42. Zazdrośnica

Wigilia Bożego Narodzenia w tym roku wyglądała zupełnie inaczej. Nie spędzał jej z Isabellą i jej ojcem, lecz z całą rodziną i Muriel. Nigdy nie pamiętał, aby w dorosłym, już samotnym życiu, śmiał się tyle, co przy wigilijnej wieczerzy. Niemal trzymał się za brzuch, gdy Muriel opowiadała o jakichś dziecinnych wygłupach, które sprowadziły na nią miesięczny szlaban. Śmiał się z sytuacji, ale wiedział, że matka jego narzeczonej tak naprawdę nie kochała córki, a i ona sama nie darzyła kobiety głębszym uczuciem. Najwidoczniej dziewczyna nie myślała o tym, bo wyglądała na szczerze ubawioną. Patrzył na jej zarumienioną twarz, błyszczące oczy i pociągnięte czerwoną szminką usta, rozciągnięte w szeroki uśmiechu. W pewnym momencie nie wytrzymał i nachylił się w jej stronę, cmokając ją prosto w usta. Zaskoczona dziewczyna popatrzyła na niego, przestając się na chwilę uśmiechać. Jednak po chwili mrugnęła do niego wesoło i przytuliła na chwilę głowę do jego ramienia. Poczuł się jakby w życiu już niczego mogłoby nie zabraknąć. Ostatnie dwa lata były dla niego dość samotne, jego rodzina nie przyjechała do Leeds, bo organizowali własne święta w zupełnie innym terminie, jak to grekokatolicy, a on nie mógł opuszczać Leeds, bo na rynek wypuszczali nowy model telefonu i musiał być na miejscu, dlatego pojechał do Isabelli i jej ojca, który okazał się być miłym, starszym panem. Oboje świetnie się u niego bawili, a potem aktorka pojechała do sióstr do Londynu. W każdym razie ten rok był zupełnie inny od dwóch poprzednich.

Kolacja przebiegała w wesołej atmosferze i każdemu posiłkowi towarzyszyły głośne rozmowy. Przedtem pomodlili się, a potem połamali opłatkiem. Do tej pory uśmiechnął się na wspomnienie, jak odciągnął żonę w najdalszy kąt i zamiast życzyć jej wszystkiego dobrego, porządnie wycałował. Byłby posunął się dalej, ale dziadek bezceremonialnie przerwał im chwilę samotności. Naprawdę było to męczące, zwłaszcza, że ich seks ostatnio przypominał partyzantkę. Zawsze istniało ryzyko, że ktoś wejdzie do pokoju w chwili, gdy kochał się z własną narzeczoną. Dlatego wszystko odbywało się pospiesznie, pod prysznicem, co doprowadzało go do frustracji, a to sprawiło, że chodził lekko zirytowany samym już faktem, że ich seks odbywał się w ciągu dziesięciu minut, a resztę nocy leżał rozgrzany, rozochocony u boku Muriel, która spała spokojnie, nieświadoma, że on zaliczał kolejną nieprzespaną noc. Mógł oczywiście mieć to gdzieś i po prostu uprawiać z nią seks taki, jak zawsze: gorący, ognisty i głośny. Westchnął niepocieszony i rozejrzał się po twarzach, które znał od lat, popatrzył także na zadowoloną Melisandę i szczęśliwą Muriel. Podejrzewał, że do tej pory jej święta nie były tak radosne. W końcu jej ojciec był człowiekiem ponurym i nienawidził własnego dziecka. Cieszył się, że dał jej to, czego nikt nie byłby w stanie jej zapewnić: rodzinę, która przyjęła ją z otwartymi ramionami i pozwoliła jej zapomnieć o wszystkim, co do tej pory ją spotkało, nie tylko z jego strony, ale także ze strony innych. Pieniądze dla niej nie były najważniejsze, choć to ich najbardziej potrzebowała w ostatnim czasie. Muriel należała do osób, które niezależnie od sytuacji nie traciły ducha i robiły wszystko, aby pomóc drugiemu człowiekowi. Uwielbiał ją za to i zapragnął jej dać wszystko, czego zapragnie. Nawet, jeśli kiedyś wspomni o dziecku, zrobi wszystko, żeby była szczęśliwa i nigdy jej nie zawiedzie.

