35. Pożegnanie

Jej łóżko było bardzo małe, więc Muriel spała teraz na nim na wpół leżąc, a on sam miał zwieszone nogi. Był na nie po prostu za duży. Dla drobnej dziewczyny było w sam raz, choć podejrzewał, że nie spało jej się zbyt wygodnie na czymś takim.

Spokojny oddech Muriel sprawił, że on sam się nieco wyciszył i pozwolił myślom przepływać przez umysł. Głaskał ją po nagim ramieniu, czuł nacisk jej piersi na bok, a drobna noga leżała na jego udach. Nie mógł się doczekać, kiedy stanie się to codziennością, kiedy co noc będzie z nią sypiał i doprowadzał ją do burzliwej kulminacji podczas, której wyginała ciało w łuk i krzyczała jego imię. Imię, które nienawidziła, a jednocześnie było jedynym słowem, które była w stanie wypowiedzieć w takiej chwili. Poczuł jak porusza się powoli i unosi głowę. Uśmiechnął się do niej, gdy otworzyła zaspane oczy i pogłaskał ją po policzku. Muriel zarumieniła się i schowała twarz na jego nagi torsie.

- Dobry wieczór - powiedział, gdy już się upewnił, że nie śpi.

- Dobry wieczór - wymamrotała cicho, muskając go gorącym oddechem po nagiej skórze. Zadrżał, ale powstrzymał się. Nie chciał, aby myślała, iż myśli tylko o jednym, choć w jej obecności właśnie myślał tylko właśnie o tym.

- Jak się spało? - zapytał i przyglądał się dziewczynie, która wstała i zaczęła szukać swoich ubrań. Już nie grała wstydliwej cnotki, lecz piękną kobietę, która nie wstydzi się swojego partnera, a w przyszłości męża. Zapaliła lampkę, zsunęła się z łóżka i zaczęła zakładać na siebie koszulkę i spodenki, a na to przywdziała szlafrok i usiadła na brzegu łóżka, patrząc na niego nieśmiało.

- W miarę dobrze. To łóżko jest za małe na dwie osoby, zwłaszcza, że jedną z nich jest wielki mężczyzna. - Jorgos roześmiał się głośno i podniósł się z pościeli.

- Dzisiejszej nocy już nie będzie to twoim problemem. - Muriel spojrzała na niego zdezorientowana i po chwili rzuciła się do telefonu, który leżał na szafce obok łóżka. Dochodziła druga. Naprawdę? Spała zaledwie cztery godziny, a czuła się świetnie. Naprawdę doskonale! Rozpierała ją energia i ledwie powstrzymywana radość. Miała ochotę się śmiać i skakać, choć nie było to całkiem normalne, w końcu spała z Jorgosem. Nie sądziła, że seks ma taki wpływ na człowieka.

- Musze załatwić wszystkie formalności, powiadomić panią Brin i sąsiadów, oddać klucze do mieszkania i powiedzieć jeszcze... - urwała, gdy Kasapi przyłożył jej palec do ust. Popatrzyła na niego w milczeniu z dużą dozą niepewności.

- Ja się wszystkim zajmę. Oczywiście pozostawię ci wyłącznie sprawy personalne. - Muriel przysunęła się do mężczyzny i w końcu pocałowała go w usta. Jorgos poczuł gwałtowny przepływ impulsu przez całe jego ciało. Przyciągnął ją do siebie mocno, aż weszła mu na kolana i objęła go za szyję. - Mm, agapi mou, oby częściej - mruknął cicho, dodał coś jeszcze w języku włoskim, ale nie rozumiała jego słów. Zresztą, to i tak nie miało znaczenia w chwili, gdy jego dłoń zanurkowała pod jej koszulkę.

Wstała bardzo wcześnie i poszła wziąć szybki, orzeźwiający prysznic, po którym natychmiast udała się do kuchni. Jorgos jeszcze spał, nie chciała go budzić. Przed pójściem na spacer zostawiła w kuchni na stole króciutki liścik.

Wychodzę z Diego na spacer. Wrócę za pół godziny.

Spacer odbyła tradycyjnie, wokół parku, przysiadła na chwilę na ławce, ale była zbyt zniecierpliwiona, aby usiedzieć choćby pięć minut. Dlatego właśnie, gdy Kasapi zadzwonił do niej, odebrała niemal natychmiast, choć pożałowała tego, iż nie przytrzymała go trochę.

- Cześć - przywitała się od razu, nawet nie starając się ukryć uśmiechu i radości słyszalnej w jej drżącym głosie.

- Cześć - odpowiedział zaspanym głosem. - Dlaczego mnie nie obudziłaś? - zapytał z pretensją. Muriel przez chwilę zrzedła mina, ale szybko się opanowała. Najwidoczniej musi się jeszcze wiele nauczyć i dostosować do Jorgosa, choć sądząc po jego zmiennych nastrojach będzie jej ciężko.

- Przepraszam. Spałeś, więc nie chciałam cię budzić - mruknęła i od razu zganiła się za ten służalczy ton. Powinna być bardziej stanowcza i pewna siebie, nawet mimo tej radości, która rozpierała ją od środka.

