33. Zgoda

Późnym popołudniem, gdy Jorgos już kończył prace zadzwonił telefon. Spojrzał na wyświetlacz, ale trochę się rozczarował. Liczył, że to Muriel. Dzwonił Stephen.

- Cześć, stary - przywitał się przyjaciel. Jorgos wywrócił tylko oczami.

- Nie jestem stary - prychnął.

- Już zrzędzisz? Nie ważne. Dzwonię z zaproszeniem. Przyjedź dziś wieczorem. Mamy piwo, chipsy, jakieś sałatki... Mecz będzie. - Jorgos nie miał ochoty na to spotkanie, ale uznał, że wyjście dobrze mu zrobi. Odkąd dziś rano rozstał się z Muriel, zaprzątała mu myśli. Nie potrafił się skupić na pracy, wszystko robił źle. Seraphine wciąż musiała go poprawiać, aż w końcu straciła cierpliwość i trzasnęła go teczką w ramie. To nieco go otrzeźwiło, ale nie na długo, bo po dziesięciu minutach znów zatopił się w rozbudzających zmysły wspomnieniach ostatniej nocy. Nie mógł się doczekać, kiedy znów będzie miał pod sobą jej nagie, rozgrzane ciało. Wiedział, że się zgodzi. Już się zgodziła. Widział to w jej nieśmiałym, obiecującym spojrzeniu. Drżał więc jak nastolatek i czekał, aż Muriel powie tak.

Kiedy w końcu wyszedł z firmy, odetchnął głęboko zimnym, przesiąkniętym wilgocią powietrzem. Nabrał powietrza w płuca i wypuścił je ze świstem. Czuł, że już niedługo Muriel będzie jego.

Wrócił do domu, przebrał się w wygodniejsze ubranie i zasiadł przed telewizorem. Na szczęście nie miał nic pilnego, więc mógł pozwolić sobie na nudne popołudnie. Odgrzał w mikrofali resztki wczorajszego obiadu i spałaszował to ze smakiem. Zastanowił się, jakby to było gdyby Muriel mieszkała razem z nim. Nie musiałaby pracować, choć pewnie i tak będzie chciała, by utrzymać swą niezależność i mieć własne pieniądze. W porządku, może pracować. Będą jednak razem wracać do domu, razem gotować obiad. Przeszył go przyjemny dreszcz. Do tej pory sądził, że jego dom, małe królestwo, w którym mieszkał, było dostępne dla bardzo ważnych osób w jego życiu: rodziny, Stephena i oczywiście Isabelli. Ta ostatnio bardzo rzadko bywała tutaj. Nie zapraszał jej, a ona nie nalegała. Rozumiała jego potrzebę prywatności w tym zakątku i nie narzucała mu swojego towarzystwa. Jednak wszystko miało się zmienić. Muriel miała tu zamieszkać, ale jakoś nie czuł wstrętu do tej decyzji. Wręcz przeciwnie. Podobało mu się! Będzie budził ją co rano pocałunkami, a potem zanosił pod prysznic...

Rozmyślałby tak jeszcze wiele godzin, gdyby nie Stephen, który zadzwonił po niego, narzekając, że już czekają. Zebrał się w końcu i poszedł.

Gdy tylko przekroczył próg mieszkania przyjaciela od razu pożałował. Siedzący na kanapie Robert odchylił się do tyłu i z bezczelnym uśmieszkiem powiedział:

- Ruchałeś. - Stephen zakrztusił się, a Jorgos zmroził go spojrzeniem. Bobbie jednak nic sobie z tego nie robił i wrócił do oglądania.

- Niby skąd to możesz wiedzieć? - zapytał Kasapi.

- Widać. Siadasz, czy będziesz tak sterczał jak kołek w płocie? - tym razem przemówił Stevie.

- Tak, macie rację - powiedział w końcu i usiadł z westchnieniem. W telewizji leciało rugby.

- Naprawdę? Łapanka na ulicy czy dobrowolnie przyszła?

- Co? Nie. Sama przyszła. - Uśmiechnął się tajemniczo i w oczach obu panów dostrzegł żywe zainteresowanie. - Muriel.

- Teraz żartujesz - powiedział Robert, który tak naprawdę dopingował dziewczynie i nie chciał, aby uległa mu tak szybko. W przeciwieństwie do jego partnera. Stephen oczywiście chciał, aby Muriel podbiła zatwardziałe serce jego przyjaciela.