Kolacja dobiegała końca, wszyscy kończyli już ostatnie danie, więc wstał od stołu i przeprosił wszystkich.

- Muszę coś załatwić. Wrócę za piętnaście minut. - Pochylił się nad wciąż siedzącą przy stole Muriel i pocałował ją w usta: lekko i przelotnie. Poczuł jak oddaje z ochotą pocałunek i uśmiechnął się do niej znacząco.

- Wróć szybko – poprosiła go cicho, patrząc na niego skrzącymi się oczami. Ścisnęło go coś w gardle, gdy zobaczył prośbę malującą się na jej twarzy.

- Wrócę nim się obejrzysz – obiecał półgłosem i zostawił rodzinę, która, czuł to, śledziła w milczeniu jego wyjście z jadalni.

- Może chodźmy do salonu? Poczekamy tam na Jorgosa – zaproponowała Muriel. Zostawili wszystko tak, jak było. Każdy już zajął swoje miejsca. Melisanda bardzo polubiła Anistosta, więc jej wózek ustawiono obok fotelu dziadka Jorgosa tak, aby oboje mogli sobie porozmawiać. Najwidoczniej rozumieli się jak nikt ich nie był w stanie zrozumieć. Ceniła Anistosa za to, że z niespotykaną u niego cierpliwością wysłuchiwał bezsensownej paplaniny ciotki i jeszcze wtrącał się z własnym komentarzem. Był to niezwykły widok.

Nikos podszedł do barku i wyjął z niego kilka butelek alkoholu.

- Kto ma na coś ochotę? - zapytał i potoczył spojrzeniem po twarzach osób.

- Ja się napiję wina – zgłosiła się Larysa i podeszła do męża, aby odebrać od niego lampkę wina i usiadła na swoim miejscu. Muriel i reszta towarzystwa potrząsnęła głową. Wolała poczekać na narzeczonego, który ni stąd, ni zowąd po prostu wstał i wyszedł. Nawet nie wytłumaczył, dokąd pojechał. Może pojechał po Stephena i Roberta? Dopiero wczoraj dowiedziała się, że wpadną do nich po kolacji, więc wpadła w panikę, bo nie miała dla nich prezentu. Gdyby wiedziała wcześniej może udałoby jej się wyszukać coś ładnego, a tak obaj dostaną perfumy i krawaty. Nie był to prezent zbyt wyszukany, ale lepsze to niż nic. Obaj w końcu byli biznesmenami, więc krawaty i dobre perfumy na pewno będą przydatne.

Wszyscy już odnaleźli swoje miejsca. Larysa i Nikos usiedli na jednym fotelu. Ojciec Jorgosa wziął swą żonę na kolana i trzymał ją tak, jak powinien to robić zakochany mężczyzna. Patrzyła na nich z lekką zazdrością, ale i również zadowoleniem. Uwielbiała ich! Consuela zajęła miejsce obok niej, na sofie, a drugi fotel zarezerwował sobie Anistos, Melisanda siedziała na wózku zaraz obok niego. Brakowało jej tylko Jorgosa, no i jego przyjaciół.

Obie z Consą rozmawiały cicho o sukienkach, gdy nagle na korytarzy dało się słyszeć głośne „ho ho ho”. Muriel wstała, aby przywitać gości, którzy po chwili zjawili się w salonie z naręczem prezentów. Stephen i Robert obładowani torbami pozostawili wszystko na ziemi, a sami dosiedli się do Muriel i Consueli, uprzednio witając się z każdym po kolei.

- A gdzie twój narzeczony? - zapytał Bobbie i uśmiechnął się wesoło do niej.

- Nie mam pojęcia, jakieś piętnaście minut temu powiedział, że zaraz wraca i wyszedł – odpowiedziała, starając się ukryć niepokój. Dokąd pojechał? Po co wyszedł? W pewnym momencie dopadła ją dziwna, lecz znacząca myśl. Może pojechał do byłej kochanki złożyć życzenia? Ale jeśli chciał koniecznie to zrobić, to nie mógł do niej zadzwonić? Naprawdę nie miała pojęcia, co stało się z Jorgosem. Miała jednak nadzieję, że wyjaśni wszystko po powrocie. - Poczekajmy z prezentami na Jorgosa – poprosiła cicho wszystkich i wstała z kanapy. Ruszyła w kierunku wyjścia. Zajrzała w okno wychodzące na podjazd i dostrzegła, że na posesję wjeżdża czarny SUV Kasapiego. Odetchnęła z ulgą i wróciła do gości. - Już przyjechał – odpowiedziała radośnie i niecierpliwie go oczekując, usiadła obok Consy.