- Kiedy wrócisz? - zapytał, nagle zmienił głos na łagodny, niemal przepraszający.

- Za piętnaście minut będę z powrotem.

- Za dziesięć minut.

- Piętnaście i ani minuty krócej. Diego musi, choć trochę  się wybiegać. Pa - powiedziała jeszcze i rozłączyła się szybko z obawy, że mu ulegnie i wróci szybciej niż zamierzała.

*

Jorgos rozejrzał się po pokoju i z westchnieniem znów się położył, choć tylko na chwilę, bo zaraz potem wstał i zaczął się ubierać. Kiedy się obudził i nie zastał Muriel w łóżku, postanowił ją poszukać w mieszkaniu, co oczywiście ograniczyło go tylko do wyjścia na korytarz, rzecz jasna nago tylko po to, aby ją zaskoczyć i zszokować, i zajrzenia do kuchni, w której jej nie zastał. Do łazienki nawet nie zaglądał, bo nie widział palącego się w niej światła. Zajrzał też do pokoju, tuż obok sypialni Muriel, ale tam też jej nie zastał. Dlatego wrócił do łóżka i postanowił zadzwonić.

Nie mógł się doczekać, kiedy w końcu przyjdzie. Chciał widzieć jej reakcję, gdy go zobaczy. Domyślał się, że na pewno, jak zwykle zresztą, zarumieni się, zawstydzi i zacznie go unikać. Nie chciał, aby za każdym razem było tak samo, choć dziś w nocy, gdy się obudziła zaskoczyła go i to bardzo. Nie spodziewał się, że ona pierwsza go pocałuje i to pozwoliło mu mieć nadzieję, że jednak nie będzie tak źle, jak się spodziewa. Oby tylko wszystko poszło dobrze. Oby dziadek zaakceptował Muriel i zezwolił na ślub, który, jak postanowił, zorganizuje w Grecji.

Kiedy się ubrał, wstał i wyszedł z pokoju, przez chwilę napawając się błogą ciszą, jaka panowała w jej niewielkim mieszkaniu. Postanowił zaparzyć kawy i zrobić dla niej śniadanie, na pewno nic nie jadła. Właśnie kończył przygotowanie posiłku, gdy do mieszkania z głośnym szczekaniem wpadł Diego. Oczywiście jego radosne obwieszczenie zamieniło się w groźne warknięcie. Jorgos jednak uśmiechnął się tylko i zignorował go. Czekał aż wejdzie do kuchni, aż ją zobaczy. Nagle zdał sobie sprawę, że wstrzymuje oddech, a serce wali mu, jakby gnało w dzikim pędzie. Odkaszlną cicho, aby się uspokoić i wszystko przeszło. Nadal jednak pozostawało to dziwne uczucie. Skupił się w końcu na Muriel, która wkroczyła powoli do kuchni. Stał oparty o kuchenkę gazową, skrzyżował ramiona na torsie i czekał, aż na niego spojrzy, czekał na chwilę, gdy popatrzy na niego tymi wielkimi oczami i zarumieni się uroczo po same korzonki włosów. Naprawdę tego oczekiwał, choć kilka tygodni temu powiedziałby, że jest przesadną skromnisią. Zrozumiał nagle, że ona się nie zmieni, pozostanie taka, jaka jest. I wcale mu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Cieszył się, że pozostanie taka... Nietknięta przez ludzi i niekiedy ich wypaczone pojęcia dobra. Może ktoś ją zawiedzie, może to będzie nawet on sam, ale wciąż pozostanie tą samą młodą kobietą, jaką była na początku ich znajomości i cholernie go to cieszyło.

- Jak udał się spacer? - zapytał cicho. Muriel uśmiechnęła się nieśmiało i spojrzała na niego sprawiając, iż nagle jego serce zatrzymało się, by zaraz potem uderzyć dwukrotnie szybciej. Chrząknął i podszedł do niej powoli, a kiedy stanął naprzeciwko niej, uniosła w górę twarz. Pochylił się i pocałował ją lekko w usta, delikatnie tylko je muskając. Odpowiedziała, choć wyczuł w niej lekką rezerwę. Otoczył ją ramionami w pasie i przyciągnął do siebie blisko, aby poczuła jego erekcję. To musiało jej powiedzieć, jak bardzo jej pragnie, choć nie zrobiła nic wielkiego, tylko oddała z wahaniem pocałunek. Odsunął się w końcu od niej ze śmiechem i spojrzał na nią rozbawiony.

- Wróciłaś - powiedział w końcu, starając się zapanować nad głosem. Naprawdę zaczął się martwić o siebie, to źle wróżyło na przyszłość. Jego samokontrola była poważnie zagrożona przez Muriel

- Tylko nie mów, że tęskniłeś, bo nie uwierzę - rzuciła ze śmiechem i postawiła na stole siatki z zakupami, które dopiero teraz zauważył. - Kupiłam świeży chleb i bułki.