- Nie. Zaprosiłem ją na kolację, napiła się trochę wina i samo poszło.

- Oszalałeś?! Upiłeś ją? - krzyknął Robert.

- Głupi jesteś, nie - parsknął. Tak naprawdę nie chciał, aby dziewczyna się upiła. Owszem, dolał jej więcej wina, ale tylko po to, by w końcu przestała być zdenerwowana. I chyba mu się udało, skoro randkę sfinalizowali w łóżku.

- Jak to się stało, że wpakowałeś się jej do łóżka? - zapytał w końcu Stephen, który najwidoczniej nie miał zamiaru ukrywać rozbawienia.

- Ja? Jej? - zapytał zaskoczony mężczyzna, a Warwick jedynie pokiwał głową, uśmiechając się szeroko.

- A pewnie. W końcu to ty za nią latałeś jak szczeniak.

- To aż tak żałosny jestem?

- Powiedziałbym raczej, że zdesperowany - podsunął Bobbie i wsadził sobie do ust garść orzeszków. Kasapi po raz kolejny zmroził go spojrzeniem, choć musiał przyznać rację chłopakowi. Z punktu widzenia innej osoby jego zachowanie mogło wyglądać trochę desperacko.

- Daj mu spokój - powiedział w końcu Stevie, widząc, że Jorgos zaraz się zdenerwuje. - Gratuluję. Czy już przyjęła twoją propozycję?

- Nie, ale powiedziała, że się zastanowi i da mi znać za dwa tygodnie.

- Czemu mam wrażenie, że to brzmi jak zawieranie biznesowej umowy? Nie możesz jej traktować aż tak przedmiotowo. Co ona ci zrobiła? - zapytał zdegustowany Bobbie i łypnął na niego groźnie.

- To chyba nie nie twoja sprawa, co? - warknął Jorgos.

- Właśnie, że moja. Polubiłem Muriel i nie chcę, żeby cierpiała przez takiego gruboskórnego dupka jak ty. Nie zasłużyła na to - odparował całkiem już wytrącony z równowagi.

- Dlaczego zakładasz, że będzie cierpieć? Dam jej wszystko to, czego pragnie kobieta.

- Ona potrzebuje miłości, baranie, a nie pieniędzy.

- Jeszcze słowo... - zaczął, ale przerwał mu donośny krzyk Stephena.

- Ej! Spokój! Co się z wami dzisiaj dzieje? Czego się nażarliście? Mam oglądać mecz. Zamykać dzioby i wpieprzać sałatkę - powiedział Stephen, zły, że Robert i Jorgos akurat teraz postanowili skakać sobie do gardeł. Czasami zachowywali się, jakby kompletnie postradali rozum. Raz się śmiali, żartowali, a innym razem sytuacja przybierała niebezpieczny obrót i ich rozmowa wyglądała jak pojedynek dwóch kogutów.

Kasapi w końcu uspokoił się trochę i mógł przynajmniej obejrzeć mecz, choć tak naprawdę nigdy nie interesował się rugby, ale skoro Stephen go zaprosił, przyjechał. Miał zadzwonić do Muriel, ale stwierdził, że da jej dzień wytchnienia od jego osoby. Nie przetrawi w spokoju to, co się wydarzyło, zwłaszcza, że kiedy się żegnali dziś rano wyglądała na skołowaną.

Mecz był tak ciekawy, iż w połowie uprzytomnił sobie, że jest bardzo późno i powinien wracać do domu. Nie miał ochoty tego robić, zwłaszcza, że towarzystwo przyjaciół wpłynęło na niego kojąco. Oderwał się od Muriel choć na chwilę, bo myśli o niej przybierały niebezpieczny kierunek, zbyt erotyczny. Stephen nie chciał go jeszcze puścić, ale w końcu Kasapi wyswobodził się z jego mieszkania i ruszył do domu. Trochę zmęczony, trochę podekscytowany. Nie mógł się doczekać, kiedy w końcu Muriel powie tak i będzie miał ją już dla siebie.

