43. Kiedy kobieta kocha mężczyznę

Jorgos patrzył na nią, zupełnie nie pojmując, co chciała mu przekazać. Muriel jednak mocowała się ze słowami i szukała odpowiednich, aby nie zdradzić się za bardzo. Panował w niej okropny chaos, jakby nagle rozpętała się piekielna burza i nie miała zamiaru przestać mieszać jej w głowie i uczuciach. Czy go kochała? Odpowiedź przyszła natychmiast i niemal ją zwaliła z nóg. To oczywiste było, że się w nim zakochała. Za dobrze jej było z Kasapim, który codziennie udowadniał jej, że tak naprawdę jest kimś, kogo można pokochać, otoczyć czułością i... miłością. Jednak on sam wciąż powtarzał, że nie tylko nie wierzy w miłość, ale także nie chce jej w ich związku. To bolało, ale cóż mogła zrobić? Chyba tylko tyle, że mieć nadzieję na to, że kiedyś jej narzeczony zmieni zdanie.

Spostrzegła, że Jorgos niemal sztyletuje ją spojrzeniem zimnym jak stal. Zadrżała i przeszła jej ochota na kłótnie, choć chciała powiedzieć mu tak wiele. Cóż miała począć? Nie będzie się z nim o to kłóciła. Niech zostanie to wszystko tak, jak jest.

- Zresztą, nieważne, zaproś ją na ślub, jeśli tak bardzo chcesz. To nie ja za to płacę, więc nie mam prawa głosu w tej sprawie – mruknęła w końcu niechętnie, a swoje słowa potwierdziła wzruszeniem ramion. Zaczęła żałować, że rozpoczęła tę rozmowę.

- Kompletnie nie mogę cię zrozumieć w tej chwili. Najpierw atakujesz mnie, bo chcę zaprosić Isabellę, a teraz odpuszczasz? Co się z tobą dzieje, co? - zapytał, a Muriel nie wiedziała, czy w jego głosie słyszy rozdrażnienie, złość, czy troskę. Już nic nie wiedziała!

Wzruszyła ramionami i nic jednak nie odpowiedziała, chociaż miała na to wielką ochotę. Jorgos sapnął zły i rzucił w jej stronę krzywe spojrzenie.

- W porządku, nie chcesz, to się nie tłumacz. Oczekuję od ciebie, że będziesz z szacunkiem odnosiła się do Isabelli.

- A co, jeśli ona nie będzie szanowała mnie? Czy mam prawo do obrony? - warknęła, czując rosnącą w gardle złość.

- Nie wygłupiaj się. Bella nigdy nikogo nie skrzywdziła, więc przestań wydziwiać.

- Wcale nie wydziwiam, tylko nie rozumiem, dlaczego mam być miła dla kobiety, która...

- Która jest moją przyjaciółką? Znam ją dłużej niż ciebie – wypalił w końcu. Nie mógł już utrzymać w ryzach swojej złości, więc go poniosło.

- Więc to może ją powinieneś był poprosić o rękę? Jest bogata, więc pasujecie do siebie idealnie! - krzyknęła zła i ruszyła w kierunku wyjścia, aby uciec od Jorgos i tej rozmowy.

Jorgos patrzył na odchodzącą Muriel z rosnącą złością. Czasami żałował, że zaproponował jej ten układ. Potem jednak przychodziła chwila refleksji i w końcu wybaczał jej to, czy tamto. Dziś jednak nie miał zamiaru odpuścić. Muriel uważała się za kogoś gorszego, a on nie chciał, żeby tak myślała. W końcu teraz mogła uważać się za kogoś naprawdę istotnego.

Bywali na przyjęciach, ludzie przyjmowali ją z różną, bo różną reakcją, ale jednak nie pytali go o to skąd pochodzi. Kilka kobiet i paru mężczyzn pałało do niej, dla niego niezrozumiałą niechęcią, ale ostatecznie nie utrzymywał z nimi kontaktu, aby się tym przejmować. Nie powiedział jej o tym, ponieważ zawsze zależało jej na tym, aby ludzie ją lubili i bardzo przeżywała, że nikt jej nie zaakceptuje. Prawda jest taka, że ona zbytnio się przejmowała i nie potrafiła przyjąć do wiadomości, że większość tych ludzi wydaje płytkie osądy, poparte jedynie jego statusem. Jeśli ktoś jej nie lubił to tylko dlatego, że nie lubił jego.

