleć, skoro mówił coś takiego. Potrząsnęła głową i spojrzała na niego. Nie, wyglądał zupełnie normalnie, a jego wcześniejsze słowa również sugerowały, że wszystko z nim jest w porządku. No cóż, najwidoczniej wmówił sobie coś, tego się trzyma, a ona nie będzie miała wpływu na to, co powie.

Robert, który przez cały czas milczał, posłał zawadiacki uśmiech mężczyźnie siedzącemu obok i nagle zjechał w jedną z wąskich uliczek.

- Nie tędy jedzie się do mnie! - krzyknęła, gdy zorientowała się, że skręcił w złą ulicę. - Zawracaj! - Ale Robert uśmiechnął się tylko do wstecznego lusterka i wyłączył silnik. - Gdzie jesteśmy? - Rozejrzała się wokół, lecz dostrzegła jedynie rząd budynków ciasno do siebie przylegających. Wszystkie wyglądały podobnie: z szarymi ścianami, małymi kwadratowymi oknami i drewnianymi futrynami. Jedynie drzwi różniły się od siebie kolorem i stylem wykonania.

Serce podeszło jej do gardła. Przełknęła nerwowo ślinkę. Gdzie była i po co ją tu przywieźli? Nieokiełznany strach, podsycany jeszcze bujną wyobraźnią sparaliżował ją do tego stopnia, że gdy Stephen odwrócił się do niej z uśmiechem i pewną skruchą w oczach, zmieszał się i nagle spoważniał.

- Jezu, Muriel, nie bój się! Przyjechaliśmy tylko do klubu – powiedział i szybko wysiadł z samochodu.

- W tak obskurnej dzielnicy?! Gdzie on jest?

- To tylko pozory, nie wiesz jak jest fantastycznie w środku! Chodź, króliczku! - zawołał Robert i złapał ją za rękę, wyciągając z samochodu. Muriel nie chciała z nimi iść, ale obaj nie nie dali jej żadnego wyboru. Z westchnieniem poczłapała za nimi, czują jak szpilki coraz bardziej ją obcierają. Klub, do którego ją zaciągnęli znajdował się na końcu uliczki i zdecydowanie różnił się od pozostałych budynków. Z parkingu, gdzie się zatrzymali nie było go widać, dopiero gdy podeszli do niego Muriel dostrzegła szklane drzwi, a nad nimi wisiał różowy neon głoszący nazwę lokalu. Nim zdążyła dowiedzieć się, jak nazywa się miejsce, do którego ją przywieźli, Robert wepchnął ją do środka.

Znaleźli się w ciasnym korytarzu. Rozejrzała się wokół. Na bordowych, odrapanych ścianach wisiały jakieś tandetne podróbki znanych malarzy. Dębowe panele przykrywała wypłowiała wykładzina. Dwie samotne żarówki wiszące pod sufitem rozświetlały mrok panujący w tym miejscu.

- Tędy – wskazał ręką Stephen i poprowadził ich korytarzem, a zaraz potem skręcił w lewo do pomieszczenia, z którego leciała głośna muzyka.

Oczom Muriel ukazało się duże, kwadratowe pomieszczenie. Wbrew temu, co widziała wcześniej, klub okazał się być bardzo elegancki i przede wszystkim urządzony ze smakiem. Tutaj, w porównaniu do prologu w korytarzu półmrok był pożądany, więc na samym środku paliło się kilka świateł, a w kątach gdzie ustawiono stoliki i wysokie sofy wraz pufami, postawiono wysokie lampy. Dzięki temu każda loża miała dla siebie trochę światła.

Cała trójka udała się do barku, który stał po ich lewej stronie.

- O, Stevie! – zawołała barmanka. Na oko miała trzydzieści kilka lat. Krótko ścięte włosy podskakiwały za każdym razem, gdy potrząsała głową.

- Witaj, Bea! - przywitał się Warwick i ucałował ją w policzek nachylając się przez ladę.

- A kogóż nam tu dziś przyprowadziłeś? - zapytała, gdy w końcu dostrzegła Muriel. Spojrzała na nią z ciekawością.

- To Muriel.

- Cześć, mała. Jestem Beatrice, ale wszyscy mówią na mnie Bea. Fajnie, że wpadłaś do nas, gwarantujemy świetną zabawę.

- Aha – mruknęła tylko i starała się ukryć przed jej ciekawskim spojrzeniem. Ciekawe, na co się tak gapi?, pomyślała zmieszana odwracając wzrok od jej ciemnoniebieskich włosów.

- Chodźmy, zajmijmy loże – zaproponował Robert i wszyscy udali się do loży najbardziej oddalonej od reszty. Znajdowała się ona w szerokiej wnęce, dzięki czemu każdy kto się w niej znalazł mógł czuć się swobodnie i musiał się obawiać natrętnych spojrzeń lub nieproszonych gości. Mimo to niewielu gości mogło w niej usiąść czy chodźmy na chwilę przysiąść. Była ona przeznaczona dla specjalnych gości, a takimi niewątpliwie był Warwick, więc gdy tylko zasiedli w tym spokojnym zakątku natychmiast podeszła do nich wysoka kelnerka i przyjęła ich zamówienia. Robert zamówił jedynie colę z sześcioma kostkami lodu, Stephen natomiast pokusił się o piwo. Muriel chciała pójść w ślady Robera, ale nie było jej dane nawet wypowiedzieć choćby słowa, gdyż przyjaciel Kasapiego zamówił za nią drinka o jakiejś dziwnej nazwie. Wolała nie wiedzieć, jaki to będzie miało smak.