Nagle zdała sobie sprawę, że cała aż drżała z niecierpliwości, aż go zobaczy. Oczekiwała, aż pojawi się w salonie, wysoki, dumny i uśmiechnięty. W końcu pojawił się w drzwiach salonu i przystanął, spoglądając na nich poważnie, a kiedy ich oczy spotkały się: jedne zielone, skrzące się i niecierpliwie go wypatrujące, a drugie szare, spokojne i poważne, Muriel poczuła przebiegające wzdłuż kręgosłupa ciarki, które poruszyły przy okazji serce, wprawiając je w gwałtowne bicie. Przełknęła ślinkę i uśmiechnęła się nerwowo do siedzącej obok Consueli, która patrzyła na nią z wysoko uniesioną brwią. Dziewczyna speszyła się i wstała. Jorgos natychmiast ruszył w jej kierunku, w dłoni trzymał koszyk.

- Gdzie byłeś? - zapytała cicho, gdy w końcu znalazła się tuż przy nim. Jorgos obserwował ją z czułym uśmiechem na twarzy.

- Buon Natale – rzucił tylko po włosku i nim Muriel zorientowała się, co robi, przyciągnął ją gwałtownie do siebie i mocno pocałował. Wolną dłonią, złapał ją w pasie. Przylgnęła do niego, oddając pocałunek, który po chwili przerwał przeciągłe gwizdnięcie.

- Rzygam tęczą – odparł Bobbie, czym rozbawił wszystkich zebranych, w tym Muriel i Jorgosa. - Skoro już wszyscy są, to czas na otwieranie prezentów!

- Jak dziecko – mruknął Jorgos i wzniósł oczy do nieba. Objął w pasie narzeczoną i podprowadził ją do sofy. - Usiądź, ja zajmę się wręczaniem prezentów.

Muriel usiadła, a Jorgos postawił koszyk pod choinką. Potem zabrał się za rozdawanie prezentów. Do każdego przyczepiona była karteczka z imieniem, więc łatwo wszystko poszło. Prezenty dla siebie odstawiał na bok, by później je otworzyć. Prezent dla Muriel był ostatni. Podszedł do niej i wręczył jej koszyk. Muriel odebrała go od niego i podniosła klapę.

- O Boże, jaki słodki! - krzyknęła zachwycona, gdy dostrzegła rude futerko i wielkie brązowe oczy.

- Co to? Co dostałaś? - dopytywali się wszyscy, zerkając jej przez ramię. Muriel sięgnęła dłońmi do środka i po chwili wszystkim ukazała się mała kulka futra.

- To królik – powiedziała Consuela, która siedziała najbliżej dziewczyny i widziała wszystko. Narzeczona Kasapiego delikatnie przytuliła do siebie wystraszona stworzonko, które trzęsło się i próbowało uciec. Głaszcząc go delikatnie po małej główce, spojrzała na Jorgosa z uśmiechem.

- Dziękuję, jest kochany. Nigdy nie widziałam tak słodkiego królika – powiedziała tylko i na powrót zajęła się zwierzątkiem.

- Ciesze się, że ci się podoba. Nie wiem, jak zareaguje twój ochroniarz, ale mam nadzieję, że go nie zje na deser. - Wszyscy parsknęli śmiechem.

Dalsza część wieczoru przebiegła w wesołej atmosferze. Po godzinie jedenastej Melisanda i Anistos udali się na spoczynek, a Robert i Stephen wrócili do siebie.

***

Reszta dni upłynęła im na błogim lenistwie. Nikt nie wyrażał ochoty na jedzenie, ponieważ wszyscy czuli się przejedzeni. Aż do Sylwestra nikt nie mógł patrzeć na kuchnię. Impreza witająca Nowy Rok odbyła się w rodzinnym gronie. Nie było ani Stephena i Roberta, obaj udali się na przyjęcie jakiegoś ich przyjaciela. Muriel poczuła się zawiedziona, ale Bobbie obiecał jej, że wpadnie do niej w Nowy Rok. Polubiła go, potrafił rozbawić człowieka, czasami aż do przesady, ale ceniła w nim to, że jest taki radosny.