Kiedy złość z niego opadła, postanowił dokończyć projekt, który w poniedziałek miał przedstawić na zebraniu zarządu.

Gdy w ciszy i spokoju skupił się na zadaniu, nagle zaatakował go wizerunek Muriel, która patrzyła na niego z wyczekiwaniem, jakby chciała usłyszeć coś od niego. Jakby oczekiwała zapewnienia, że ją kocha. A on nie wiedział, co jej powiedzieć.

Jorgos już od dawna się tak nie czuł, więc nie umiał nazwać tego, co się z nim działo. Był pewny jednak, że wszystko zmierzało do tego, czego tak bardzo się wypierał przez ostatnie trzynaście lat, ale jakoś nie bardzo chciał to powstrzymać. Uwielbiał spędzać czas z Muriel, nie lubił wyjeżdżać na delegacje, nawet te krótkie, kilkudniowe, bo miał wrażenie, że jeśli wróci, jego narzeczona ucieknie. Irracjonalny strach przed ucieczką dziewczyny, czasami przybierał na sile, gdy po powrocie z pracy nie mógł jej nigdzie znaleźć. Szukał jej spanikowany, dopóki nie przypominał sobie, że przecież miała jechać do ciotki lub do pani Brin. Nie był w niej zakochany, ale bardzo mocno się z nią zżył. Jednak nawet to nie potrafiło go przekonać do ślubu i często robiło mu się na samą myśl niedobrze. Skręcało go wtedy w żołądku i przechodziło dopiero po kilku minutach. Miał traumę do tej instytucji, więc nawet świadomość, że poślubia Muriel nie polepszała jego zdania na ten temat. Muriel, pomyślał i uśmiechnął się do siebie, czując, że życie z nią wcale nie musi być takie złe, jak zawsze myślał. Ostatecznie dogadywali się ostatnio i tworzyli zgraną parę, więc po ślubie może być tak samo.

Kiedy Jorgos roztrząsał własne uczucia, Muriel przytulona do grzbietu Diego, leżała na sofie w salonie. Nie miała ochoty wracać na górę, choć słyszała, jak drzwi w gabinecie trzasnęły zaraz po tym, gdy opuściła sypialnię. Nie ruszyła się z miejsca, wolała tu koczować przez całą noc. Niepotrzebnie w ogóle zaczęła tę kłótnię, a teraz nie dość, że miała wyrzuty sumienia, to jeszcze słowa Jorgos ją zabolały. Chcąc się z nim kłócić powinna przede wszystkim zastanowić się nad argumentami, a także powodami, dla których robiła mu awanturę.

Nie powinna tak od razu czuć wyrzutów sumienia. Nie może lecieć do niego z przeprosinami za każdym razem, gdy coś zrobi. Gdzie jej wcześniejsza postawa, gdy się z nim kłóciła? Teraz zrobiła się taka... inna. Nawet pani Brin od czasu do czasu to powtarzała, ale wtedy wolała po prostu to ignorować. Teraz jednak musiała przyznać rację starszej kobiecie. Zmieniła się. Przede wszystkim: była zakochana, a to naprawdę bardzo wiele wyjaśniała. Nikt, kto wcześniej nie kochał nie miał pojęcia, jak człowiekowi zmienia się patrzenie na świat. Nie ma też pojęcia, co czuje zakochana kobieta widząc, ukochanego uśmiechającego się do niej.

Ale nie mogła liczyć na nic więcej, niż to, co dotychczas jej oferował, więc cieszyła się każdym dobrym gestem, każdym czułym spojrzeniem, czy uśmiechem. I każdego dnia kochała go coraz mocniej i coraz więcej zapierała, że tak nie jest.

Przyznanie się do uczuć sprawiło, że poczuła ulgę. Kochała go i teraz nie musiała się gryźć z tym, co do niego czuła.

Kochała go.

Rozkoszowała się tym uczuciem, pławiła się w nim, choć wiedziała, że nie zostanie ono odwzajemnione. Nie przejmowała się jednak tym i po prostu w ciszy własnego serca kochała go.

Leżała na sofie bardzo długo. Jorgos nie przyszedł do niej. Wstała więc urażona jego milczeniem i poszła do sypialni. Zastała go na łóżku z laptopem. Wpatrywał się intensywnie w jasny monitor, a gdy zorientował się, że ktoś jest w pokoju, spłoszony zamknął komputer jednym ruchem i popatrzył na nią zmieszany.

