25. W apartamencie Stephena

NECCO: No i mamy nowy rozdział. Kurde, lubię go. Naprawdę go lubię. A tak w ogóle to chyba 26 lipca będzie rok tego bloga, więc z okazji tego wielkiego święta mam dla Was pytanie: bonus ze Stephenem, ojcem Jorgosa czy może jakiś związany właśnie z Jorgosem i Muriel, choć na nich nie mam pomysłu, ale na pewno napisałabym ich historię trochę inną. A może z Tracy?
Po prawej stronie macie link do sondy, głosujcie, bo jest ona do piętnastego lipca.

Nim Robert zaparkował w miarę normalnie, Jorgos już podszedł do nich. Stephen jednak doskonale znał przyjaciela, więc nie dał się zwieść jego opanowanej minie i oszczędnych ruchach. Wiedział, że wszystko w nim buzowało, wrzało i wyrywało się, aby porwać Muriel w ramiona. Uśmiechnął się, gdy Robert pomógł mu wyciągnąć pijaną w sztok dziewczynę z samochodu. Jorgos stał spokojnie z boku, choć niewątpliwie to on chciał zrobić wszystko sam. Musiał jednak poczekać cierpliwie z boku, aby nie wydać się nazbyt gorliwym.

- Uspokój się Jorgosie, zaraz ci ją dam – powiedział Stephen i wyprostował się, a Muriel zawisła przy jego boku bezwładnie.

- O co ci chodzi? - zapytał, mierząc go groźnym spojrzeniem.

- Wiem, że aż palisz się do tego, by ją wziąć w ramiona, ale on teraz jest pijana, więc nie będziesz miał z niej pożytku – szepnął do przyjaciela. W odpowiedzi mężczyźni usłyszeli cichy pomruk, wydobywający się z gardła Muriel.

- Jak to się stało, że trafiła w wasze ręce? - zapytał, gdy w końcu udało im się jako tako doprowadzić do porządku ubranie dziewczyny. Potem Stephen z wielką przyjemnością i ciekawością obserwował, jak Jorgos bierze ją na ręce i spogląda na bladą twarz dziewczyny. Naprawdę spodziewał się innej reakcji, jakiegoś szoku, niedowierzania, a nie czułości, która rozświetliła jego oczy i wygładziła ostre rysy. Dawno go takim nie widział, bo Sybill zrobiła z niego bezuczuciowego mężczyznę, dla którego ważna była firma, a wszelkie uczucia tłamsił w sobie, jakby były czymś złym. Dawniej był inny, bo żyły w nim dwie natury: namiętnego i romantycznego Włocha, a także radosnego i głośnego Greka. Kobiety dostrzegały w nim nie tylko pieniądze, ale również dobroć, a potem wszystko to obumarło w nim, zostawiając jedynie nieprzenikniony pancerz.

Były momenty, iż żałował, że nie udusił tej cholernej dziwki, gdy rozmawiał z nią po tym, jak odrzuciła jego przyjaciela i zdeptała jego serce. Wciąż miał nadzieję, że wróci dawny Jorgos, który głośno się śmiał i akceptował ludzi takich jakimi są. Obecny nie tolerował osób, które poddawały się słabostkom, a już na pewno nienawidził tych, którzy kłamali. On sam był prawdomówny, szczery do bólu i tego samego wymagał od innych.

Jednak od czasu pojawienia się Muriel, gdzieś poprzez ten mrok, który spowił jego przyjaciela, przedzierały się jakby jasne smugi młodego chłopaka, który potrafił kochać.

Bał się tylko jednego, że cała ta historia skończy się dla jego przyjaciela i Muriel katastrofą. Bał się, że Jorgos się zakocha, a potem okaże się, że to nie to. Cios zadany przez Sybill zniósł mężnie, ale czy tak samo byłoby teraz? Wielokrotnie widział go w sytuacjach, w których każdy przeciętny facet załamałby się i płakał jak dziecko, on jednak trwał z podniesioną głową, niczym dumny wojownik i wystawiał się na ciosy.

Głupia, parszywa suka, pomyślał o zmarłej żonie Jorgosa. Ośmieliła się zdechnąć w jakiejś cuchnącej norze, nim on zdołał ją dorwać i po prostu ukręcić jej ten czarny łeb.