Uśmiechnęła się do niego i zaczęła się rozbierać. Zdjęła kurtkę i wyniosła ją na korytarz. Po chwili wróciła już do kuchni na bosaka. Ubrana była w dresy, które kupowała chyba na osobę dwa razy większą od niej, ale ładnie w nich wyglądała, więc przyglądał jej zaciekawiony. Znał jej ciało już tak dobrze, że pamiętał, iż pod lewą piersią ma pieprzyka, a na prawym boku prawie niewidoczne znamię.

- Zrobiłem śniadanie. Kawa już jest, jajecznica także. - Odwrócił się w stronę niewielkiej kuchenki gazowej i zamieszał na patelni. Muriel wyjęła talerze i rozłożyła je na stoliku, wzięła kubki z kawą i cukier. Dopiero, gdy usiadła zrozumiała, że poszło im całkiem sprawnie i nie podejrzewała, że są zdolni do cichej współpracy. Spodziewała się raczej głośnych docinek i złośliwości z jego strony, ale jednak wcale tak nie było. W takim razie była spokojna o przyszłość, przynajmniej tą najbliższą. - Wszystko gotowe. Skorzystam jeszcze z łazienki i możemy jeść - powiedział i przechodząc obok niej pocałował ją w policzek.

W czasie, gdy Jorgos korzystał z łazienki, Muriel zajęła się Diego. Nie byłaby spokojna, gdyby jej pies nie zjadł razem z nią.

- To z nim zawsze jadam śniadania - powiedziała, gdy Kasapi wrócił i przystanął przy wejściu, obserwując ją jak nasypuje psu suchej karmy z dodatkiem surowego jajka.

- Teraz już będziesz jadała ze mną - odpowiedział tylko i usiadł. - Kiedy będziesz mogła się wprowadzić? - zapytał nagle i posmarował jeszcze ciepłą bułkę. Muriel zamarła i spojrzała na niego. Usiadła powoli i wzięła do ręki widelec.

- Nie wiem - odpowiedziała ostrożnie, jakby od tego zależało jej życie. - A kiedy będę mogła?

- Jak dla mnie to możesz już teraz, ale rozumiem, że musisz o wszystkim powiedzieć twojej sąsiadce i cioci.

- Tak, masz rację - odpowiedziała niechętnie. Naprawdę nie wiedziała, jak przekaże to wszystko obu kobietom. Melisanda na pewno przyjmie tą wiadomość z zupełną obojętnością, natomiast pan Brin... Ona mogła zdawać sobie sprawę z powodów, dla których zwiążę się z Jorgosem. Najgorsze było to, że Ophelia mogła ją zganić za to, co zrobi, ale tym martwić się będzie później. Póki co, musiała ustalić, kiedy przeprowadzi się do Kasapiego.

- Boisz się, że nie zaakceptują twojej decyzji? Pamiętaj, że to jest twoje życie i nikt nie ma prawa ci mówić, jak powinnaś postępować. Założę się, że pani Brin będzie opierała się najbardziej, ale nie ma na to żadnego wpływu, prawda? - Pokiwała tylko głową i skubnęła trochę bułki.

- Nie ma, tylko że ja nie chcę się z nią kłócić. Pomagała mi przez tyle lat, zwłaszcza teraz i po śmierci ojca, gdy potrzebowałam pieniędzy. Nie mogę jej tak po prostu powiedzieć, żeby się nie wtrącała. Nie wiem, co jej powiem, ale będę musiała jej wszystko wytłumaczyć.

Kasapi kiwnął tylko głową i popatrzył na jej zatroskaną twarz.

- Nie martw się, będzie dobrze - powiedział to z takim przekonaniem, jakby rzeczywiście było, ale wiedziała, że nie będzie.

W końcu ustalili, że Muriel wraz z Diego i ważniejszymi rzeczami przeprowadzi się do Jorgosa za tydzień w sobotę. W tym czasie powinna załatwić wszystko to, co ma do załatwienia, włącznie z rozmową z panią Brin. Na pewno wiadomość, iż jej młoda sąsiadka wyprowadza się i prawdopodobnie już tu nie wróci, wstrząśnie nią i zaszokuje. Muriel wcale nie spodziewała się pozytywnego przyjęcia takiej wiadomości, ale tak czy siak, musiała z nią porozmawiać. Dlatego właśnie, gdy były szef wyszedł od niej, a ona sama nie miała już nic konkretnego do zrobienia, postanowiła porozmawiać z Ophelią.

Wyszła na korytarz i zadzwoniła do drzwi obok. Sąsiadka otworzyła je po chwili. Ubrana była w swój tradycyjny strój. Powyciągana bluzka i stare spodnie. Posiwiałe włosy spięła w koka i wbiła w niego dwa ołówki. W okularach, które zsunęły się na koniec noca wyglądała jak Japonka.