Sam nie wiedział, kiedy zasnął, ale gdy tylko to zrobił w ciemności pojawiła się naga Muriel. Stała oparta o zwierciadło w złotej, bogato zdobionej ramie. Uśmiechała się do niego zalotnie, gestem zapraszając go do siebie. Bez wahania ruszył w jej kierunku, lecz nagle poczuł na nadgarstkach ostre szarpnięcie. Spojrzał w dół i dostrzegł żelazne bransolety spięte wielką śrubą. Łańcuchy przytwierdzone do nich zapięto na wielkich kołach w niewielkim murze, widocznym w cieniu.

- Muriel? O co tu chodzi? - zapytał zaskoczony i zdezorientowany.

- Jak się czujesz w roli niewolnika? Podoba ci się, gdy nie możesz się ruszyć, zrobić kroku w przód? - zapytała słodkim głosem, nadal się do niego uśmiechając. Wściekły szarpnął łańcuchami, ale poczuł ostry ból na nadgarstkach, a metal przeciął mu skórę. Bolało jak wszyscy diabli. Nie chciał jednak tu tkwić. Rozejrzał się wokół i dostrzegł wszechobecną ciemność. Gdzie on, do diabła, był?!

- Wypuść mnie - zażądał.

- Nie mam klucza - potrząsnęła głową i smutno ją zwiesiła.

- To kto go ma?

- Nie chcesz wiedzieć.

- Ja - usłyszał nagle głos, a zza zwierciadła wyszedł Aberikos. Ubrany w szary garnitur prezentował się elegancko i jednocześnie bardzo niebezpiecznie. Błysk w jasnych oczach świadczył, że nie miał dobrych zamiarów. I wiedział, że Muriel będzie tu głównym punktem. I właśnie tego cholernie zaczął się obawiać.

- Ty... - wysyczał przez zęby, kiedy Grek uśmiechnął się do niego triumfalnie.

- Tak, ja - odpowiedział Aberikos i spojrzał na Muriel, która stała nieopodal i obserwowała wszystko w milczeniu.

- Muriel, o co tu chodzi? - zapytał ją, lecz dziewczyna potrząsnęła głową.

- Karma - powiedział jego kuzyn i uśmiechnął się złośliwie i odwrócił się do niego plecami. Zrobił kilka kroków w stronę rudowłosej.

- Nie podchodź do niej! - wrzasnął, gdy nagle ręce mężczyzny powędrowały w stronę nagich piersi Muriel. Złość nagle jaka się w nim zagotowała sprawiła, że wszystko widział poprzez czerwoną mgłę furii. Opętała go szaleńcza chęć mordu. Próbował się wyszarpnąć ze stalowego uścisku kajdan, ale nic to nie dało. Nadgarstki spływały mu krwią. Jeszcze przez kilka chwil krzyczał, aby Aberikos zostawił Muriel w spokoju, ale ta dwójka w ogóle go nie słuchała. De Cali spoglądał na nią pożądliwym wzrokiem, a na ustach przyklejony miał obleśny uśmiech.

Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. Aberikos pochylił się nad nią i przyciągnął do siebie. Pocałował ją powoli, smakując jej ust. Ust, które sam tak niedawno całował. Jorgos czuł jak krew pulsuje mu w żyłach, jak szumi w uszach. Gdyby nie łańcuchy skręciłby mu kark.

- Ty sukinsynu! - warknął z bezsilnej złości i nadal przyglądał się rozgrywającej się tuż przed nim scenie. Chciał zamknąć oczy, ale jednoczenie nie miał pojęcia, jak to wszystko się potoczy. Dostrzegł, że Grek jednym ruchem rozpiął spodnie. Kasapi poczuł mdłości. Tylko nie to... W chwili, gdy Aberikos odwracał Muriel plecami do siebie z gardła uwięzionego mężczyzny wydobył się krzyk.

Obudził się zlany potem, z gwałtownie bijącym sercem. Podniósł się do pozycji siedzącej i zdezorientowany rozejrzał się po pokoju. Wszystko tonęło w głębokich ciemnościach. Pomacał swoje nadgarstki, ale nie wyczuł niczego niepokojącego, nic go nie zabolało. Położył się z powrotem, ale wspomnienia poprzedniej nocy nagle wpłynęły do jego umysłu. Jęknął głucho, pewny, że dziś nie będzie dane mu zasnąć. Spojrzał na zegarek stojący an komodzie. Dochodziła pierwsza. Musi się w końcu wyspać. Przekręcił się na bok i westchnął przeciągle. Oczy zamykał z obawą, że znów przyśni mu się ten koszmar. Nic jednak się nie pojawiło. Nie było łańcuchów, Aberikosa i nagiej Muriel.