- Stephnie? Wszystko w porządku? - tuż obok usłyszał nieco przestraszony głos Roberta, który najwidoczniej zaniepokoił się jego miną. Odwrócił się do niego i uśmiechnął łagodnie. Wiele osób krzywiło się na samo słowo „gej”, jakby było czymś zakazanym, okropnym i niegodziwym. Jakby to, że kochało się kogoś tej samej płci było wybrykiem natury, deformacją, czy jak wielu uważało, chorobą. A to była miłość, która nie pyta o wiek, wygląd, majątek czy płeć. Ona przychodzi. Czasem cicho, nieśmiało, jak mała dziewczynka, która chce wtrącić swoje zdanie, ale boi się krzywych spojrzeń czy ostrej odprawy lub gwałtownie, niemal napastliwie jak mały rozbrykany chłopiec. Jego spotkało to pierwsze, wszystko toczyło się powoli i obecnie Robert był jego podporą i ostoją, w końcu znalazł kogoś, kto troszczył się o niego. Tak jak teraz, Bobbie stał milczący i czekał aż powie, co się dzieje. Nie narzucał swej woli czy pomocy, po prostu czekał, aż wszystko sam wyjaśni.

- Powiem ci później, teraz pomóżmy Jorgosowi, bo coś mi się zdaję, że ten jego króliczek uniemożliwia mu wejście do windy.

Jorgos stał przed drzwiami i nie miał możliwości naciśnięcia odpowiedniego guzika. Stevie i Bobbie ruszyli na pomoc przyjacielowi, który nie wiedząc o tym odwrócił się gwałtownie do nich i warknął wściekle:

- Może moglibyście mi łaskawie pomóc, do cholery?! - Stephen uśmiechnął się spokojnie i podszedł do przyjaciela. Nacisnął odpowiedni guzik i drzwi windy rozsunęły się. - Kto, powiedzcie mi, kto był na tyle bezmyślny i ją upił? Który z was był tak głupi?

- Wcale jej nie upiliśmy, sama to zrobiła – powiedział Robert obronnym tonem, instynktownie odsuwając się od Kasapiego, który zmierzył go nienawistnym spojrzeniem.

- A kto ją zabrał do baru? - zapytał i spojrzał na śpiącą Muriel.

- Ja – przyznał się w końcu Bobbie i spuścił zmieszany wzrok. - Chciałem, żeby na chwilę zapomniała o tym, jak potraktował ją Aberikos. Nale... - urwał, gdy ręka Stephena wystrzeliła w stronę jego głowy.

- A to za co? - zapytał, pocierając potylicę. Stephen westchnął jedynie zrezygnowany, całkowicie rozbrojony gadulstwem partnera.

- Trzymaj jęzor za zębami! - warknął i odwrócił się do Jorgosa, który uniósł pytająco brwi.

- Mam rozumieć, że Muriel spotkała się z tą gnidą i on coś jej zrobił? Widzieliście to? - zapytał spokojnie. Stevie westchnął. Czasami miał ochotę udusić tego paplę. Czy on zawsze musiał coś wygadać? Niezależnie czy to dotyczyło ich samych, czy kogoś obcego?

- Obiecałem jej, że nic ci nie powiem. Obiecałem.

- Czy ty zawsze musisz być tak cholernie uczciwy? Spieprzaj – odburknął. Zżerała go czysta ciekawość, co też się stało, ale Jorgos zdawał sobie sprawę, że nawet końmi nie wyciągnąłby z niego prawdę, bo choć Stephen był jego wiernym przyjacielem i zawsze trwał przy jego boku, mimo to potrafił być też szczery i uczciwy. Jeśli komuś coś obiecał, to dotrzymywał słowa.

Warwick roześmiał się głośno, zbyt głośno, gdyż to obudziło Muriel. Dziewczyna powiodła nieprzytomnym wzrokiem po windzie, aż w końcu uniosła zielone oczy na twarz mężczyzny, który ją trzymał. Nawet zamroczona alkoholem nie potrafiła ukryć niechęci wobec byłego szefa.

- To ty – wybełkotała.

- To ja – odpowiedział i spojrzał jej głęboko w oczy.