- Co robisz? - zapytała z czystej ciekawości, udając, że wcale nie poczuła palącej złości.

- Oglądam zdjęcia – odpowiedział po prostu, uśmiechając się do niej. Wzrok miał pewniejszy, choć nadal czaiła się w nim niepewność. Było to dla niej nowością, bo Jorgos był okazem samca, który nawet będąc w błędzie potrafił być pewny tego, co mówi.

- Czyje? Isabelli? - napadła na niego. Jego wcześniejsza postawa szybko zniknęła.

- Nie, zazdrosna wariatko, nasze. Chcesz zobaczyć? - zapytał. Pokiwała głową i usiadła niepewnie na brzegu łóżka. Jorgos przygarnął ją do siebie i włączył laptopa, aby ponowić to, co tak niespodziewanie przerwał. Po chwili wyświetliło się duże zdjęcie włoskich Alp, w których byli w grudniu. Kolejnym było to, które lubiła najbardziej. Jorgos leżał podparty na łokciu i z głową pochyloną w jej stronę wpatrywał się w nią z nikłym uśmiechem na ustach, Zagapiła się na to zdjęcie, lecz po chwili pojawiło się kolejne. Tym razem na nim była ona. Stała tuż pod drzewem, którego gałęzie niemal dotykały jej twarzy, którą uniosła w górę. Uśmiechała się, miała rumiane policzki, a burza rudych włosów opadała na plecy. Patrzyła na młodą kobietę ze zdjęcia i zastanawiała się, czy wtedy już kochała Kasapiego? Czy może to były zaczątki uczucia, które musiało w niej dojrzeć? Spojrzała na Jorgosa i niewiele się namyślając po prostu rzuciła się mu w ramiona, całując go mocno. Pragnęła go akurat w tej chwili. Narzeczony nie pozostawał jej dłużny. Oddał pocałunek, choć początkowo zesztywniał, gdy Muriel go pocałowała. Laptop zsunął się mężczyźnie z kolan na łóżko i leżał tam zapomniany, gdy się kochali w szaleńczym tempie.

***

Ślub zbliżał się coraz szybciej. Muriel oczywiście wybrała sukienkę, która spodobała się Consueli, a także Larysie. Ona sama uznała, że nie była tak droga, jak te, które pokazywały jej kobiety. Naprawdę nie wiedziała, jak dokonała tego cudu, jakim było przekonanie obu pań do tej sukni. Podobała im się bardzo, ale uznały, że jest nieco za skromna na wesele. Albo miała taki dar przekonywania, albo najwidoczniej Jorgos musiał wpłynąć na ich decyzję zaraz po tym, jak zrelacjonowała mu rozmowę o sukni.

Gdy nadszedł kwiecień Larysa poinformowała ją, że z powozu i koni nic nie wyjdzie, ponieważ na wyspie powstała firma, która wypożyczyła samochody i wśród licznych marek znalazły pięknego białego Bentley'a. Muriel nie miała siły, aby protestować. Samochód był piękny i stylowy, więc na pewno podróż nim będzie wyjątkowa.

Wszystko szło zgodnie z planem. Każdy najdrobniejszy szczegół został dopracowany do perfekcji. Nikt nie obawiał się, że coś pójdzie nie tak.

Jednak narzeczeństwo wykazywało się dość spotykanym zdenerwowaniem i strachem przed ceremonią, która wiąże ludzi na całe życie. Czy ich także? To pytanie Muriel zadawała sobie cały czas. Ile potrwa ich małżeństwo? Już nawet nie pamiętała, kiedy to wszystko się zaczęło. Dla niej już nie istniał ten czas, w którym żyła z niepewnością, strachem i złością. Teraz wszystko przypominało sen. Przynajmniej tak jej się wydawało.

***

- Gdzie on jest?! - zawołał Stephen, który wpadł do biura piętnaście minut po odłożeniu słuchawki.

Tracy Gamble, którą poznał przy okazji jednego ze spotkań towarzyskich zadzwoniła do niego z komórki Jorgosa i zmartwionym głosem powiedziała mu, że szef od niemal godziny siedzi w łazience i wymiotuję. Zabronił jej dzwonienia na pogotowie i do Muriel, nie chciał jej martwić swoim stanem.

