40. Tajemnica narzeczonego

Muriel patrzyła na Jorgosa przez chwilę tylko, a potem rozejrzała się wokół. Na twarzach zebranych, prócz Melisandy, malowało się napięcie.

- Więc byłeś już żonaty? - zapytała opanowanym głosem i w końcu przeniosła na niego zielone spojrzenie pod wpływem którego zacisnął jedynie wargi. - No, byłeś czy nie? Twój dziadek powiedział, że tak, więc dlaczego tego nie potwierdzisz?

- Muriel...

- Nie, wiesz co, w sumie to nie chcę tego słuchać. Najwidoczniej masz mnie w głębokim poważaniu, ale to akurat nie powinno mnie dziwić – warknęła i wstała gwałtownie. - Smacznego – powiedziała do zebranych i wyszła z dumnie uniesioną głową. Gdy już opuściła jadalnie pozwoliła sobie na łzy.

Po opuszczeniu przez Muriel pomieszczenia, zapadła grobowa cisza, a czternaście par oczu wbiło w Jorgosa oskarżycielskie spojrzenie.

- Nie powiedziałeś jej?! - wrzasnęła w końcu Consa.

- Nie powiedziałem – przytaknął w końcu i powoli unosząc do ust zapomniany kawałek musaki. Obserwował rodzinę.

- Dlaczego? W końcu ma być twoją żoną. Wypadałoby ją co nieco uświadomić w tej sprawie – przemówił Stevie. A Bobbie przytaknął, mrucząc ciche „Stevie ma rację.”

- Ale po co? Przecież to zamknięty rozdział – parsknął w końcu opryskliwie i zajął się jedzeniem. Z każdą jednak chwilą panująca wokół cisza zaczęła go irytować. Odrzucił więc z brzękiem sztućce i zmierzył ich wściekłym spojrzeniem. - No co?

- Nigdy nie sądziłem, że to powiem, Nikosie – zaczął Anistos – ale masz syna idiotę. Idź i porozmawiaj z nią. Jeśli nawet nie chcesz jej mówić o Sybill to przynajmniej powiedz jej coś, cokolwiek. Czuje się przez ciebie oszukana. - Skrzyżowali się spojrzeniami i przez chwilę obserwowali. Walczyli po cichu ze sobą.

- W porządku, porozmawiam z nią! - powiedział pokonany i odszedł, rzucając wszystkim niechętne spojrzenie.

Muriel nie poszła do sypialni, lecz schowała się w gabinecie Jorgosa. Odwróciła fotel tyłem do drzwi i usiadła na nim, ramionami otaczając podciągnięte nogi. Oparła czoło o kolana i westchnęła smutno. Emocje z niej jeszcze nie opadły, ale zrozumiała, że postąpiła niedojrzale, jednak wieść o tym, iż Kasapi był wcześniej żonaty była dla niej szokiem i poniekąd ciosem. Z góry założyła, że zawsze był sam, z kilkoma romansami na koncie. Ale czy ktoś w ogóle mógł wiedzieć, że prezes korporacji stał na ślubnym kobiercu?

Przypomniała sobie, jak Aberikos mówił o czymś, co wydarzyło się trzynaście lat temu. Co się wtedy stało? Czyżby Jorgos kochał swoją żonę, a ona odeszła? Ale gdyby był rozwiedziony, to nie naciskałby na ślub w kościele, w Grecji. Więc co to miało znaczyć? Był w tej kobiecie zakochany, a kiedy ona zmarła stał się zgorzkniały? Lata w samotności jedynie pogłębiły w nim ten stan i dziś był po prostu mężczyzną bez serca, w grubym pancerzu, który nikt nie jest w stanie przebić? To było całkiem możliwe i sensowne, zwłaszcza że nie znała całej historii.

Emocje jednak wciąż nie mogły z niej opaść, a gdy powoli wracała do równowagi, usłyszała, że ktoś wchodzi do pokoju i wiedziała, że był to Jorgos. Nie odwracała się jednak, uznała że może sobie pójdzie, jeśli po niedokładnych oględzinach zorientuje się, że jej tu nie ma. Przecież dom był duży i mogła schować się gdziekolwiek.

- Widzę cię, Muriel – usłyszała jego głos. Brzmiał bezosobowo. Nie był na nią zły, lecz jakoś specjalnie zadowolony też nie.

- I co z tego? - mruknęła niezadowolona i odwróciła się w jego stronę.

- Płakałaś? - zapytał zaskoczony, widząc jej lekko zaczerwione oczy.

- Czego chcesz? Tylko nie mów, że przyszedłeś porozmawiać, bo nie uwierzę w to. Założę się, że twoja rodzina wysłała cię do mnie – napadła na niego, rzucając mu krzywe spojrzenie.

- Tak – potwierdził i podszedł do niej. Do kieszeni spodni wsunął ręce i stanął naprzeciwko biurka, udami lekko na nie napierając. Patrzył na nią z góry, mierząc ją takim wzrokiem, jak gdyby to była jej wina, że jego tajemnica wyszła na jaw.