- Och, dzień dobry, Muriel! Cieszę się, że przyszłaś. Wchodź, jem właśnie śniadanie - powiedziała wesoło i wpuściła ją do mieszkania, które rozmieszczeniem pomieszczeń przypominało jej, lecz różniło się umeblowaniem. Pomaszerowała za kobietą do kuchni, gdzie usiadła na drewnianym taborecie. Pani Brin zajęła się robieniem herbaty, której nie odmówiła Muriel. Musiała się napić czegoś ciepłego, ponieważ miała wrażenie, że trzęsie się z zimna. Oczywiście bała się tej rozmowy, ale była nieunikniona.

- Muszę z panią porozmawiać - powiedziała w końcu dziewczyna. Ophelia właśnie miała nalewać zagotowaną już wodę do filiżanek, ale zatrzymała się słysząc jej poważny ton.

- Co się stało? - zapytała zaniepokojona. Muriel potrząsnęła jedynie głową i uśmiechnęła się blado

- Nie, nic takiego... To znaczy... Muszę coś pani powiedzieć. Nie wiem, czy poprze mnie pani, czy wręcz przeciwnie, ale nie mam innego wyjścia. - Na chwilę zamilkła, ale nabrała powietrza i zaczęła kontynuować. - Jakiś czas temu Jorgos, znaczy mój były szef, dowiedział się, że wzięłam kredyt. Stwierdził, że nie jestem w stanie go spłacić. Zaproponował mi pewien układ. Powiedział, że chętnie mi pomoże, pod warunkiem, że zostanę jego kochanką. Nie zgodziłam się na to. - Muriel spojrzała w twarz kobiety, z którą rozmawiała. Ophelia nie zdradzała nic, co mogłoby jej powiedzieć, jakie ma nastawienie do tej sprawy i do samego Jorgosa, choć kiedyś przecież go chwaliła.

- Ale? - zapytała nagle pani Brin, a Muriel miała wrażenie, że zdradza kogoś najbliższego, choć przecież nie robiła nic takiego strasznego. Opuszczała jednak kobietę, która troszczyła się o nią i zawsze jej pomagała. Czas najwyższy, aby odciążyć ją i pozwolić, aby w końcu przestała im pomagać. Na dłuższą metę mogło to być męczące. Westchnęła ciężko i zaczęła kontynuować.

- No cóż, wtedy powiedział mi, że jeśli w przyszłości poproszę go o pomoc warunki się nieco zmienią. Myślałam, że nigdy nie będę go potrzebowała, ale chyba się myliłam... - zacisnęła mocno usta i ponownie spojrzała na sąsiadkę. Ta jednak wpatrywała się w nią w skupieniu. Nie wyczytała z jej twarzy żadnej dezaprobaty, której się spodziewała.

- Zgodziłaś się, prawda? Jaki jest ten warunek? - zapytała drętwym głosem.

- Ślub. Muszę go poślubić.

- Ślub?! Muriel, czy wiesz w co się wpakowałaś?

- Oczywiście, że wiem! To nie jest mój świat, ale Jorgos ma pieniądze, a ja ich potrzebuję. Dzięki temu moja ciotka na pewno dostanie fachową opiekę lekarską. Niedługo wychodzi ze szpitala. Muszę jej pomóc - mówiła pewnie, choć wcale tak się nie czuła.

- Nie pomyślałaś, żeby zwrócić się o pomoc do mnie? Dobrze wiesz, że zawsze pomogłabym ci, gdybyś tylko zapytała.

- Właśnie dlatego nic nie mówiłam. Zawsze pomagała mi pani, gdy potrzebowałam pomocy, opiekowała się pani mną, przesiadywała całe godziny przy cioci, nic w zamian nie oczekując, więc teraz postanowiłam odciążyć panią i poprosić o pomoc kogoś innego. Możliwe, że popełniam błąd, ale przynajmniej ciocia na tym zyska.

- Nie uważasz, że zbyt się poświęcasz? Twoja ciotka na pewno nie oczekuje tego. - Może i Ophelia miała rację, ale jej ciotka chyba nie bardzo zdawała sobie sprawę nawet z tego, który dzisiaj jest dzień.

- A pani nie zrobiłaby tego samego dla swojej córki? - odpowiedziała pytanie na pytanie. Odpowiedź była jasna. Dlatego Muriel wstała z zamiarem pożegnania się.

- Nie podoba mi się to, co robisz, ale chyba i tak nie mam na to wpływu - bardziej stwierdziła niż zapytała, a dziewczyna potrząsnęła tylko głową.

- Nie, nie ma pani. Przyszłam tutaj, bo chciałam się pożegnać. Nie na zawsze, ale zgodziłam się na propozycję Jorgosa, a to wiążę się z przeprowadzką. Muszę to zrobić - powiedziała cicho, gdy widziała w oczach starszej kobiety oburzenie i protest.

- Kiedy się wyprowadzasz?

- W sobotę planuję przenieść wszystkie ważne rzeczy do Jorgosa. - Po tej wymianie zdań nastała cisza. Muriel nie wiedziała jeszcze, co miałaby powiedzieć starzej kobiecie, nie wiedziała jak w ogóle zacząć pożegnanie.