Muriel również pogłębiła znajomość z Tracy, która radośnie oznajmiła, że jej rodzice mieszkają niedaleko Jorgosa. Dlatego zaprosiła ją w piątek, dwa dni po wyjeździe rodziny Jorgosa.

Oczywiście przy pożegnaniu nie obeszło się bez niezbyt przyjemnej niespodzianki, którą zaserwował paniom Jorgos. Oczywiście naraził im się bardzo. Panie właśnie żegnały się, a Larysa powiedziała, żeby na wakacjach przyjechali do nich obowiązkowo. To nie było zaproszenie, lecz polecenie.

- Przecież będziecie się widzieć w maju – powiedział Kasapi i spojrzał na narzeczoną z uśmiechem, a potem zwrócił się do macochy. - Będziemy ci siedzieć na głowie przez niemal miesiąc, więc zdążysz zmienić zdanie.

- W maju? A nie lepiej przyjechać w lipcu lub sierpniu? - zapytała Consuela. - Ale oczywiście ucieszymy się też i z wizyty w maju.

- No, chyba nie będziecie mieć innego wyjścia. W końcu w maju bierzemy ślub – odpowiedział Jorgos całkiem z siebie zadowolony, choć nie podejrzewał, że wywołał wśród zebranych na tarasie szok i niedowierzanie. Panie spiorunowały go wzrokiem.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że chodzi ci o ślub w maju za rok? - zapytała Muriel.

- Nie, o ślub w maju, za pół roku.

Tego dnia, Jorgos zdał sobie sprawę, że kobiety są skłonne do mordowania samym tylko spojrzeniem. Okazało się, że jest nieodpowiedzialny i nierozsądny, skoro myśli, że w pół roku zdołają wszystko zorganizować. Do tego doszło, że w ogóle nie myśli, i tak dalej.

- Nie martw się, Muriel. Poszukamy odpowiednich firm, które zajmą się weselem. Wspólnie wybierzemy zaproszenia, suknię i stroje dla druhen. No i zastanowimy się też nad całą aranżacją - powiedziała Larysa, szybko odzyskując rezolutność. Muriel uśmiechnęła się do niej, lecz nic nie odpowiedziała. Sądziła, że nie będą robić czegoś na pokaz, to miał być ślub, a nie film o Kopciuszku. Nie kłóciła się jednak, bo nie chciała mieszać. Zresztą, nie miała serca psuć jej humoru, swoimi wymysłami. A niech się cieszy.

Taksówki już na nich czekały, więc wszyscy pośpiesznie wsiedli do nich. Muriel i Jorgos stali na dole i machali wszystkim na pożegnanie. Melisanda oraz Diego wyglądali zza drzwi.

- Nareszcie pojechali! - powiedział radośnie Jorgos, gdy samochody zniknęły im z oczu, i złapał Muriel w ramiona, podnoszącą ją nieco.

- Nie będziesz za nimi tęsknił? - zapytała, zaskoczona jego reakcją.

- Oczywiście, że będę, ale teraz będziemy mogli nieco poluzować sobie w łóżku. - Muriel roześmiała się głośno i wysunęła się z jego objęć, opuściła nogi na ziemię i podreptała w górę schodów, aby zabrać ciocię do środka. Nadal jednak się śmiała, co i u Jorgosa wywołało podobną reakcję.

Tracy przyszła punktualnie o siódmej. Trochę zestresowana weszła do środka, gdy Muriel otworzyła drzwi. Szybko się jednak rozluźniła, gdy dostrzegła na jej rękach rudą kulkę.

- Ale małe cudo. Jak ma na imię?

- Pal – odparła z dumą Muriel. - Dostałam od Jorgosa. Prawda, że śliczny?

- Słodki. Też chcę takiego królika.