- No to możesz teraz wyjść i wrócić do rodziny, zaraz do was dołączę.

Kiedy jednak Jorgos nie poruszył się, wstała z gniewnym mruknięciem i ruszyła w stronę drzwi. W jej stronę natychmiast wystrzeliło ramię. Przyciągnął ją do siebie.

- Nie będę ci mówił o czymś, co już dawno było. To przeszłość.

- A czy ja o coś cię w ogóle proszę? - warknęła i wyszarpnęła się z jego uścisku. W tym samym momencie do gabinetu weszła Larysa.

- Czy wszystko w porządku? - zapytała z troską, uważnie ich obserwując. Muriel zacisnęła usta i pokiwała głową, a Jorgos wzruszył ramionami, uciekając spojrzeniem w bok. Nic nie było w porządku!

- Chodźmy na kolację – powiedziała Muriel i wyminęła Jorgosa oraz jego macochę.

Weszła do jadalni, gdzie panowała niemal grobowa atmosfera. Nawet Melisanda jadła w spokoju, co jakiś czas klepiąc Diego po głowie. Usiadła na swoim miejscu i zaczęła jeść, choć wcale nie miała na to ochoty. Posiłek rósł jej w ustach. Denerwowało ją to, że teraz wszyscy na nią patrzyli. Uniosła dumnie głowę i posłała im sztuczny uśmiech, na który najwidoczniej się nabrali, bo już po chwili atmosfera zelżała. A gdy w końcu Jorgos wrócił, Muriel skrupulatnie go ignorowała, okazując mu jedynie uprzejme zainteresowanie.

Doszła do wniosku, że ich związek nie można zaliczyć do normalnych, więc traktowanie go, jak faceta, który płacił za leczenie ciotki i za nią samą było dobrym rozwiązaniem. Przynajmniej potem nie narazi się na jakieś przykrości z jego strony.

Późnym wieczorem, gdy rodzina Kasapi już się rozlokowała w swoich pokojach, a Stevie i Bobbie pożegnali się i wracali do siebie, Muriel usiadła w gabinecie Jorgosa z książką. Musiała pobyć sama, aby pozbierać wszystkie myśli do kupy. Musiała też postanowić, co robić dalej. Czy być obojętną wobec faktu, że jej narzeczony kompletnie ją ignorował i w ogóle nie miał zamiaru przynajmniej opowiedzieć część historii z żoną, czy też może dalej drążyć temat? Nie sądziła, aby był skłonny do zwierzeń, więc uznała ostatnią myśl za idiotyczną i bezcelową.

Bolało ją to, że ona opowiedziała mu o sobie wszystko. Powiedziała mu wszystko, co chciał wiedzieć, a on w zamian nie zdradził nic ze swej przeszłości. Kiedyś kochał, kiedyś był młodym mężczyzną, który poślubił ukochaną. Czy śmierć żony tak bardzo go zabolała, że zamierzał do końca życia odsuwać od siebie miłość? Czy teraz ona będzie musiała walczyć z jego arogancją i cynizmem? Miała mnóstwo pytań, lecz nie wiedziała do kogo się z nimi zwrócić. Może teraz, gdy jego rodzina przyleciała do nich, porozmawia z Larysą? Albo Nikosem? Albo jego dziadkiem? On wyglądał na kogoś , kto będzie chciał mówić.

Ułożyła się wygodnie w fotelu, okryła kocem, który zabrała z sypialni i zabrała się za czytanie, choć przez głowę przelatywało jej mnóstwo myśli. Skupiła się jednak na tekście. Diego na jej stopach i przyjemnie ją grzał. Zmieniła pozycję, podciągając pod siebie nogi i układając się na bok. Nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła.

***

Jorgosa męczyły wyrzuty sumienia, choć nie powinny. I już nie chodziło o to, że zataił przed nią ślub, ale o to, co zrobił potem. Ona chciała go tylko poznać, nic więcej. On jednak nie potrafił zdobyć się na otwartość i o wszystkim jej powiedzieć. Nie lubił, gdy ktoś gmerał w jego przeszłości i szukał czegoś, a Muriel właśnie chciała to zrobić. Na pewno miała mnóstwo pytań, na które on nie chciał odpowiadać. To była jego przeszłość, uważał ją za zamkniętą i koniec. Nie rozumiał, dlaczego interesowało ją to, co się działo wiele lat temu. Akurat temat Sybill był dla niego tematem tabu i nie miał zamiaru o nim dyskutować.

Miał nadzieję, że i rodzina nie zechce niczego zdradzać. Rozmawiał nawet z dziadkiem, ten oczywiście wyraził swoje oburzenie.

- Będziesz jej mężem, do jasnej cholery! - powiedział ostro, a on przez chwilę poczuł się jak dzieciak, który narozrabiał.

- I dlatego mam jej się zwierzać? Po co? - zapytał, lecz nie Anistos ani myślał odpowiadać. Zamiast tego popatrzył w okno i zamyślony w końcu spojrzał na niego.