Co miała takiego w sobie, że przyciągała go do siebie? Co w niej było takiego, że pomimo jej dziecinności i tej naiwności wielokrotnie marzył o tym, by w końcu wziąć ją w ramiona? To była niezaprzeczalna siła, przyciągała ich oboje. Bo choć Muriel opierała się, gardziła nim i często wytykała jaki jest arogancki, zuchwały i podły, to wiedział, że jego nawet najlżejszy dotyk wprawiał ją w drżenie. Boże, kiedy w końcu pokona jej ośli upór i zdoła przekonać ją do siebie? Chyba nigdy, podpowiedział mu jakiś głos w głowie. Stłumił go jednak i jeszcze raz popatrzył na nią. Tym razem miała zamknięte oczy. Szkoda, uwielbiał je, miały taki przejrzysty kolor, czysty niczym pewne jezioro w Dolinie Aosty, które było dzikie i niezbadane, a jego wody mieniły się szmaragdem, jakby całe było wypełnione drogocennymi kamieniami. Muriel była podobna. Nikt jeszcze nie zbadał tego, co drzemie na jej dnie, żaden mężczyzna nie ujrzał jej prawdziwy natury, co czyniło ją intrygującą.

Choć wielokrotnie drwił z niej i wyśmiewał niewinność, to jednak w pewien sposób szanował ją za to, że pieniądze nie stanowiły dla niej tak wysokiej wartości. Była szczera i słodka, a jednocześnie tak poważna i dojrzała. Wielokrotnie zachowywała się dziecinnie i stawiała pozorny opór, bo czuł jak pod jej gładką i miękką skórą pulsującą krew. Zadrżał, gdy wyobraził sobie, jak bada każdy centymetr jej pięknego, nagiego ciała, jak całuje każdy skrawek wrażliwej piersi, jak lokuje się między jej zgrabnymi udami i zagłębia się w jej wrażliwe wnętrze.

- Jorgos... - W jego myśli wdarł się cichy głos Stephena. Spojrzał na niego rozgorączkowany i odchrząknął. Pożądanie znów odebrało mu poczucie rzeczywistości. Policzył do dziesięciu, a gdy to nie pomogło, zaczął nucić w głowie angielski hymn. W końcu przeszło, przynajmniej na razie, bo wiedział, że czeka go jeszcze wiele chwil wypełnionych wizjami podobnymi do tej, która przed chwilą nawiedziła jego umysł. O Boże, ale się wpakował. Naprawdę musiał nagrzeszyć tak bardzo, iż ktoś zesłał na niego taką karę. Jak, u diabła, miał się opanować, gdy ten słodki ciężar, który trzymał na rękach miał taki na niego wpływ?

- Jorgos – znów usłyszał cichy, lecz stanowczy głos przyjaciela. Spojrzał na niego półprzytomnie. O Boże, co się z nim działo?! Potrząsnął głową i wszystkie myśli uleciały z niej.

Dopiero po chwili uzmysłowił sobie, że znaleźli się w apartamencie Stephena i Roberta.

- Gdzie ją mam położyć? - zapytał rozejrzał się po salonie. Bordowa sofa stała na wprost balkonowego okna, tuż obok niej mężczyźni ustawili dwa fotele, a pomiędzy nimi mały szklany stolik. Wszystko było w kolorach głębokiej czerwieni i czarni, podobnie było z kuchnią.

- Na pewno nie w salonie, chodź. - Warwick machnął ręką i zaprowadził przyjaciela do pokoju znajdującego się na końcu małego korytarzyka, który biegł wzdłuż kuchni. Otworzył drzwi ich oczom ukazała się duża sypialnia. Stevie zapalił światło. Cały pokój pomalowany był na beżowo, meble miały odcień gorzkiej czekolady. Wszystko tu było przytulne, urządzone z prostotą. Jorgos położył Muriel na łóżku i wyprostował się szybko. Z góry miał idealny widok na dziewczynę, która przewróciła się na bok i westchnęła cicho. We śnie przypominała mu zbłąkanego anioła, a nie małą, rudą diablicę, która nie dość, że była wybuchowa, to jeszcze miała słabą głowę i upiła się tak bardzo, iż prawdopodobnie był to jej ostatni taki wybryk.

- Napijesz się czegoś mocniejszego? Przypuszczam, że zostaniesz u nas na noc.

- Chyba tak. Stephenie – odezwał się po chwili. Przyjaciel spojrzał na niego wyczekująco.

- Tak?

- Powiedz mi szczerze, czy Muriel byłaby dobrą żoną? - zapytał po dłuższej chwili milczenia. Stephen podszedł do niego i nawet nie krył zdziwienia.