- A nie chcesz przypadkiem wyrośniętego owczarka? - usłyszały głos ze szczytu schodów. Obie, jak na komendę, odwróciły się w tamtą stronę. Tracy odczuła zakłopotanie. Natomiast Muriel poczuła jak serce przyspiesza jej niebezpiecznie, jakby chciało wyrwać się i biec prosto do Jorgosa. Przełknęła gwałtownie ślinkę, czując zawrót głowy. O Boże, tylko nie to, pomyślała spanikowana. Zacisnęła wargi, aby powstrzymać się od jęku, który próbował wydostać się z jej ust. Niemożliwe, żeby tak z miejsca poczuła do narzeczonego coś, przed czym tak uparcie broniła się w ostatnich tygodniach. Nie mogła go tak po prpstu kochać.

- Muriel, wszystko w porządku? - zapytała Tracy, która dostrzegła jej dziwną minę.

Chciała powiedzieć, że nie, nic nie jest, ale powstrzymała się i z wymuszonym uśmiechem kiwnęła głową.

- Chodź do salonu, poznasz Diego.

- Tylko uważaj, rzuci ci się do gardła – ostrzegł ją Kasapi i zszedł na dół. Muriel wywróciła jedynie oczami i poszła przodem. - Płaszcz powieś tutaj. - Zaskrzypiały drzwi od szafy, ukrytej w ścianie. Muriel odłożyła królika do klatki i poszła do kuchni nastawić wodę. Umyła ręce i zajęła się krojeniem ciasta, wykładaniem filiżanek na tacę. Popatrzyła z kuchni do salonu. Tracy usiadła na fotelu, Jorgos z uśmiechem na ustach coś do niej powiedział, lecz dziewczyna nie zrozumiała jego słów. W każdy razie zapewne chodziło o Diego, który natychmiast przyszedł się przywitać z gościem.

- Czego się napijesz? - zapytała Muriel podchodząc do nich, czując absurdalną zazdrość. Absurdalną, bo w końcu Tracy traktowała jej narzeczonego jak szefa, więc na pewno nie widziała w nim potencjalnego kandydata na... nikogo.

- Kawy, sypię dwie łyżeczki, nie słodź, tylko dodaj śmietanki – odpowiedziała tylko, a Muriel skinęła głową i wróciła do kuchni. - Ładny masz dom, szefie – usłyszała, gdy przechodziła przez jadalnie. Miała ochotę odwrócić się i coś dodać, ale uznała, że nie może zachować się jak idiotka. Przecież Tracy była jej koleżanką!

Nie mogła być dla niej niemiła, w końcu była współpracownica nie robiła nic złego. Nie rozumiała, dlaczego wstąpił w nią taki diabeł. Czyżby chodziło o to, co czuła lub przed czym się tak uparcie broniła? Miłość nie była takim zwykłym uczuciem, była czymś więcej, zobowiązała, a ona nie wiedziała, czy to dobrze czy źle. Nie mogła tego traktować tak poważnie, w końcu sam Jorgos nie wierzył w żadne głębsze uczucia, co więcej, był skłonny ją wyśmiać, gdyby się do czegoś takiego przyznała. Cokolwiek do niego odczuwała w tej chwili, musiała najpierw uporządkować własne emocje, a potem podjąć decyzję, co z tym zrobić. Uśmiechnęła się ironicznie. Jak to co? Zachowa wszystko dla siebie, w końcu nie ma ochoty wystawiać się na drwiny lub odrzucenie. Nie może. Jorgos był jej teraz rodziną, chcąc czy nie, przywiązała się do niego bardzo mocno, więc nie byłaby w stanie znieść odsunięcia.

Zalała kawę, na tacy postawiła filiżanki i resztę rzeczy, po czym ruszyła do salonu, ładnie omijając przeszkody. Kiedy dotarła do celu. Kasapi odebrał od niej tacę i postawił ją na stoliku, po czym cmoknął ją w policzek.

- Mogłaś mnie zawołać, króliczku – mruknął zamszowym głosem, na co Muriel zareagowała jasnoróżowym rumieńcem.

- Nie przesadzaj, poradziłam sobie – odpowiedziała tylko, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. Wiedziała jednak, że gest, a także jego słowa wypowiedziane tym szczególnym tonem wywołały w niej podobną sensację jak tę przed schodami. Kiedy usiadła, Jorgos przygarnął ją do siebie, aż oparła dłoń na jego udzie. Kasapi uśmiechnął się do niej znacząco, unosząc wysoko brwi. Muriel oczywiście spłoniła się i ukryła twarz pod włosami, które opadały jej na policzki łagodnymi falami.