- Przyjdzie kiedyś taki dzień, że twoje tajemnice cię zgubią i wtedy będziesz żałował, że nic jej nie powiedziałeś, że wolałeś ją ignorować. Muriel jest dobrym dzieckiem. Od razu dostrzegłem w niej to, czego wcześniej nie widziałem w Sybill. Bądź dla niej dobry. Sam w końcu powiedziałeś, że prócz swojej schorowanej ciotki i psa nie ma nikogo, więc daj jej rodzinę.

Anistos dał mu wtedy do zrozumienia, że zaakceptował Muriel i choć przecież data ślubu mniej więcej została ustalona to jednak wciąż istniało ryzyko, że dziadek jednak uzna, że dziewczyna nie jest odpowiednią kandydatką. Teraz na szczęście miał potwierdzenie, że jest. Jeśli wspominał o kobiecie, którą wiele lat temu zostawił, to Muriel musiała być naprawdę wyjątkowa. Ksenia Rouvas była kochanką Anistosa, dopóki ich romans nie wyszedł na jaw. Kochał ją bardzo, tak twierdził jego ojciec, który pamiętał tę kobietę. Zostawił ją jednak dla jej dobra, a ona zaraz potem zmarła na gruźlicę. Nie zginęła od kuli w czasie wojny, nie wyjechała. Zmarła na chorobę, z którą nikt nie potrafił sobie wtedy poradzić. I tego nie mógł sobie darować. Ale wciąż powtarzał, że jego koniec jest bliski i już niedługo spotka ją tam, po drugiej stronie.

Usłyszał ciche pukanie.

- Proszę – powiedział cicho. W drzwiach pojawił się jego ojciec.

- Nie przeszkadzam? - zapytał niepewnie i rozejrzał się po sypialni.

- Nie ma jej, poszła na dół czytać.

- Nie powinniście się kłócić. Nie bądź dla niej surowy.

- Czy wy wszyscy się zmówiliście? - warknął w końcu wściekły. - Ciągle ostrzegacie mnie, żebym jej nie ranił, a nikt nie pomyślał, że ja może czuję się tym wszystkim przytłoczony? Że wcale nie planowałem ponownego małżeństwa? Nikt nie pomyślał ile mnie to kosztuje! Sądzicie, że ładna buzia Muriel i jej słodkie spojrzenie zmienią coś? - wykrzyknął w końcu rozjuszony. Miał rację i jego ojciec to wiedział. Rzeczywiście nikt nie pomyślał o tym, jak czuje się z tym wszystkim sam Jorgos. W końcu Sybill, choć sam nigdy się do tego nie przyznał, zraniła go bardzo mocno, upokorzyła i wypaczyła pojęcie miłości. Niemal je zlikwidowała, bo w końcu wykorzystała uczucie Jorgosa i zaraz potem złamała mu serce.

W pokoju zapadła cisza. Po chwili Nikos westchnął i spojrzał na syna przepraszająco.

- Masz rację, przepraszam. Ciągle mówimy o niej. Przyznam się, że nawet nie pomyślałem o tym, co ty czujesz. Wstyd mi za to, bo to powinna być pierwsza rzecz jaka przyjdzie mi na myśl.

- W porządku, tato. - W pokoju zapadła cisza. Obaj mężczyźni, tak do siebie podobni, wpatrywali się w siebie z cichym zrozumieniem.

- Jeśli mam coś ci doradzić, to otwórz się na to małżeństwo, a zobaczysz, jak cię ono uszczęśliwi. Nie bój się niczego, zobaczysz, że wszystko będzie dobrze – powiedział na końcu Nikos, a potem życzył mu dobrej nocy i wyszedł.

Jorgos stojąc pod prysznicem myślał o tym, co powiedział mu ojciec. Małżeństwo z Muriel wcale nie będzie takie złe, wiedział to przecież, ale czy mógł być pewny, że będzie w nim szczęśliwy? Już teraz czuł dreszcz obrzydzenia do tego sakramentu, więc co będzie, jeśli przyjdzie mu stanąć przed księdzem? Do tego czasu miał jeszcze pół roku, więc może w końcu przyzwyczai się do myśli, że zostanie mężem.

Kiedy wyszedł z łazienki, Muriel nadal nie było. Czy w odwecie będzie go unikać lub tak, jak przy kolacji, udawać zainteresowanie jego osobą? Założył na siebie spodnie od dresu i koszulkę, w której Muriel lubiła spać, a potem wyruszył na jej poszukiwania. Od razu skierował swe kroki na dół do gabinetu. Miał nosa, bo już w drzwiach dostrzegł narzeczoną skuloną na fotelu. Okryta kocem spała spokojnie, a u jej stóp warował Diego. Gdy go ujrzał, uniósł łeb.

Nie chciał jej stąd ruszać, ale nie mogła spać całą noc w niewygodnej pozycji. Ten fotel był nieodpowiedni do leżenia. Dlatego podszedł do niej i pochylił się nad dziewczyną, aby wziąć ja na ręce. Jedną rękę wsunął pod kolana, a drugą za plecy. Uniósł ją powoli tak, by jej nie obudzić i wymaszerował z pokoju. Muriel burknęła coś przez sen pod nosem, ale nie obudziła się.