- Oczywiście, że tak, chyba sam tak myślisz? - W odpowiedzi Jorgos kiwnął głową. - Jorgosie, czy ty chcesz mi powiedzieć, że już znalazłeś idealną kandydatkę na panią Kasapi?

- Muriel nie jest idealna – zaprzeczył, jednocześnie świadomie ignorując istotę pytania.

- No pewnie, że nie, ale nikt nie jest. Ty też nie. Masz bardzo dużo wad, więcej niż możesz przypuszczać, ale to nie oznacza, że jesteś zły. Tak samo jest z Muriel. Ona jest po prostu zagubiona i bardzo wrażliwa.

- Nie rozumiem tylko jednego – zaczął, a potem odchrząknął. - Dlaczego, zachowuje się w ten sposób? Jest naiwna, czasem dziecinna i pomimo tego, co jej się przytrafiło ciągle czeka na miłość, jakby ona rzeczywiście istniała.

- Jorosie, stary przyjacielu, nie każdy jest tak zgorzkniały jak ty. Ja też wierzę w miłość. Nazwiesz mnie dziecinnym? Albo za starym na to uczucie? Przecież wiesz, musisz to wiedzieć, że tak czy siak kiedyś się zakochasz i co? Specjalnie pozbawisz się szczęścia, bo wyda ci się to infantylne? Nie ważne, czy masz dwadzieścia lat czy czterdzieści... Miłość nie wybiera i prędzej czy później i tak przychodzi, a to, że ty w nią nie wierzysz nie oznacza, że ona nie istnieje. To tylko dowód na to, że jeszcze nie nie spotkałeś nikogo, komu oddałbyś swe serce.

- I tak jest zawsze, coś zaczynam, a ty jak zwykle kończysz wykładem na temat miłości i tego, że jestem zgorzkniały. Nie ważne, zapomnij – machnął ręką i wyszedł z pokoju.

Stephen uśmiechnął się pod nosem.

- Coś mi się zdaję, że szykuje się wesele – mruknął do siebie, a potem spojrzał na pijaną Muriel. - Mam nadzieję, że nie okażesz się taka jak Sybill. On cię potrzebuje.

Kiedy do kuchni wszedł Stephen, Jorgos posłał mu pełne irytacji spojrzenie. Jeszcze trzymało go po tym wykładzie o miłości. Nadal nie mógł zrozumieć, dlaczego jego przyjaciel uwziął się na to, że jeszcze się kiedyś zakocha. Wielokrotnie mu to powtarzał. On sam nie chciał tego uczucia i niczego takiego nie planował, choć było to niedorzeczne.

- Na co macie ochotę? - zapytał Robert. To on zawsze coś pichcił. Z wykształcenia był kucharzem, ale tym parał się jedynie po pracy. Jego faktycznym zajęciem była dekoracja wnętrz. W tej chwili prowadził dwa biura, które dekorowały mieszkania i domy wielu ludzi. Gotowanie i pieczenie było pasją, z którą dzielił się ze znajomymi i przyjaciółmi, ale to właśnie dekorowanie domów i mieszkań było jego pracą.

- Ja napiję się tylko kawy, bo już późno – powiedział Stevie i zwrócił się do Jorgosa: - Zostań z nami na noc, prześpij się w salonie, a rano pomożesz dostać się jej do mieszkania.

- I myślisz, że przyjmie to z wdzięcznością?

- Nie rozumiem, dlaczego w ogóle o to pytasz? Chyba sam doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że nie byłeś dla niej miły, prawda? - Spojrzenie Stephena było karcące. Przez chwilę poczuł się tak, jakby pociągnął za włosy koleżankę z ławki i teraz dostawał ochrzan od nauczyciela.

- Tak, przyznaję, zachowywałem się wobec niej jak ostatni wieśniak, ale ona jest taka, że... Sam nie wiem. Nie rozumiem jej, a jednocześnie odczuwam absurdalną potrzebę chronienia jej, chcę dać jej poczucie bezpieczeństwa i stabilną sytuację finansową. To chore – odparł, nie zważając na zdumione spojrzenie Roberta i zaintrygowane przyjaciela. Sam nie wiedział, dlaczego wyznał im coś takiego. Chyba tylko po to, by pozbyć się tej myśli, żeby przestała go już dręczyć, jak mały kamyk w bucie.

- To normalne. Pociąga cię i na to nie masz wpływu. Może odrobinę, ale nie na tyle, aby przestań o niej ciągle myśleć. Sam wiesz doskonale, że pożądanie robi z faceta bezmózgie yeti. Wtedy myśli rozporkiem, a nie głową.