- Chodź, zaprowadzę cię do niego – powiedziała Tracy i ruszyła przed nim. Znaleźli go na szarym końcu metalowych kabin. Siedział na zimnej posadzce, plecami oparty o ścianę. Głowę miał odchyloną do tyłu i przymknięte powieki.

- Chryste Panie, co ci się stało? - zawołał Stevie, który zobaczywszy przyjaciela w stanie totalnego wycieńczenia stanął zszokowany. Był blady, pod oczami miał ciemne worki, a usta niemal sine. Był odwodniony. - Dzwoń po karetkę! - zażądał. Wtedy Jorgos otworzył powoli oczy i spojrzał na przyjaciela.

- Żadnych karetek, zaraz mi przejdzie – wychrypiał głosem tak bardzo do niego niepodobnym.

- Nie drażnij mnie człowieku. Jesteś odwodniony, musisz jechać do szpitala. Nie dyskutuj ze mną.

Jorgos mimo to nadal protestował. Nie przemawiały do niego żadne argumenty.

- W porządku, nie zadzwonię po pogotowie, ale pod jednym warunkiem: sam cię zawiozę do szpitala i bez dyskusji! - powiedział, gdy zobaczył, że Jorgos zaczyna protestować. Słabo, bo słabo, ale jednak protestować. Był chory, coś mu dolegało i nieustające torsje były niebezpieczne, więc nie mogli tego tak lekceważyć. On najwidoczniej miał jakiś ukryty powód, żeby nie jechać do szpitala, co dla Stephena było niepojęte.

Po około dziesięciu minutach Jorgos w końcu zdecydował się na szpital, choć oczywiście wyraził swoje zdanie na ten temat. Jego słowa jednak nikt nie usłyszał. Tracy zmartwiona poszła do biura po jego marynarkę, a Stephen wziął go pod ramię i wyprowadził z łazienki.

Windą zjechali na dół, gdzie szybko dotarli do samochodu Stephena, który z piskiem opon wyjechał z podziemnego garażu.

W szpitalu przedstawił całą sytuację i po około półgodzinie lekarz zaaplikował Kasapiemu zastrzyk, który na chwilę uwolni go od bólów brzucha i torsji. Zabrali go na badania, a w tym czasie Stephen zadzwonił do Muriel. Jorgos będzie na niego o to zły, lecz Stievie nie miał innego wyjścia. Jego przyszła żona miała prawo wiedzieć, że jest coś z nim nie tak.

***

Przez dziesięć minut Muriel nie mogła wykrztusić z siebie słowa, dopiero, gdy Diego trącił ją nosem ocknęła się z otępienie. Jorgos był w szpitalu i nawet nie wiedziała z jakiego powodu, ponieważ dzwoniący Stephen nie wyjaśnił jej zbyt wiele. Nawet nie trudziła się w przebieranie ubrań. Wskoczyła w trampki, złapała torebkę i klucze, i wybiegła z domu, zamykając go uprzednio. Pędziła ulicami Leeds jak oszalała. Nie mogła jednak jechać wolniej, bo strach był motorem jej działań. Musiała zwolnić przy światłach, a potem nacisnęła na pedał gazu i po pięciu minutach parkowała już pod szpitalem. Oszalała ze zgrozy wpadła do budynku, a przy samych drzwiach wejściowych wpadła na Warwicka, który czekał tu na nią, aby wszystko jej wyjaśnić.

- Boże drogi, co się stało?! - zawołała oszalała, czując że łzy zaczynają gromadzić jej się pod powiekami.

- Wszystko w porządku, nic mu nie jest.

- To po co on tu przyjechał?! - zawołała, idąc w stronę recepcji. Stephen złapał ją za rękę i osadził w miejscu.

- Uspokój się – wysyczał przez zęby i podprowadził ją do najbliższego krzesła. - Zaraz ci wszystko wyjaśnię, tylko przystopuj trochę z tymi nerwami. - Zamilkł i czekał, aż do Muriel wszystko dotrze i nieco się uspokoi. A kiedy adrenalina i strach zelżały, wtedy powstrzymywane łzy zaczęły spływać jej po policzkach. - Przepraszam, nie chciałem być niegrzeczny – powiedział łagodnie Stephen i podał jej paczkę chusteczek higienicznych. Dziewczyna przyjęła je i wydmuchała nos, a także wytarła oczy.