W końcu dotarł z nią do pokoju i ułożył na łóżku. Chciał ją rozebrać, ale uznał, że nie będzie tym zachwycona, gdy się obudzi. Wolał jej niepotrzebnie drażnić, w końcu ostatnio narozrabiał. Położył się obok niej, a gdy tylko to zrobił, Muriel natychmiast do niego przywarła, jakby podświadomie szukając w jego ramionach ukojenia. Mogła się obrażać na niego, mogła udawać, że wcale nie zabolało ją to, iż nie zwierzał jej się ze swej przeszłości, ale potrzebowała go, a przez sen zdradziła się z tym. Ta myśl sprawiła, iż obiecał sobie, że zrobi wszystko, aby Muriel była szczęśliwa, choć nie jest tym, o którym marzyła.

Kolejne dni nie przyniosły w ich związku niczego nowego, nawet przestali się kochać. Muriel zacieśniała więzi z jego rodziną, dużo z nimi rozmawiała, a Jorgos układając w głowie prosty plan odzyskania dawnej równowagi, przyglądał się temu wszystkiemu z lekkim uśmiechem na ustach. Muriel stała się milcząca, choć rozdzielała uśmiechy na prawo i lewo. Kasapi czuł wyrzuty sumienia z tego powodu, chciał, żeby była radosna. Dlatego postanowił zrobić jej niespodziankę, z której na pewno się ucieszy i wiedział, że to pomoże mu w końcu przełamać jej niechęć.

***

Wyczuła go w kuchni, nim zdążył się odezwać. Wstała dziś wcześnie rano, by zdążyć ze wszystkim. Co prawda Consa i Larysa, a także Melisanda koniecznie chciały jej pomóc, to przecież nie mogła zrzucić na nie większości obowiązków, choć bywały momenty, że to tego chciała. Brała się jednak w garść i jak co roku przygotowywała wszystko tak, jak potrafiła najlepiej.

Mimo że wszystko wyglądało mniej więcej to samo - szał z zakupami, stres, liczenie wydatków, przystrajanie pomieszczeń - to jednak teraz grono osób, z którymi świętowała powiększyło się. Miała coś, za co była wdzięczna Jorgosowi: miała rodzinę. I choć ich relacje obecnie nie były najlepsze, to jednak potrafiła docenić to, w jaki sposób integrował ją z Nikosem, Anistosem, Larysą i Consuelą. Wielokrotnie siadali w salonie i wtedy przysłuchiwała się ich rozmowom, o Grecji, wyspie Thasos na której mieszkali i winiarni, którą założył jego ojciec.

- Dzień dobry – przywitał się z nią cichym, zamszowym głosem, który pobudził w niej każdą uśpioną komórkę.

- Dzień dobry – odpowiedziała, starając się opanować drżenie głosu. - Proszę, zaparzyłam kawę. Napijesz się?

- No pewnie, marzę o tym – powiedział tylko i usiadł przy wyspie, akurat w niewielkiej odległości od niej. Popatrzyła na niego z ukosa, a gdy ich spojrzenia skrzyżowały się, szybko odwróciła wzrok. Skarciła się w myślach i zajęła śniadaniem. Starała się, naprawdę to robiła, unikać jakiegokolwiek kontaktu z nim, lecz na próżno, bo przy najmniejszym już ruchu muskała go łokciem, czasem przechodząc obok niego dotknęła go ramieniem. Nie chciała jednak, aby ich relacje zmieniły się. Tak było dobrze, przynajmniej w tej chwili. Tak sobie to wmawiała. Będzie mniej bolało, gdy znów się okaże, że Jorgos ukrywa coś przed nią.

W pewnym momencie złapał ją za łokieć, gdy miała już usiąść. Przyciągnął ją do siebie, patrząc prosto w oczy.

- Nie bocz się już, nie chcę się kłócić – rzucił miękko, głaszcząc ją czule po ramieniu.

- Nie boczę się – odparła tylko, zbyt zafascynowana jego poczynaniami i płonącym wzrokiem, aby w ogóle myśleć o rozmowie. Dopóki jej nie dotknął, nie zdawała sobie sprawy, że za nim tęskni. Od przeszło tygodnia Jorgos nawet słowem nie wspomniał o seksie, a nie mówiąc już o tym, że w ogóle go nie uprawiali. To było, jak dla niej, dość zaskakujące, ponieważ jej narzeczony czasami przechodził samego siebie, miewał też wyjątkowo kochliwe nastroje, które czasami ją bawiły, a czasami wprawiały w pełne rozbawienia przerażenie.

- Właśnie, że tak. Nie rób tego, nie do twarzy ci ze zmarszczonymi brwiami, agapi mou – mruknął tylko i uniósł głowę, aby ją pocałować. W tym samym czasie jego dłonie delikatnie podciągały koszulkę, w końcu palcami musnął nagą skórę pleców, a potem przesunął dłonie na piersi, obejmując dwie pełne półkule. Muriel jęknęła cicho i próbowała się oswobodzi, lecz nie pozwolił jej na to, zamknął ją między swymi udami. - Nie – szepnął tylko pocałował ją delikatnie.