- Naprawdę? A czy ty kiedyś myślałeś w ten sposób? - zapytał zjadliwie Robert i szturchnął partnera.

- Zdarzyło mi się parę razy.

- Ach tak, a jak to było ze mną?

- Robercie, to nie czas i miejsce na takie rozmowy. Trzeba jakoś pomóc Jorgosowi – uciął dyskusję, ale zdawał sobie sprawę, że nie ominie go poważna rozmowa.

- Dobrze, ale wiedz, że nie odpuszczę.

- Doskonale zdaję sobie z tego sprawę – uśmiechnął się kwaśno, a potem po raz kolejny zwrócił się do Kasapiego. - Co zrobisz?

- Nie wiem – zruszył ramionami. Wiedział o co pyta go Warwick. Co zrobi z Muriel i testamentem. Właściwie to chciałby poślubić Muriel, bo wtedy mógłby ją poskromić, ale z drugiej strony nie mógł siłą ją zmusić do wypowiedzenia „tak” przed Bogiem. To musiała być dobra wola, tylko jej tego akurat brakowało. Była zbyt zatrzetrzewiona i uparta, ale on przełamie jej upór i pokaże, że z nim nie wygra.

- Idź, połóż się obok niej, a potem wmów jej, że spaliście ze sobą i może być w ciąży, bo się nie zabezpieczyłeś – podsunął Robert, zupełnie nie świadomy wagi słów. Stevie wydobył z siebie dziwnie chrapliwy odgłos, a Jorgos zmroził go spojrzeniem.

- Żadnych ciąż! - warknął i odwrócił się do przyjaciela.

- Jezu, no dobra, to tylko pomysł był. Co się tak rzucasz jak wsza na łańcuchu?

- Dobra, nie ważne.

Cała trójka siedziała w kuchni i debatowała do pierwszej. Potem Robert przygotował sofę w salonie dla Kaspiego, a sam udał się do sypialni.

- Tylko, ostrzegam, nie chcę słyszeć żadnych dzikich wrzasków, jasne? Moja tolerancja ma swoje granice, a wasze sprawy łóżkowe są tymi, o których nie chce wiedzieć i słyszeć! - powiedział Jorgos, gdy Robert już kierował się w stronę pokoju. Chłopak podniósł rękę w geście, że zrozumiał i z nikłym uśmiechem na ustach zniknął w ciemnym korytarzu.

Gdy wszystko już ucichło, Jorgos wyciągnął się na łóżku i spojrzał w ciemny sufit.

Sprawa z Muriel była ciężka. Zdawał sobie jednak sprawę, że to była jego wina, bo naprawdę mógł inaczej to rozegrać, ale nie mógł zapanować nad tym zachowaniem. No cóż, pomyślał, mam jeszcze trochę czasu, żeby ją udobruchać. Może w końcu uda mu się to zrobić, a jak nie, to będzie walczył. Jeśli będzie miał odpowiednią ilość czasu, bo dziadek w dość irytujący sposób przypomina mu, że czas ucieka, on może niedługo umrzeć, a jego narzeczonej nadal nie widział. Rodzina również wydzwaniała do niego i pytała, czy ma już kogoś. Szczególnie Larysa była w tych poczynaniach dość czynną uczestniczką. Koniecznie chciała już poznać kobietę, którą prawdopodobnie poślubi. A on nie wiedział, czy Anistos i reszta zaakceptują Muriel, o ile ona oczywiście w końcu mu ulegnie.

Czuł się przytłoczony i osaczony przez rodzinę. Presja jaką na niego wywierali sprawiała, że coraz bardziej nienawidził myśli o ewentualnym mariażu. Brzydził się samą myślą o tym, że miałby stanąć przed ołtarzem i udając wszelkie możliwe emocje powiedzieć słowo, które na długi czas przypieczętuje jego los. Nie chciał tego, ostatnie jego małżeństwo skończyło się katastrofą i wiedział, że kolejne będzie podobne, ale na jego nieszczęście był honorowy, więc myśl o późniejszym rozwodzie nie wchodziła w grę.

Czemu akurat jego spotyka coś takiego? Dlaczego to on ma teraz wybierać pomiędzy wolnością, ale bez firmy lub firmą, ale bez możliwości oddychania? Jak Anistos w ogóle mógł coś takiego zażądać? Przecież dobrze go znał, więc dlaczego nagle ubzdurał sobie, że już umiera? Przecież ten stary drań będzie jeszcze żył wiele lat.