- Wow, ale pięknie wyglądacie razem. Naprawdę do siebie pasujecie – powiedziała Tracy, patrząc na nich z ciekawością, a także niejakim zaskoczeniem. W końcu nie spodziewała się, że Muriel i Jorgos będą razem, choć przecież połączył ich tylko układ.

Dalsza część wieczoru upłynęła głównie na wspomnieniach z firmy. Muriel powiedziała, że tęskni za firmą, za pracą, ale już nie chce wracać do korporacji, bo zbyt wiele się zmieniło.

- Dlaczego? Jesteś zaręczona z prezesem, będziesz miała nieograniczoną władzę – rzekła zaskoczona Tracy.

- W tym właśnie jest problem. Ja nie chcę, aby ktokolwiek mówił, że mam posadę dzięki... No, że Jorgos mnie umieścił na tym stanowisku, bo jestem z nim. Z całym szacunkiem do ciebie, skarbie – powiedziała z łagodnym uśmiechem na ustach.

- Powiedz tylko słowo, a na pewno coś się znajdzie – odpowiedział tylko i odstawił filiżankę na stolik. Muriel była wdzięczna, ale podziękowała mu grzecznie, sugerując że sama coś znajdzie. Kiedy rozmowa nagle zeszła na zupełnie błahe tematy, Tracy uznała, że powinna już wracać, tym bardziej, że czekali na nią rodzice.

- No nic, zbieram się. Muszę jeszcze wpaść do rodziców.

Wszyscy wstali i udali się na hol, gdzie Tracy odebrała od Jorgosa płaszcz i torebkę. Pożegnała się z Muriel cmoknięciem w policzek i obietnicą, że zadzwoni jutro do niej wieczorem.

- To co, kochanie – zamruczał Jorgos wprost do ucha dziewczyny, która stała w drzwiach i machała odjeżdżającej Tracy. - Chcesz to zrobić u mnie w gabinecie, czy idziemy do sypialni?

- Sypialnia – odpowiedziała natychmiast Muriel i odwróciła się do narzeczonego, który porwał ją na ręce i zaniósł do sypialni.

Byli sami, Melisanda dziś rano wróciła do ośrodka, choć nie chciała się rozstawać z nimi. Mieli teraz dom dla siebie i mogli po prostu robić, co im żywnie się spodoba.

***

Dni miały Muriel na niemal tęczowym szczęściu. Jorgos był naprawdę cierpliwy, ale także radosny i doskonale wiedział, jak poprawić jej humor. Muriel nawet nie spodziewała się, że jej były szef okaże się taki... ludzki. Trochę zakrawał na romantyka. Powiedziała mu o tym z niepewnością, ale on, ku jej zaskoczeniu, wcale jej nie wyśmiał, wręcz przeciwnie: potwierdził, że w głębi duszy jest romantyczny, co wywołało w obojgu atak śmiechu. Oczywiście nie był, lecz nie wyśmiał jej za takie podejrzenia.

Pod koniec marca Muriel zaczęła odczuwać u siebie dziwne wahania nastrojów. I wcale nie była w ciąży, bo w styczniu poszła do ginekologa po pigułki, aby zapobiec ciąży. Nie dlatego, że nie chciała, ale dlatego, że nie wiedziała, co Jorgos myślał o dziecku. Jej dziwne huśtawki związek miały głównie z uczuciami, których nadal nie potrafiła rozszyfrować. Była zazdrosna o Jorgosa i nie potrafiła tego ukryć, ale jednocześnie wiedziała, że jej nie zdradzi, podobnie jak ona jego. Nie potrafiłaby to zrobić. Już teraz jej serce niemal stawało w miejscu za każdym razem, gdy odwracał się do niej z tym uśmiechem, który rozświetlał mu także oczy. Widoczna poprawa, jaka nastąpiła w ich stosunkach niczym nie została już zmącona. Ślubne przygotowania trwały w najlepsze. Przez Skype Muriel oraz Larysa i Consuela ustalała wszystkie najważniejsze rzeczy. Kościół był zamówiony, ksiądz również, data już dawno wyznaczona. Pozostawała jeszcze sprawa sukni i ogólnej aranżacji. Consa koniecznie chciała karetę i konie, najlepiej gdyby jeszcze forysie wierzchem poprzedzali zaprzęg trąbiąc lub po prostu w milczeniu prowadząc karetę do kościoła. Muriel, choć pomysł wydał jej się dobry, nie chciała się na coś takiego zgodzić, zwłaszcza, że wiązało się to z dużym nakładem pieniędzy. Oczywiście została zakrzyczana, nawet Jorgos poprał siostrę i macochę. W końcu przystała na to, bo cóż innego mogła zrobić.