Gdy odpowiedziała na to zmysłowe zaproszenie wpił się w jej usta zgłodniały, stęskniony pocałunków. Objęła go za szyję i przylgnęła do niego całym ciałem.

Tę rozszalałą burzę pełną pasji, szybko przerwało znaczące chrząknięcie. Muriel schowała twarz na piersi Jorgosa, czując jak policzki płoną jej żywym ogniem, a jej narzeczony otoczył ją ramieniem, jakby w ogóle chciał ją schować przed ciekawskimi spojrzeniami.

- Przepraszam. Gdybym wiedziała...

- Teraz już wiesz. Wyjdź – powiedział sucho Jorgos. Po głosie rozpoznała Consę. Odwróciła się w jej stronę zawstydzona nie tylko ich zachowaniem, ale także słowami Jorgosa.

- Przyszłam na śniadanie...

- Wyjdź – warknął zirytowany.

- Ale jestem głodna!

- Powiedziałem: wyjdź!

- Jesteś...

- Wynocha! - rzucił w końcu niecierpliwy. Consuela posłuchała go w końcu, bo po chwili dało się słyszeć ciche parsknięcie i przekleństwo gdzieś na korytarzu. Muriel podniosła na narzeczonego oczy oburzona jego zachowaniem.

- Jak mogłeś tak potraktować własną siostrę! - powiedziała, odsuwając się od niego.

- Mogłem i zrobiłem to. Przerwała nam...

- No to co? Jesteśmy w kuchni, więc każdy może tu przyjść. Wieczorem – powiedziała znacząco i odwróciła się do niego tyłem, aby zalać sobie herbatę.

Jorgos jedynie westchnął, ale jednocześnie ucieszył się, że wszystko wróciło do normy.

Nie wróciło. Przynajmniej jeśli chodziło o Muriel, która nadal nie potrafiła wyrzucić z głowy faktu o jego zmarłej żonie. Jaka ona była? Na co zmarła? Czy Jorgos bardzo przeżył jej śmierć? Tylko na to ostatnie pytanie potrafiła odpowiedzieć wnioskując jedynie z jego obecnego zachowania. Skoro stał się tak potwornym cynikiem, musiał bardzo cierpieć. Ale to nie tłumaczyło go, dlaczego traktował ją w taki sposób. Bardzo chciała mu ufać, ale w tej sytuacji nie bardzo miała podstawy, aby to robić. Ukrywał przed nią, że był już wcześniej żonaty. Nie mogła tego przeboleć i chyba nigdy tego nie zrobi. Nie chciała być tą drugą, o ile w ogóle nią była, bo w końcu nawet jej nie lubił...

Po kilkunastu minutach do kuchni weszła cała rodzina Jorgosa, a Muriel poszła po ciotkę.

- Mam nadzieję, że już wszystko w porządku? - zapytała Larysa, która dowiedziała się od córki o tym jak zastała Muriel i Jorgosa obściskujących się przy blacie.

- Tak, w jak najlepszym – odpowiedział tylko i zaprosił wszystkich do jadalni, gdzie po jakimś czasie dołączyły do nich Muriel i ciotka. Wszystko zostało przyniesione i położone na stole.

Przy śniadaniu panowała radosna atmosfera. Panie rozprawiały na temat przygotowań do świąt, aż w końcu zeszły na temat ślubu.

- O catering i resztę się nie martw, sama z Consuelą wszystkim się zajmiemy. Póki co, nie musimy się spieszyć z przygotowaniami. Zwłaszcza, że mamy jeszcze tak dużo czasu. - Larysa uśmiechnęła się do skrępowanej Muriel. Dziewczyna nie czuła się zbyt pewnie w trakcie tej rozmowy, bo wiedziała, że to Kasapi za wszystko zapłaci.

- Jaki model sukni ci się podoba? - zapytała Consa, która nie mogła się doczekać wybierania garderoby dla Muriel.

- Nie mam pojęcia nawet, jakie są modele – odparła zmieszana swą niewiedzą.

- Nie przejmuj się, ja też nie wiem, ale na pewno sobie poradzimy – uspokoiła ją siostra Jorgosa. Jej ciepły, pełen serdeczności uśmiech poprawił jej humor. Wsparcie dziewczyny było dla niej bardzo ważne. - Musimy zająć się póki co zakupami świątecznymi, prezentami i resztą.

Muriel zerknęła w stronę Jorgosa, który gawędził z ojcem i dziadkiem, a potem nachyliła się do kobiet.

- Nie mam zielonego pojęcia, co kupić Jorgosowi. Z czego będzie się cieszył człowiek, któremu niczego nie brakuje? - zapytała konspiracyjnym głosem i posłała Larysie przepraszający uśmiech.

Miała problem z prezentem dla tego człowieka, ponieważ on miał wszystko, czego mógłby pragnąć mężczyzna. Wspaniały samochód, dom i masę gadżetów, więc co mogłaby mu kupić? Pluszowego misia? Na pewno by go rozbawił, a ostatnie czego chciała, to stać się obiektem jego żartów. Nie przychodził jej do głowy żaden sensowny pomysł, który mogłaby zrealizować. Dlatego spojrzała na siostrę i matkę narzeczonego w oczekiwaniu, iż one coś jej podpowiedzą.