- Muriel, kocham cię jak własną córkę i życzę ci, aby ułożyło ci się w życiu. Oby z Jorgosem, bo wiem, że on da ci tyle szczęście, ile będziesz chciała - powiedziała z uśmiechem i wyciągnęła do niej ręce. Przytuliła się do niej mocno, wdychając jej zapach. Zawsze, odkąd pamięta, pani Ophelia używała jaśminowych perfum, kupowanych w zwykłym sklepie w centrum dzielnicy.

- Dziękuję - wyszeptała wzruszona dziewczyna i uśmiechnęła się jeszcze do kobiety.

- Mam nadzieję, że będziesz mnie odwiedzała od czasu do czasu?

Muriel nie była pewna, czy będzie w stanie to robić, ale obiecała, że postara się wpadać najczęściej jak tylko się da. Nie wiedziała jednak, jakie zobowiązania ją czekały i czy znajdzie wystarczająco czasu, aby zajrzeć do pani Brin. Musiała jednak to zrobić, jest jej to winna. Jej córka raczej nie będzie mogła ją tak odwiedzać często, ponieważ nie mieszkała w Leeds i rzadko się widziały.

W końcu pożegnała się z bólem serca i ze świadomością, że coś w jej życiu się skończyło, ale zaczęło coś nowego. Coś, czego się bała, a jednocześnie ekscytowała się. Nie powinna, bo nagle zmieni się wszystko i nie wiedziała, co ją czeka dalej, ale musiała stawić temu czoła.

Odetchnęła z ulgą. Rozmowę z panią Brin miała już za sobą, teraz czas na Melisandę. Dlatego z niechęcią skierowała się do pokoju i wyjęła z szafy spodnie i bluzkę. Podczas zmieniania ubrań wciąż nie mogła przestać zerkać na łóżko, na którym parę godzin wcześniej kochała się z Kasapim. Nie sądziła, że kiedykolwiek do tego dojdzie.

Pospiesznie wyszła z pokoju, po drodze zabierając torebkę. Wiedziała, że w jej przypadku ucieczka nic nie da. Wspomnienie tej gorącej nocy, a także poprzedniej i tych, co nadejdą, zawsze będą jej towarzyszyły, ponieważ było to dla niej coś bardzo ważnego i ekscytującego, choć przecież starała się robić wszystko, aby jej więź z Jorgosem nie była ani silna, ani też ważna. Ten człowieka potrafił być czarujący, jeśli dzięki temu miał coś zyskać. Zdobył jej ciało, sprawił, że również go pragnęła, ale serca nigdy nie dostanie i będzie robiła wszystko, aby być również taką bezemocjonalną osobą jaką jest on.

Wsiadła w samochód i pojechała do szpitala, po drodze zatankowała. Kiedy wysiadła z sypiącego się już Mini, zaczęło padać. Niewielkie płatki śniegu spadały na ziemię. Uniosła oczy ku niebu, które pociemniało. Nareszcie spadnie śnieg, który miała nadzieję, że przynajmniej wytrzyma do świąt. Melisanda uwielbiała Boże Narodzenie, ona zresztą też. To był magiczny czas i będąc małą dziewczynką wierzyła, że w tym okresie zawsze może spotkać człowieka coś magicznego. A potem trafiła do ojca i całe jej dzieciństwo bezpowrotnie odeszło.

Muriel zapukała cicho do gabinetu lekarza, który prowadził Melisandę i weszła do środka. Doktor Morricone był człowiekiem miłym i wrażliwym. Nie znała go wcześniej, ponieważ on od niedawna wziął ciotkę oraz innych pacjentów pod swe skrzydła. Był lekarzem około pięćdziesiątki i prócz ładnego uśmiechu był właścicielem czarnych oczu. Jednak urodą nie powalał na kolana, mimo to Muriel stwierdziła, że jest niesamowity. Jego hiszpańskie korzenie widoczne były podczas rozmowy, gdyż z każdym kolejnym słowem podnosił głos, choć mówił o błahych sprawach.

- Dzień dobry - przywitała się z mężczyzną, który wstał widząc ją i powitał ją z uśmiechem.

- Buenos dias - odpowiedział i usiadł za biurkiem, odrzucając do tyłu poły białego kitla.

- Przyszłam w sprawie Melisandy Carkson. Chciałabym wiedzieć, kiedy wyjdzie ze szpitala.

- Możemy ją wypisać w każdej chwili, ale potrzebna jest jej dalsza rehabilitacja. Wypadek, któremu uległa spowodował liczne złamania, więc kości muszą powrócić do poprzedniej sprawności.

- Tak, wiem. Dlatego właśnie zastanawiam się, co byłoby dla niej dobre. Indywidualna rehabilitacja, czy umieszczenie ją w specjalnym ośrodku?

- To zależy, jaki będzie program ćwiczeń. Osobiście znam pewien ośrodek poza Leeds, w którym prowadzone są zajęcia, po których pacjenci wracali do dawnej sprawności, ale oczywiście cena pobytu tam jest bardzo wysoka. - Muriel zagryzła wargę. Na ile mogła sobie pozwolić. Oczywiście to miały być pieniądze Jorgosa, ale nie chciała przegiąć, żeby nie myślał, iż chce go wykorzystać.