Gdzieś w mieszkaniu rozległ się cichy stuk. Uniósł się na łokciu i nasłuchiwał. Coś stuknęło jeszcze raz.

- Mam nadzieję, że to nie oni, bo chyba ich zabiję – mruknął, mając na myśli Stephena i Roberta.

Odrzucił koc ruszył w kierunku ich pokoju, mając zamiar brutalnie przerwać im cokolwiek robili. Jednak zmienił swój kierunek podróży, gdy usłyszał dziwne dźwięki dochodzące z pokoju Muriel. Wszedł tam i zamarł, gdy ją dostrzegł. Na wpół leżała, na wpół klęczała. Jęknęła głucho i coś wymamrotała, ale nie zrozumiał co, bo twarz schowaną miała w poduszkę. Sukienka podwinęła się do góry pokazując skromną, ale za to ładną bieliznę.

Podszedł do niej i kucnął. Odgarnął miękkie fale i ujrzał jej bladą twarz.

- Naprawdę ich zatłukę! - warknął i nie wahając się ani chwili powoli podniósł ją do góry, aż stanęła w miarę prosto.

- Muszę do łazienki – powiedziała i zatkała usta dłonią. Nie dziwił jej się wcale, był jednak zły na nią, że doprowadziła się do takiego stanu, ale zapewne chciała się rozerwać po tym, jak Aberkios... No właśnie, zastanawiało go to, co on też takiego zrobił. Tę sprawę jednak chciał rozwiązać później, teraz musiał zająć się Muriel, która zaraz zwymiotuje mu na nogi. Zbyt duża ilość alkoholu i różne jego rodzaje wywołały w jej nieprzyzwyczajonym do takich wyskoków żołądku prawdziwą rewolucję. - Łazienka! - krzyknęła histerycznie i ruszyła do przodu. Jorgos podtrzymał ją za ramię i wyprowadził z pokoju.

Kiedy Muriel znalazła się przy muszli klozetowej, objęła ją ramionami i zaczęła wymiotować. Kasapi usadowił się tuż obok i przytrzymywał jej włosy jedną ręką, a drugą gładził ją po plecach. Wiedział, że co najmniej jeszcze przez trzy godziny będą męczyły ją torsje, ale nie mógł nic na to poradzić. Przynajmniej jednak Muriel będzie miała nauczkę na przyszłość, aby nie pić tak dużo i nie mieszać trunków.

- Rzyga jak kot – skwitował Robert, który wraz ze Stephenem weszli do łazienki, gdy usłyszeli hałas.

- To twoja wina i jeśli będziesz na tyle roztropny to nie podejdziesz do mnie, bo inaczej wybije ci zęby. Przez ciebie Muriel cierpi.

- Myślałby kto, że ona cię obchodzi.

- Masz jakiś problem, Robercie? - Chłopak skapitulował słysząc ostrzegawczą nutę w głosie mężczyzny. Nie znał Jorosa tak dobrze, jak Stephen, ale to nie oznaczało, że był ignorantem. Wiedział doskonale, kiedy przestać.

- Pójdę po wodę. Chodź Robercie – odezwał się Stephen i złapał partnera za rękę.

Mężczyźni wyszli, a Jorgos przysunął się do dziewczyny, która nieświadoma tego, co wokół się niej dzieje, wtuliła się w jego ramiona. Odchyliła głową do tyłu i z przymkniętymi powiekami oddychała ciężko, starając się jak najmniej poruszać brzuchem. Jednak nie dane jej było długo posiedzieć w tej pozycji, gdyż znów dopadły ją torsje.

- Biedna, piccola mia – szepnął jej wprost do ucha i pogładził ją po plecach. Zadrżała i spojrzała na niego ukradkiem, ale nie wiedział, co też pojawiło się w jej oczach. Miał jednak nadzieję, że była to wdzięczność.

W końcu opadła na posadzkę i oparła czoło o muszę klozetową, łapiąc gwałtownie powietrze.

- Dlaczego to robisz? - padło pytanie zadane wyjątkowo trzeźwym tonem.

- Bo chcę? - odpowiedział i wstał. - Zaraz wracam, idę po wodę. - Wyszedł, a Muriel została sama, starając przypomnieć sobie, jak tu się znalazła.