- Jeśli mężczyzna ma wszystko i już nic więcej nie chcę, to daj mu to, o czym marzy, a nie ma śmiałości, aby poprosić – odpowiedziała enigmatycznie Larysa i uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco.

- A o czym marzy Jorgos? - zapytała Muriel, zbita z tropu. To nie był czas na zagadki!

- Nie wiesz? O miłości. Jorgos marzy o miłości...

- Słucham?! - zapytała na tyle głośno, iż zwróciła uwagę mężczyzn na drugim końcu stołu. Jorgos spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami. Wbił w nią szare spojrzenie, aż poczuła coś dławiącego w gardle, a serce przyspieszyło, mocno tłukąc się o żebra. Przełknęła nerwowo ślinkę i starała się uśmiechnąć, ale wyszedł jej z tego gestu jedynie krzywy grymas. Nie potrafiła oderwać od niego wzroku, choć przecież powinna dokończyć rozmowę z Larysą i Consuelą, ale widok narzeczonego urzekł ją, gdy tak lustrował ją z dziwnym wyrazem twarzy.

Czyżby rzeczywiście Jorgos marzył o miłości? Przecież sam wielokrotnie powtarzał, że nie ma czegoś takiego, że ich związek nie będzie opierał się na tym uczuciu, więc teraz miała tak łatwo zawierzyć słowom Larysy, która w końcu nie była jego prawdziwą matką, choć i tak lepiej go znała niż ona. Nie mogła być aż tak łatwowierna, lecz jakaś część jej serca nie była w stanie tak łatwo się pogodzić ze świadomością, że Jorgos nie będzie jej kochał. Wstrzymała oddech. Przecież to jasne, że nigdy się w niej nie zakocha! Otrząsnęła się szybko i posłała wszystkim sztuczny uśmiech, na który nabrali się niemal wszyscy. Niemal, bo Jorgos jakoś nie wyglądał na takiego, który dał się zwieść. Jego spojrzenie mówiło, że wieczorem porozmawiają. Wzruszyła w milczeniu ramionami i udała, że wraca do posiłku. Gdy w końcu rozmowy na nowo zabrzmiały, Muriel zerknęła w stronę Larysy, ta z kolei przypatrywała się Jorgosowi.

- Laryso, dobrze wiesz, że nie tego Jorgos ode mnie chce. Zresztą miłość w jego przypadku nie będzie już możliwa. Chodziło mi o coś raczej materialnego – powiedziała w końcu, gdy upewniła się, że nikt ich nie słyszy, a macocha Kasapiego na powrót zwróciła na nią uwagę.

Kobieta westchnęła tylko i pokiwała głową, jakby w ogóle żałowała, że zaczęła temat miłości.

Po skończonym śniadaniu Muriel wraz z Consą udały się do kuchni, aby wszystko posprzątać, Larysa wyszła na dwór zabierając ze sobą Melisandę, do pomocy poprosiła Nikosa i Jorgosa, Diego oczywiście udał się z nimi, natomiast Anistos stwierdził, że towarzystwo dwóch młodych dziewczyn wpłynie na niego odmładzająco.

- Wybieramy się zaraz na zakupy, jedziesz z nami? - zapytała Consuela, lecz Anistos pokręcił głową i spojrzał na nią z politowaniem.

- Dziecko, zapomniałaś ile mam lat? - zapytał rozbawiony.

- Oj, wiek się nie liczy! Będziesz się z nami dobrze bawił.

- Nie, muszę uciąć sobie drzemkę. Wasze towarzystwo doprowadziłoby mnie do ruiny emocjonalnej, a chce jeszcze dożyć do ślubu. - Głową wskazał na Muriel. - Chcę mieć święty spokój, bo mam już dość głośnych rozmów i śmiechów.

Wyszedł z kuchni, krocząc powoli i stukając laską, na której się zawsze podpierał. Muiel była zdumiona zachowaniem Anistosa, ale nie skomentowała tego w żaden sposób. Rzuciła tylko wymowne spojrzenie w stronę Consy. Ta z kolei roześmiała się tylko i poklepała ją po plecach.

- Jeśli nie chcesz zwariować, to musisz go zaakceptować. To ekscentryk i zawsze nam powtarza, że mając tyle lat ile ma może wszystko. Nie komentuj tego, zaakceptuj – rzuciła tylko, gdy dostrzegła, gdy Muriel chciała coś dodać.

***

Melisanda zgodziła się zostać w domu, a Jorgos obiecał, że zaopiekuje się nią. Chciał odciążyć Muriel, która, doskonale wiedział, musiałaby zajmować się Melisandą cały czas, gdyby nie zgodziła się na jego propozycję. Ile świat spędziła samotnie? Dziewczyna była mu za to bardzo wdzięczna. Obawiała się, że ciotka pochłonie cały jej czas, lecz narzeczony okazał się wspaniałomyślny. Uśmiechnęła się sama do siebie, gdy przypomniała sobie, jak Jorgos pochyla się z troską nad jej ciotką i pyta ją, czy czegoś jej nie potrzeba.