Muriel czekała na telefon od Jorgosa, choć wyrzucała sobie, że jest skończoną kretynką, która zaprzecza samej sobie, chciała aby Kasapi zadzwonił.

Wiedziała, że po tej nocy zmieniło się wszystko. Wszystko. Wiedziała czego chce i jakie ma pragnienia, wiedziała też, że gdyby Jorgos nie proponowałby jej żadnego układu, to zrobiłaby wszystko, aby móc pobyć z nim choć na chwilę. Nie spodziewała się, że będzie myślała w ten sposób. Zwariowała. Naprawdę zwariowała.

Było zbyt późno, aby oczekiwać telefonu od niego, więc położyła się z przekonaniem, że powinna odciąć się emocjonalnie od tej znajomości i wszystko przyjmować z chłodną obojętnością. Nie wszystko jednak jest takie, jakie z góry zakładamy.

Kolejne dni wbrew pozoru minęły jej spokojnie i tak jak zawsze: monotonnie, choć od czasu do czasu w jej głowie przewijało się wspomnienie nocy spędzonej z Jorgosem Kasapi. Wtedy rumieniła się lekko i próbowała pokryć zawstydzenie głośnym śmiechem lub kaszlem. Nie chciała być zarzucona pytaniami, na które nie była jeszcze gotowa odpowiedzieć. Musiała wszystko przemyśleć i dopiero wtedy powiadomić ciotkę i panią Brin o podjętej decyzji. Nie wiedziała, jak zareagują kobiety, ale nie spodziewała się pozytywnych reakcji. Na pewno będą zawiedzione, może nawet nieco zgorszone. Ophelia na pewno zgani ją za to, co chce zrobić, ale nie była w stanie jej pomóc w kwestii finansowej. Ceniła jej zdanie i kochała ją jak straszą ciotkę, ale nie miała tyle pieniędzy, co Jorgos. On był w stanie dać jej wszystko, co można kupić za pieniądze, natomiast fundusze sąsiadki były jednak ograniczone.

Minął tydzień od ostatniego spotkania z Jorgosem. Muriel jednak miała wrażenie, że działo się to wieki temu, a nie zaledwie kilka dni temu. Kasapi nie odzywał się nadal, a ona nie miała zamiaru dzwonić nie wcześniej, niż w następny piątek wieczorem. Podjęła już decyzję i wiedziała, że będzie musiała przekazać ją mężczyźnie. Czuła się z tym fatalnie, ale nie widziała innej drogi. Nie miała pojęcia, co jeszcze mogłaby zrobić, aby uratować ciotkę. Teraz wiedziała, że to, co zaproponował jej Jorgos było może nie jest zbyt dobrym wyjściem, ale jednocześnie nie najgorszym. Była uparta i dumna i nie pozwoli na gorsze traktowanie, więc albo Kasapi zaakceptuje pewne warunki, albo nie dogadają się w ogóle. Nie wiedziała jednak, co zrobi, jeśli rzekoma umowa nie dojdzie do skutku, będzie musiała poszukać jeszcze innego rozwiązania. Ale jakiego? Póki co, nie miała pojęcia. Na razie nastawiona była, że ona i Jorgos dojdą do porozumienia i wszystko załatwią z korzyścią dla obu stron. Nie będzie wtedy musiała się martwić o Melisandę, która na pewno otrzyma fachową opiekę lekarską. W końcu nie chciała, aby najbliższa i jedyna rodzina od niej odeszła. Bała się samotności, pustki, która czekałaby ją bez cioci. Jej pogłębiająca się choroba psychiczna na pewno była sporym utrudnieniem w kontaktach z kobietą, ale na pewno nie było to nic, co uniemożliwiłoby zatracenie kontaktu z Melisandą. Muriel cieszyła się, że miała ciotkę i kochała ją bezwarunkowo. Miała kogoś, gdy jej ojciec był pod wpływem alkoholu i wszczynał awantury. Chroniła się wtedy w jej ramionach i zbierała siły, aby stawić czoło ojcu, który nigdy jej nie zaakceptował. Po tylu latach spędzonych z matką, a potem z ojcem ignorowała to, że oboje jej nie chcieli. Nie interesowało ją też to, w jaki sposób się rozstali i dlaczego. Byli jej obojętni tak, jak ona dla nich. Teraz była dorosła i na tyle samodzielna, aby podejmować decyzje, co prawda nie do końca właściwe, ale człowiek całe życie się uczy i każdy popełnia błędy: mniejsze lub większe, ale wciąż błędy i nie będzie narzekała, bo mogła znaleźć się w dużo gorszej sytuacji, niż jest. Mogła nie mieć możliwości spłaty długu, bo nie pojawiłby się Jorgos, który żądał naprawdę niewiele. Nie chciał, aby oddawała mu pieniądze, chciał seksu. Nawet jeśli wyglądało to jak prostytucja.