- Nie, to nie przez to płaczę. Nerwy mi puściły. Coś się stało z Jorgosem, a ja nie wiem, co mu mogło się przydarzyć.

- Jest na badaniach, za pół godziny będzie po wszystkim i wtedy będziesz mogła go zobaczyć. Nic mu nie jest, znaczy nic poważnego, mam nadzieję. Tracy zadzwoniła do mnie, bo Jorgos zabronił jej kontaktować się z tobą pod groźbą wyrzucenia z pracy.

- Ale co mu właściwie jest?

- Wymiotuje, boli go brzuch. Podejrzewam, że czymś się zatruł.

- I myślisz, że mnie tym uspokoiłeś? Od zatrucia też można umrzeć! - odparła zła na mężczyznę, choć przecież starał się jak najlepiej potrafił.

- Nie przesadzaj – powiedział, śmiejąc się cicho. Szybko jednak spoważniał, gdy Muriel spiorunowała go wzrokiem. - Jorgos nie umrze. Zaraz wróci do siebie, bo jest bardzo silny. I nie rycz już, płaczem nic nie wskórasz.

Muriel pod wpływem łagodnych słów w końcu nieco się uspokoiła, aż dotarło do niej, że zatrucie nie może być aż tak poważne. Pewnie jeszcze dziś jej narzeczony wyjdzie do domu. To tylko zatrucie, powtarzała w myślach. W końcu Stephen zabrał ją pod salę, w której powinien być Jorgos, lecz nikogo w niej nie zastali, a pielęgniarka tam przebywająca poinformowała ich, że pan Jorgos Kasapi poprosił jeszcze o dodatkowe badania. Muriel przestraszyła się nie na żarty.

- Co to za dodatkowe badania? - zapytał Stephen, który wyprzedził zaniepokojoną dziewczynę i wypowiedział jej myśli na głos. Pielęgniarka wzruszyła jednak ramionami i odpowiedziała, że nie wie.

Usiedli na niewygodnych krzesłach. Muriel skulona w sobie, liczyła minuty, aż zobaczy Jorgosa, a Stephen z odchyloną głową zagłębił się w swoich myślach. Minuty mijały, a Kasapiego wciąż nie było widać.

- Mam nadzieję, że na nasz ślub przyjdziesz z osobą towarzyszącą. Muszę ją w końcu poznać – zaczęła nieśmiało Muriel, gdy miała już dość czekania i myślenia o Jorgosie i tym, co robi na tych dodatkowych badaniach. Bała się o niego, więc musiała zająć czymś myśli, a ponieważ ostatnio zastanawiała się nad dziewczyną Stephena, postanowiła poruszyć ten temat.

- Ją? - zapytał uśmiechnięty, a potem nagle spoważniał, wpatrując się w nią, jakby była kosmitką. - Nie ma żadnej kobiety w moim życiu. Muriel, czy Jorgos nic ci nie powiedział?

- On niewiele mi mówi. O czym tym razem mi nie powiedział?

- Jestem gejem, a Robert...

- Och! - jęknęła i potrząsnęła głową. - Teraz już wiem, dlaczego tak uparcie milczał na ten temat. Wciąż go pytałam o to, czy ty i Robert macie zamiar przedstawić mi wasze dziewczyny, a on zbywał mnie głupimi wymówkami. Uduszę go, gdy tylko wydobrzeje! - mruknęła zawiedziona postawą narzeczonego i opadła na krzesło.

- Nie jesteś zaskoczona?

- Trochę, ale w sumie powinnam się tego spodziewać. Zawsze widziałam, że Robert jest ci całkowicie oddany, lecz myliłam jego miłość z dozgonną przyjaźnią.

Zamilkli i w kompletnej ciszy czekali na Jorgosa. W końcu, pojawiła się pielęgniarka. Kasapi siedział na wózku blady i nieco zmęczony.

- Jorgos! - krzyknęła Muriel i podskoczyła na krześle, widząc swego narzeczonego w tak żałosnym stanie. Kobieta, która prowadziła wózek inwalidzki spiorunowała ją wzrokiem i z miejsca ofuknęła.

- Proszę na razie nie męczyć pacjenta. Jest bardzo słaby. Za chwilę państwo poproszę do sali – mruknęła i zawiozła zdezorientowanego mężczyznę do sali, w której został uprzednio przyjęty.