- Dlaczego się tak uśmiechasz? O czym myślisz? - Poczuła szturchnięcie. Spojrzała na Consuelę, która stała obok w niej i przypatrywała się jej z ciekawością. Jasne oczy skrzyły się wesoło, a pełne wargi rozciągnęły się w szerokim uśmiechu.

- O Jorgosie – wypaliła Muriel, nim zdążyła nawet pomyśleć. Natychmiast zwróciła na siebie uwagę Larysy, która stała obok. Dziewczyna natychmiast poczerwieniała pod badawczym spojrzeniem obu pań. - Znaczy, właśnie pomyślałam, że to miło z jego strony, że zechciał się zaopiekować moją ciocią... Melisanda bywa uciążliwa, więc martwię się czy sobie poradzi – bąknęła, lecz gdy spostrzegła rozbawienie na twarzy, spiekła raka i uciekła z miejsca, wchodząc do pierwszego lepszego sklepu. Okazało się, że weszła do jubilera, a gdy zerknęła pobieżnie na męską biżuterię: sygnety, spinki do mankietów, zegarki i wisiorki stwierdziła, że nie stać ją na taki prezent. Miała własne pieniądze, dlatego stwierdziła, że prezent dla Jorgosa i Melisandy kupi za własne, zaoszczędzone pieniądze. Dlatego cofnęła się z zamiarem wyjścia, lecz Consa złapała ją za rękę i zaciągnęła pod gablotę z naszyjnikami.

- Powinnaś sobie coś kupić – powiedziała Consuela i zaczęła wskazywać jej po kolei naszyjniki. W końcu zatrzymały się na ostatnim, najwyżej położonym. - W szmaragdach będzie ci najlepiej i będą pasowały ci do pierścionka zaręczynowego.

- Nie, Cons, wiesz, to chyba nie jest dobry pomysł. Jorgos będzie zły, ten naszyjnik jest bardzo drogi – mruknęła zmieszana. Rzeczywiście cena biżuterii mogła przerazić zwykłego zjadacza chleba. Także ją.

- Oczywiście, że nie będzie zły. Na pewno bardzo chętnie cię w nim zobaczy. - Muriel zaczęła protestować, lecz jej niemrawe tłumaczenia przerwał łagodny głos Larysy.

- Consuelo, nie zmuszaj do niczego Muriel. Chodźmy, czas nas goni – powiedziała i uśmiechnęła się do dziewczyn. Obie posłusznie poszły za kobietą.

Ulice Leeds zasypane były śniegiem, a ozdoby zawieszone na wszystkim, co tylko się dało, dawało poczucie, że święta będą już za moment. Wszyscy chodzili po sklepach podnieceni, w świątecznych nastrojach.

Muriel, Consuela i Larysa na zakupach spędziły ponad cztery godziny, co dla tej pierwszej było zupełną nowością i miała już dość łażenia po sklepach, szukanie prezentów, czy robienie zwykłych zakupów na obiad. Naprawdę nie sądziła, że to może być aż tak męczące, zwłaszcza, że sklepy leżały blisko siebie. Za namową siostry i macochy narzeczonego kupiła piękną, zieloną sukienkę, którą będzie mogła założyć na wigilijną kolację. Ponieważ panie koniecznie chciały zrobić sobie nawzajem niespodziankę z prezentami, stwierdziły, że się rozdzielą na jakiś czas, aby kupić to, co będą chciały. Dlatego, gdy Muriel została sama pognała najpierw do drogerii, lecz nic tam nie znalazła ciekawego. W końcu odwiedziła starą perfumerię, którą odwiedzało mnóstwo osób, nie tylko kobiet. Tam spędziła ponad pół godziny, ale wybrała perfumy dla obu pań, a także dla Jorgosa, gdyż nie potrafiła przejść obok męskich perfum, które nęciły swym zapachem.

- A co ty tu robisz? - usłyszała za sobą dobrze znany, kobiecy głos. Odwróciła się w stronę Tracy i uśmiechnęła się zmieszana. Właśnie stała przed męskimi akcesoriami do pielęgnacji.

- Robię zakupy – odpowiedziała, uśmiechając się do dziewczyny, która nawet nie starała się ukryć zaskoczenia jej obecnością tutaj. - Cieszę się, że cię widzę. - Przytuliła ją do siebie, lecz Tracy nadal była zaskoczona.

- Ja też. Nie odzywałaś się...

- Tak, wiem, przepraszam. Trochę miałam na głowie... - Westchnęła cicho i popatrzyła na nią z przepraszającym uśmiechem na ustach. - Muszę ci wszystko wyjaśnić... Naprawdę trochę się wszystko skomplikowało i pomieszało od naszego ostatniego spotkania.

- Naprawdę? No to koniecznie musisz mi wszystko wyjaśnić! - zażądała wesoło. Nadal była tą wesołą młodą kobietą, jaką była w firmie.

- Masz teraz chwilę czasu?