Muzyka grała w najlepsze. Na parkiecie ludzie szaleli do nowego utworu Pitbulla. Muriel oglądała imprezowiczów, którzy podskakiwali w rytm melodii puszczanej przez Dj-a usytuowanego gdzieś na końcu sali.

W końcu przyniesiono im napoje, a zaraz po nich przekąski. Stephen spodziewał się, że będzie musiał przełamać ośli upór młodej towarzyszki, ale gdy tylko postawiono alkohol na stole, Muriel sięgnęła po drinka i zaczęła go pić. Po chwili zamówiła kolejnego, a po nim jeszcze jednego.

Nie miał pojęcia, co się z nią stało, bo wcześniej wskazywała na to, że nie będzie się z nimi bawić, ani pić. Na szczęście jednak pomylił się, co do niej. Nic dziwnego, że Jorgos niemal całkiem odciął się do Isabelli i reszty kobiet. W porównaniu do Muriel wypadały blado i nieciekawie, Muriel była nieprzewidywalna. Choć Isabella nie była taka jak kobiety, które łaknęły fortuny Kasapiego, to jednak nie miała w sobie tej iskry, która zapaliła w jego przyjacielu prawdziwy, ledwie powstrzymywany ogień. Ten człowiek miał przed sobą bardzo twardy orzech do zgryzienia.

Panna Dumn wydawała się być intrygująca i zaskakująca. Właśnie chyba dlatego bardzo go zaskoczyło, gdy dziewczyna zamawiała drink za drinkiem, a gdy już jej się znudziły, zaczęła zamawiać inny alkohol.

Właśnie dlatego, że Muriel przerzuciła się na mocniejsze trunki, Robert i Stephen uznali, że czas wracać do domu, co oczywiście spotkało się z głośnym i gwałtownym protestem ich młodej znajomej. Za żadne skarby nie chciała porzucić jeszcze pełnej szklanki koniaku. Bełkotała coś pod nosem, opierała się, a nawet próbowała ugryźć Stephena, który złapał ją za rękę.

- Ty mały gryzoniu! - powiedział zaskoczony jej atakiem na jego nadgarstek.

- Zosaw mie! - krzyknęła oburzona, gdy w końcu udało im się wyciągnąć ją z loży. Mężczyźni zignorowali jej bełkotliwy protest i wyprowadzili ją na zewnątrz. Siłą zmusili ją aby ubrała płaszcz, a potem wepchnęli ją do samochodu.

- Co za mała cholera! Gdybym wiedział, że tak się schla to nigdy bym tu nie podjechał. Co za diabeł mnie podkusił? Chciałem, żeby się tylko odrobinę rozerwała, a nie urżnęła w trzy dupy. Co my teraz zrobimy? - zapytał i spojrzał z prawdziwą rozpaczą na blondyna. Ten jedynie uśmiechnął się pod nosem, przyglądając się Muriel, która próbowała poprawić sukienkę z zaskakującym efektem. Tiul spódnicy podwinął jej się pod samą brodę ukazując kształtne nogi, wąskie biodra i czarną, koronkową bieliznę.

- So? - warknęła, gdy napotkała badawcze spojrzenie obu panów. - Nie wicieliście nigdy rozeb...Gołej kobiety?

- Widzieliśmy, ale... - zaczął Stevie, ale przerwało mu głośne trzaśniecie drzwiami.

- Ty pijana kobieto! Nie tak mocno. To nowy samochód, nie musisz trzaskać tak drzwiami, jakbyś zamykała stajnię. Wystarczy lekko je przymknąć! - warknął Robert, gdy wsiadł za kierownicę.

- Wal się - padła gburowata odpowiedź.

- To później, bo teraz musimy się zająć pijaną panną.

- Jaką? Dzie ona jest? - Muriel uniosła się na rękach i rozejrzała po samochodzie, jakby szukała kogoś po tej niewielkiej przestrzeni.

- To ty.

- Chyba ty – odpowiedziała i obrażona skrzyżowała ramiona na piersi, odwracając głowę w stronę okna.

Po chwili jednak zasnęła snem pijanego i nie słyszała toczącej się rozmowy mężczyzn.

- Zabierzmy ją do nas, ktoś musi rano jej pomóc – zaproponował w końcu Robert, gdyż nie wiedzieli, co zrobić z Muriel, która spała z tyłu w dziwnej i niewygodnej pozycji.

- Dobra – Stephen kiwnął głową. Wyjął z kieszeni telefon i wystukał sms-a do Jorgosa. Cóż, Murel prawdopodobnie zamorduje go z czystą przyjemnością, ale kiedyś w końcu musi zrozumieć, że Kasapi i tak będzie ją miał.

Stephen: Mam Twojego małego króliczka. Przyjedź teraz.

Jorgos: Jakiego, do diabła, króliczka?

Stephen: Muriel.

Jorgos: Będę za dziesięć minut!

____

No i jestem. Chyba z pięć razy pisałam ten rozdział. A to siora zabrała do Anglii mojego laptopa, a to plik nie chciał mi się otworzyć, a to stacjonarny mi się zepsół, a to nie podobał mi się rozdział i tak schodziło.  Ale już jestem. Niby sprawdzałam rozdział, ale mam wrażenie, że pominęłam jakiś błąd.