- Ile to będzie kosztowało? - zapytała, wyłamując sobie palce. Była zdenerwowana.

- To zależy od długości pobytu pani ciotki. Sądząc jednak po jej obrażeniach około osiem do dziesięciu miesięcy, więc zapewne będzie to kosztowało około trzydziestu, do czterdziestu tysięcy.

- Rozumiem - odparła z ulgą. To i tak mniej, niż przypuszczała. Jednocześnie w jej głowie pojawiła się niepokojąca myśl. Więc po co potrzebny był jej Jorgos? Jej finanse, owszem będą nadszarpnięte, ale pomyślała, że aż tak źle nie byłoby. Sama mogła sobie poradzić. Mogła, ale poczuła nagły przypływ żalu. Zgodziła się na małżeństwo w zamian za pomoc, więc nie mogła się tak nagle wycofać...

- Jest pani tym zainteresowana? - zapytał lekarz, a ona kiwnęła głową.

- Tak. Chcę, by ciocia otrzymała najlepszą opiekę.

- W takim razie sprawa jest jasna. Dam pani wizytówkę ośrodku i namiary na właściciela kliniki.

Dostała wszystkie potrzebne informacje, a także broszury. Szybko się pożegnała i wyszła, oddychając z ulgą, choć uścisk w dołku nie zelżał. Czas na kolejną konfrontację tego dnia. Ruszyła szpitalnym korytarzem, po którym przechadzali się chorzy w towarzystwie pielęgniarek lub pielęgniarzy oraz lekarze i lekarki.

Weszła cicho do sali, w której leżała ciotka i usiadła na krześle. Kobieta spojrzała na nią i uśmiechnęła się szeroko.

- Cieszę się, że przyszłaś, Cukiereczku! Tęskniłam za tobą! - wykrzyknęła kobieta, a Muriel poczuła jak łzy napływają jej do oczu.

- Ja za tobą też - szepnęła i przytuliła się do ciotki, uważając, aby nie zrobić jej jakieś krzywdy, bo nie wiedziała, co ją dokładnie bolało. - Jak się dziś czujesz? - zapytała i usiadła z powrotem na krześle. Kobieta wzruszyła ramionami.

- Dobrze. Muriel, chcesz mi coś powiedzieć? - Dziewczyna spojrzała na nią zaskoczona, ale potem westchnęła. Ciotka wykazywała dość specyficzne umiejętności, których Muriel nigdy nie potrafiła zrozumieć, ale akceptowała je, ponieważ nikomu krzywdy tym nie robiła, co więcej, zawsze dzieliła się swymi dziwnymi myślami tylko z nią. Opowiadała zaskakujące rzeczy, których obie nie rozumiały, ale słowa wypowiedziane na głos brzmiały zupełnie inaczej.

- Ciociu, wiesz, że cię kocham, prawda? - zapytała, czekając na jej odpowiedź.

- Oczywiście, Cukiereczku - przytaknęła z uśmiechem na twarzy.

- I wiesz, że dla ciebie zrobię wszystko?

- Tak, wiem. - Znów potaknęła i z wyraźnym zainteresowaniem spoglądała na bratanicę. A dziewczyna, choć bardzo się starała, to jednak nie była w stanie ukryć zdenerwowania. Wiedziała jednak, że Melisanda inaczej, niż Ophelia przyjmie wiadomość o jej decyzji, co do poślubienia Jorgosa. Ona jakoś chyba bardziej go lubiła, choć tak naprawdę nie miała okazji go poznać osobiście.

- No więc... Podjęłam pewne kroki, dzięki którym twoja rehabilitacja przebiegnie bez żadnych problemów. Nie, poczekaj, posłuchaj mnie - powiedziała szybko, gdy ciotka nagle zaczęła się wyrywać i protestować. - Wiesz dobrze, że niewiele zarabiałam, gdy pracowałam w korporacji, a teraz, gdy się zwolniłam i wzięłam kredyt... Będzie ciężko, choć ostatnio wysłałam cv do pewnej firmy i może w końcu do mnie ktoś oddzwoni. Ale nie o tym chcę rozmawiać. Mój były już szef wie o kredycie i o tym, że jesteś w szpitalu. Zaproponował mi pewien układ, a ja się zgodziłam. - Oczywiście pominęła kilka istotnych faktów, ale w końcu uznała, że nie będzie jej zamęczała szczegółami, które i tak niewiele znaczyły. Liczył się to, że się zgodziła.

- Co to za układ? - zapytała w końcu, a Muriel poczuła jak serce podchodzi do gardła. Zacisnęła mocno dłonie i westchnęła.

- Zostanę jego żoną - wydukała w końcu. W sali zapadła cisza. Nic ją nie mąciło, a Muriel pragnęła przerywnika, który po prostu zmusi Melisandę do wypowiedzi. Nic jednak się nie stało, a ona czekała i czekała, aż ciotka coś powie. W końcu kobieta spojrzała na nią, a w jej oczach błysnęły łzty.