- Jasne, ile tylko chcesz.

Wyszły więc ze sklepu, płacąc za zakupy i odnalazły małą kawiarenkę na rogu ulicy. Usiadły przy oknie, aby przy okazji mieć dobry widok na ulicę i Muriel zaczęła nad filiżanką herbaty opowiadać wszystko to, co wydarzyło się po tym jak opuściła firmę. Opowiedziała o chorobie ciotki, o tym jak Jorgos narzucał jej się, o tym jak poznała jego kuzyna... Starała się nie pominąć żadnego szczegółu, a Tracy słuchała z szeroko otwartymi ustami, nie mogąc w to wszystko uwierzyć.

- I co, teraz jesteś narzeczoną Jorgosa Kasapi? - zapytała, chcąc się upewnić, czy przypadkiem czegoś nie przeoczyła.

- Tak, jestem...

- Właśnie ostatnio w firmie zastanawialiśmy się, dlaczego Jorgos chodzi taki wesoły. Pogwizduje, śmieje się... I nie uwierzysz, dał nam naprawdę wysokie premie świąteczne. Teraz już wiem komu mam podziękować! - Tracy Gamble najwidoczniej nie widziała w tej historii niczego złego. W końcu na pewno była zaskoczona, że ona i Jorgos mimo wszystko byli razem, a przecież w pracy skakali sobie do oczu.

- Szkoda, że nie zostałam tam dłużej, może i ja dostałabym premię? - zażartowała.

- Pewnie tak, każdy ją dostał, bez wyjątków. I jaki on jest? No wiesz, prywatnie? - Muriel zastanowiła się przez chwilę, bo tak naprawdę nie wiedziała, co mogłaby jej powiedzieć. Jaki był Jorgos? Był skryty, uparty, arogancki i cyniczny, ale jednocześnie troskliwy i opiekuńczy. Nie potrafiła go określić jednym słowem, bo potrafił wywoływać w niej sprzeczne emocje.

- Ciężko powiedzieć – zaczęła więc niepewnie. - Naprawdę nie znałam go tak dobrze, jak myślałam. Podejrzewam, że nawet i za dziesięć lat nie będę go znała. Zaskoczył mnie... Bywa arogancki i pewny siebie, ale jednocześnie... Potrafi być troskliwy. Mam wrażenie, że opiekuje się mną i moją ciotką.

- I na pewno jest romantyczny – powiedziała Tracy i wpatrzyła się w widok za oknem.

- Nie jest, romantyzm to ostatnia rzecz jakiej można się po nim spodziewać. Twardo stąpa po ziemi i nie wierzy w miłość. Wiesz, że był wcześniej żonaty?

- Proszę?! - zapytała zaskoczona, natychmiast odwracając w jej stronę twarz. - Nie miałam pojęcia, nikt w firmie o tym nie wie.

- Dowiedziałam się o tym od jego rodziny. Sam wyciągnął ze mnie wszystko, co chciał wiedzieć, a przemilczał fakt, że miał już żonę, co prawda już nie żyje, ale jednak miał. - Na samą myśl o kobiecie, co prawda już nieżyjącej, ale jednak kobiecie, którą kochał, ogarnęła ją zazdrość. Zazdrość! W ogóle nie powinno ją to obchodzić, że Jorgos kiedyś kochał i był kochany, ale jednak zabolało ją to, że teraz musiała zmagać się z Kasapim, który po odejściu ukochanej stał się cynikiem i nie potrafiła przebić tego grubego pancerza.

- Miał, dobrze powiedziane. Skoro już nie żyje, to dla niego temat jest skończony. To przeszłość. Faceci raczej nie zastanawiają się nad tym, co kiedyś się wydarzyło, idą do przodu. - Tracy miała rację, ale Muriel miała wrażenie, że tylko ona chciała, aby ich związek przypominał... związek, a nie suchy układ. Bo on tak to traktował.

- Och, ale ja chcę, żeby było normalnie! - poskarżyła się, lecz po chwili zdała sobie sprawę, że zabrzmiała absurdalnie. - Nie ważne. Jorgos to trudny facet i muszę się z nim jakoś uporać.

- Przede wszystkim nie naciskaj go – poradziła Tracy. Dziewczyna kiwnęła jedynie głową.

Ich rozmowę przerwał nagle telefon. Muriel wyjęła dzwoniącą komórkę z torebki. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Consueli.

- To siostra Jorgosa, Consuela.

- W porządku, odbierz. - Machnęła ręką w stronę aparatu, a sama zajęła się kawą.

- Słucham?

- No gdzie ty jesteś! Czekamy na ciebie i czekamy!

- O Boże, na śmierć zapomniałam! Już idę. Pa! - zawołała i szybko rozłączyła się. - Przepraszam, muszę się już zbierać. Obiecuję, że zadzwonię do ciebie wieczorem i wtedy porozmawiamy!

- Dobrze, dobrze. Czekam w takim razie na telefon. Trzymaj się. I pamiętaj, nie naciskaj go, sam wszystko ci wyjaśni, jeśli będzie chciał.

- Jeśli będzie chciał.