Muriel przekonywała się do propozycji Jorgosa w taki sposób, gdyż chciała usprawiedliwić swoje zachowanie i postępowanie. Musiała ratować ciotkę, więc układ Kasapiego był dobrym rozwiązaniem, choć brzydziła się na samą myśl o płaceniu za seks. Jednak im dłużej dywagowała, tym mniej myślała o tym w ten sposób. W końcu po kilku dniach doszła do wniosku, że to wcale nie będzie takie złe. Kiedy przypomniała sobie noc sprzed niemal dwóch tygodni, to musiała przyznać sama przed sobą, że nie może się tego doczekać. I chyba właśnie pożądanie doszło do głosu i podpowiedziało jej, że im szybciej powiadomi byłego szefa o swej decyzji, tym lepiej będzie dla niej.

W czwartek wieczorem zebrała się w końcu w sobie. Była akurat na spacerze z Diego. Usiadła na zimnej ławce i drżącymi palcami wybrała numer Kasapiego. Przyłożyła słuchawkę do ucha i czekała, w myślach licząc każdą sekundę między sygnałami. Odebrał po czwartym. Jego głęboki, wibrujący głos wprawił w drżenie całe jej ciało. Przymknęła na chwile powieki, napawając się jego barwą.

- To ja, Muriel - powiedziała, gdy po drugiej stronie usłyszała niecierpliwe chrząknięcie.

- Dobry wieczór - przywitał się ciepło. Próbowała z całych sił nie poddawać się magii, jaka wydobywała się z jego tonu, ale nie potrafiła. Każdy przejaw dobroci wobec niej natychmiast wyłapywała i rozpamiętywała przez długie tygodnie. Jego ton rozczulił ją, napełnił nową nadzieją. Może nie będzie tak źle? Może wszystko się ułoży?

- Wiesz po co dzwonię. Podjęłam decyzję. Nie myśl, że przychodzi mi łatwo to powiedzieć, zmagałam się sama z sobą, wielokrotnie chciałam ci powiedzieć, co o tym myślę, ale... Ale jednocześnie bałam się, bo skoro jesteś jedynym moim ratunkiem, nie chciałam zamykać sobie możliwe, że jedynej drogi do tego, aby pomóc cioci. - Nabrała powietrza i wypuściła je ze świstem. Za chwilę powie coś, co na zawsze przypieczętuje jej los i zmieni tor jej życia. - Zgadzam się.

- Dobrze. Na to właśnie liczyłem - odpowiedział znanym już aroganckim tonem. Muriel poczuła, jak wszystko się w niej gotuje ze złości. Czy on zawsze wszystko musi zniszczyć jednym słowem? Już myślała, że między nimi będzie dobrze, a on wypalił coś takiego!

- Doskonale, więc możesz się cieszyć ze swego niekwestionowanego zwycięstwa! - warknęła do słuchawki i rozłączyła się.

Naprawdę była idiotką, skoro sądziła, że ona i Jorgos się dogadają. Liczył na jej zgodę! Naprawdę, czasami powinien pomyśleć za nim coś powie. Jej zachowanie było tak oczywiste, że rzeczywiście wiedział od samego początku, że zawarcie tego układu to tylko kwestia czasu? Najwidoczniej tak, skoro powiedział coś takiego. Kidy się uspokoiła, wolnym krokiem skierowała się do domu. Pies szedł posłusznie obok niej z wywieszonym jęzorem.