- Robisz to dla mnie? Poświęcasz się dla mnie? - dopytywała wzruszona. - Nie możesz, wiem, że go nie chcesz, że go nie lubisz. Jak chcesz stworzyć taki związek?

- Ciociu, czy to takie ważne? Póki co, dogadujemy się, więc nie martw się na zapas. Zobaczysz, wszystko się ułoży. Wierzę w to.

- Kocham cię, tyle ci zawdzięczam. Nie poradziłabym sobie bez ciebie. - Wyciągnęła ręce, a Muriel bez wahania przytuliła się do Melisandy.

Miały tylko siebie i musiały się wspierać.

Niemal cały dzień spędziła z ciotką, która wypytywała ją o szczegóły. Zwłaszcza interesowało ją to, jaki dom ma Kasapi. Dziewczyna starała się opowiedzieć wszystko ze szczegółami, oczywiście pomijając najistotniejszy fakt. Jej pierwsza wizyta w domu byłego szefa wcale nie miała charakteru czysto towarzyskiego.

W pewnym momencie zadzwonił jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz i natychmiast się zarumieniła. Dzwonił Jorgos. Odebrała.

- Słucham? - rzuciła do słuchawki, bo nie miała pojęcia, co mogłaby mu powiedzieć na powitanie.

- Dzień dobry, słowiczku. Dlaczego tak oficjalnie? - zaśmiał się do słuchawki.

- Dlaczego dzwonisz? - zapytała i skrzywiła się lekko. Zabrzmiało to zdecydowanie za sztywno, ale czuła się poddenerwowana. Melisanda patrzyła na nią z jawną ciekawością, a poza tym głos Jorgosa był zbyt łagodny, aby mogła skupić się na rozmowie.

- Chciałem po prostu dowiedzieć się, co u ciebie. Mam teraz przerwę w posiedzeniu, więc pomyślałem, że do ciebie zadzwonię. Mam rozumieć, że ci w czymś przeszkadzam? - zapytał sucho, a Muriel poczuła się strasznie źle przez to, w jaki sposób go powitała.

- Nie, wcale nie! - powiedziała gwałtownie i zacisnęła wargi. Co się z nią działo? Przyłożyła dłonie do gorących policzków i miała wrażenie, że płoną żywym ogniem. - To znaczy... Jestem u cioci w szpitalu. Mogę zadzwonić do ciebie później?

- Ach, rozumiem. W porządku. Ja się do ciebie odezwę, co?

- Tak! - wykrzyknęła nadzwyczaj energicznie.

- Pasuje godzina czwarta? - Muriel pokiwała głową, a za chwilę zdała sobie sprawę, że przecież Jorgosa nie ma obok niej, więc potwierdziła słownie. Zapadło milczenie. - Agapi mou, muszę kończyć.

- Miłego dnia, Jorgosie - pożegnała się i rozłączyła. Jeszcze jakiś czas potem czuła niepokojące gorąco w środku, które rozpaliło jej policzki. Miała wrażenie, że ich temperatura w ogóle nie spada, a ona sama była zbyt zaskakująco podekscytowana. Wstała więc z krzesła i zaczęła przechadzać się po sali, rozmyślając nad tym, co ją czeka.

Jeśli miała być szczera sama przed sobą, to nie mogła się doczekać, kiedy usłyszy Jorgosa lub kiedy go zobaczy. Już nie była na niego zła, choć nadal bywał irytująco arogancki i pewny siebie, ale musiała przyznać, że zachowanie mężczyzny znacznie się zmieniło i to na lepsze. Dzięki temu przynajmniej po części mogła poznać jego tą lepszą stronę, o której kiedyś mówił jego przyjaciel. Może Stephen Warwick rzeczywiście miał rację? Może Jorgos wcale nie jest taki zły? Teraz będzie miała okazję się o tym przekonać. I to chyba najbardziej ją ekscytowało. Obcowanie z nim na co dzień, poznawanie go dzień po dniu. Oczywiście będzie utrzymywała dystans między nimi i będzie robiła wszystko, aby się do niego nie przywiązać, bo potem rozstanie z nim będzie bolesne, nawet jeśli nie będzie go kochała, to jednak Kasapi stanie się ważną częścią jej nadchodzącego życia. Życia, którego się bała. Na razie jednak, musiała uporać się z większymi problemami. Czas na zastanawianie się znajdzie później. Musiała wrócić myślami do ciotki, która śledziła każdy jej ruch. Uśmiechnęła się do niej z roztargnieniem i usiadła na krześle.

Jorgos obiecał zadzwonić o piątej i tak też zrobił. Muriel niemal wstrzymała oddech, gdy odbierała telefon, a Jorgos od razu powitał ją ciepłym głosem. Musiała powstrzymać to szaleństwo, które zaczęło powoli rozwijać się w niej, niczym jakaś choroba zakaźna. Nie mogła sobie pozwolić na to, aby stracić dla niego głowę. Jednak, gdy rozmawiała z nim zapomniała o bożym świecie, ponieważ jej były szef był świetnym rozmówcą i nie bał się żadnego tematu, a ona mogła go zapytać o wszystko, co chciała. Głównie jednak rozmawiali o ich umowie i przeprowadzce.