Kolejną sprawą, której jeszcze nie do końca zamknęli byli goście. Z jej strony miała być pani Brin i Melisanda, na pierwszą druhnę wybrała Tracy. I to była cała jej rodzina. Jeśli chodziło o Jorgosa, ten miał znacznie więcej gości, już nie wliczając to jego licznej rodziny. Muriel zgadzała się na wszystkich, dopóki nie padło nazwisko Isabelli Shields.

- Nie – powiedziała twardo i wróciła do dalszego przeglądania sukien. Online zamówiła kilkanaście katalogów z sukniami ślubnymi, a dodatkowe dwa z dodatkami.

- Co „nie”? - zapytał Jorgos, który za biurkiem spisywał gości odręcznie.

- Nie zgadzam się na panią Shields.

- Bo?

- Bo nie – odpowiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. Nie pozwoli by tak kobieta pojawiła się na jej ślubie, co prawda zawartym z takich, a nie innych powodów, ale jednak ślubie.

- To moja przyjaciółka – odparował natychmiast Kasapi. Muriel podniosła na niego oczy i dostrzegła po jego oczach, że za chwilę będzie zły, miał jednak jeszcze w sobie odrobinę cierpliwości, której nie chciała nadwyrężać, ale jeśli będzie nadal upierał się przy swoim, zrobi to, po to tylko, aby udowodnić mu, że jego była kochanka nie pojawi się na ich ślubie. - Muriel, ja wiem, że jesteś zazdrosna, ale nie musisz być niemiła dla osoby, którą znam dość długo. Isabella, owszem, była moją kochanką, ale to przeszłość nieaktualna niemal od roku.

- Jorgosie, błagam, nie będę się z tobą kłóciła. Poza tym, chyba nie taka nieaktualna... - zawiesiła głos i zerknęła na niego, badając jego reakcję.

- Co masz na myśli? - zapytał, patrząc na nią poprzez lekko przymrużone powieki.

- To, że chyba czasami chodzicie na kawę, co?

- A skąd wiesz? - parsknął i skrzywił się lekko, sam się zdradzając.

- Isabella Shields to aktualnie najpopularniejsza Brytyjska aktorka, wszędzie, gdzie się ruszy łażą za nią paparazzi. Byli też pod jej domem w dniu, w którym umówiłeś się z nią na kawę – warknęła wściekle i wstała. Wymaszerowała z pokoju i nawet nie oglądając się za siebie. Miała już dość tej rozmowy. Miała wrażenie, że cokolwiek by nie powiedziała i tak Kasapi tego nie zrozumie.

Jednak usłyszała za sobą kroki. Jorgos szedł za nią. Muriel skręciła na schody, choć pierwszym jej celem byłą kuchnia. Szybko znalazła się na piętrze i skierowała do sypialni, nie zdążyła nawet zatrzasnąć drzwi, gdy wszedł Jorgos.

- Możesz mi wytłumaczyć, co właściwie chcesz od Isabelli? Czy wyrządziła ci jakąkolwiek krzywdę? Nie? A może obraziła cię w jakiś sposób? - Kiedy nie odpowiedziała, spojrzał na nią z triumfem i skrzyżował ramiona na szerokiej piersi.

- Ty nic nie rozumiesz! - krzyknęła zła na niego za to, że próbuję ją przekonać do kobiety. Była zła na tę kobietę, że wciąż była w jego życiu i na siebie za to, że nie potrafiła tak po prostu przyznać się przed sobą, co czuła.

- No to mi wytłumacz, bo jak na razie mam wrażenie, że jesteś bezpodstawnie zazdrosna o Isabellę, z którą nic mnie nie łączy! - krzyknął w końcu zły. Muriel zadrżała pod wpływem jego tonu i ostrego spojrzenia. Kompletnie nie miała pojęcia, co miała mu teraz powiedzieć. Jak mogła mu wytłumaczyć coś, czego sama nie rozumiała?