- Która godzina ci pasuje? - zapytał w końcu, gdy powoli mieli się żegnać. Muriel nagle poczuła dziwny żal, nad którym chciała zapanować.

- Osiemnasta? Będziemy mieli więcej czasu w ciągu dnia, aby pozałatwiać swoje sprawy.

- Masz rację, piccola mia.

- Jorgosie... - zaczęła, ale zaraz urwała. Mimo że dobrze jej się z nim rozmawiało, jednak nie miała śmiałości zadawać mu pytań, na które mogła nie uzyskać odpowiedzi, choć wydawało jej się, że jej pytanie wcale nie było ani trudne, ani też nie wkraczało na grząskie tereny.

- Tak? - ponaglił ją, wyraźnie zainteresowany.

- Mam pytanie. Odpowiesz mi na nie szczerze?

- Oczywiście, ja zawsze jestem szczery. O co chodzi?

- Zastanawiam się tylko... Wiesz, boję się tego, co będzie. Czeka mnie nieznane, choć przecież wcale nie może być tak źle, ale... Chciałabym wiedzieć, czy ty...

- Też się boję? - dokończył za nią, a Muriel poczuła ulgę, że nie musiała tego mówić. Nie wiedziała, jak zareaguje na to Jorgos.

- Tak, właśnie.

- Muriel, odkąd mieszkam sam, nigdy nie pozwalałem zostać kobiecie na dłużej niż jedną noc. Zazwyczaj było to tylko parę godzin. Nie lubię, gdy ktoś przekracza granice i wchodzi w moją prywatność... Ta sytuacja jest nie tylko dla ciebie nowością. Dla mnie też. I tak, owszem, trochę się boję, ale z zupełnie innych powodów. Czy zaspokoiłem twoją ciekawość?

- Z jakich? - zapytała ciekawa dlaczego Jorgos się bał. Przecież był takim typem mężczyzny, sam zresztą to przyznał, że nie bał się podejmować żadnych decyzji. A może bał się, że ona nie miała tak dużo doświadczenia jak kobiety, z którymi się spotykał i przyniesie mu wstyd? - Czy chodzi o to, że jestem całkiem zielona w wielu sprawach i boisz się, że narobię ci wstydu przed znajomymi?

- Co ty pleciesz? Oczywiście, że nie o to mi chodzi. Mam w głębokim poważaniu tych ludzi, z paroma wyjątkami, ale na pewno nie jest to powód, dla którego się boję.

- Na pewno? - zapytała, chcąc się upewnić. Wiedziała, że nie wyjawi jej powodu, przez który się obawiał, dlatego też nie pytała go. Wolała zmienić temat.

- Wiesz która jest godzina? - zapytał, w którymś momencie Kasapi. Muriel odruchowo zerknęła na zegarek.

- Mój Boże! Już dziewiąta?! Rozmawialiśmy pięć godzin?! Przecież to niemożliwe - zawołała zaskoczona. Tak wciągnęła się w rozmowę z nim, że całkiem straciła poczucie czasu i miejsca. Znów miała wrażenie, że jej świat skurczył się do tego małego pokoju, do słuchawki, w której rozbrzmiewał jego chropowaty głos.

- Ale jednak. - Jego rozbawiony ton już ją nie drażnił, nie doprowadzał do wściekłości, bo wiedziała, że wcale się z niej nie śmieje.

- Zapłacisz majątek - jęknęła głucho, gdy zdała sobie sprawę z jakimi to kosztami się wiązało. - Musimy kończyć.

- Szkoda, uważam, że bardzo miło nam się rozmawiało.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- Jorgosie, kończmy już. Muszę wyprowadzić Diego i w ogóle...

- A co to znaczy w ogóle?

- Muszę coś zjeść, wziąć prysznic... Jestem zmęczona dzisiejszym dniem. Te rozmowy trochę dały mi w kość.

- Mógłbym cię wymasować. Chcesz? Położyłabyś się na łóżku, całkiem nago, a ja naoliwionymi dłońmi masowałbym najpierw twój kark, potem ramiona, aż...

- Nie przesadzaj! Do zobaczenia! - rozłączyła się natychmiast. Serce waliło jej jak szalone, a ona miała wrażenie, że za chwilę spłonie. Nie mogła w to uwierzyć. Jorgos z taką łatwością potrafił zejść na temat, w którym czuł się mistrzem. Był świetnym kochankiem, ale jednocześnie po mistrzowsku potrafił pobudzić jej wyobraźnię tak, by z najdrobniejszymi detalami mogła wyobrazić sobie, co w danej chwili robiłby z nią. Nie, to nie może tak być. Jednak magia jego słowa była zbyt silna, aby się jej oprzeć.